O Kirk Douglas στα 100: Η ζωντανή ιστορία του Χόλιγουντ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Στα 100 του, ο γιος του αγράμματου Εβραίου παλιατζή, αποτελεί τον εντελώς τελευταίο συνδετικό κρίκο με την χρυσή εποχή του Χόλιγουντ. 'Πιο μαθουσάλας, πεθαίνεις' που λένε.

    Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Issur Danielovitch, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, εξέδωσε -μαζί με την επί 63 χρόνια συζυγό του, Anne Buydens- την 2η αυτοβιογραφία του με τίτλο 'Kirk And Anne: Letters Of Love, Laughter And A Lifetime In Hollywood'.

    Εκεί που, για άλλη μια φορά, μας αποκαλύπτει (γραπτώς, αφού μετά από ένα εγκεφαλικό το 1996, δεν μπορεί να μιλήσει σχεδόν καθόλου) το μυστικό της μακροζωίας και της επιτυχίας του. Ότι δηλαδή 'Υπήρξα αρκετά τυχερός ώστε να βρω το άλλο μου μισό πριν από 63 χρόνια. Νομίζω ότι αυτό και οι συζητήσεις που κάνουμε κάθε βράδυ πριν ανατείλει ο ήλιος, με έχουν βοηθήσει να επιβιώσω από πολλά πράγματα'.

    Ενώ, συμπληρώνουμε εμείς, βοήθησε το γεγονός ότι η σύζυγός του ήταν αρκετά Ευρωπαία για να τον συγχωρήσει για τις κατά καιρούς απιστίες του με είδωλα επιπέδου Joan Crawford, Rita Hayworth και Marlene Dietrich. Καθώς επίσης με εκείνη την αντισημίτρια στην οποία αποκάλυψε ότι είναι Εβραίος πάνω στην κλιμάκωση.

    Αντιμετώπιζα το σεξ σαν να ήμουν σε σαφάρι στην Αφρική. Όταν έβλεπα μπροστά μου ένα θήραμα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν να το σκοτώσω. Επίσης, για κάποιο λόγο, μου άρεσαν πάντα οι νευρωτικές γυναίκες.

    Σημασία, προφανώς, δεν έχει το πόσο χρονών είναι, αλλά το τι αφήνει πίσω του. Και δεν μιλάω καν για τις τρεις -μόλις- υποψηφιότητες για Όσκαρ (για τα Champion, The Bad and the Beautiful, Lust for Life).

    Πίσω στην Ρωσία, ο πατέρας μου πούλαγε άλογα. Όταν ήρθαμε στην Αμερική έγινε παλιατζής. Ήταν ο πιο φτωχός από όλους στη γειτονία μου, που ήταν η πιο φτωχή γειτονιά της πόλης. Και εγώ ήμουν ο

γιος του.

    Για τον ρόλο για τον οποίο θα τον θυμόμαστε όλοι, δηλαδή το Σπάρτακο. Μαζί φυσικά με το Paths of Glory, που έκανε με τον παλιόφιλό του -στα ξεκινήματά του τότε- Stanley Kubrick).

    Για το γεγονός ότι ποτέ δεν καταδέχθηκε να παίξει σε σίκουελ, παρόλο που του πρόσφεραν μυθικά ποσά για να το κάνει.

    Ή για την έντονη φιλανθρωπική δράση που ανέπτυξε -μετά από την σύγκρουση του ελικοπτέρου του με ένα αεροπλάνο, στην Καλιφόρνια, το 1991- χτίζοντας 400 σχολεία στην Καλιφόρνια και χρηματοδοτώντας από άσυλα για άστεγες γυναίκες έως ιδρύματα για όσα μέλη της βιομηχανίας του κινηματογράφου πάσχουν από Αλτσχάιμερ.

    Μου πήρε χρόνο στο να επικεντρωθώ να τα πηγαίνω καλά με τους άλλους ανθρώπους. Ήμουν αφοσιωμένος στο να κάνω τα πάντα για να έχω ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι για εμένα και την οικογένειά μου.

    Όχι. Το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτού του απίστευτα πεισματάρη και επίμονου ανθρώπου (που ξεκίνησε πουλώντας σάντουιτς σε εργάτες και μοιράζοντας εφημερίδες, συνέχισε κάνοντας τον επιστάτη και τον κηπουρό στο κολέγιο που με λαμογιά πήγε -για να πληρώσει τα δίδακτρα- και τον

παλαιστή σε τσίρκο) ήταν ότι κατάφερε μόνος του να σπάσει την μαύρη λίστα του Χόλιγουντ.

    Εκείνη δηλαδή που απέκλειε από το να δουλέψουν όσους θεωρούνταν ότι είναι φιλοκομμουνιστές. Πως; Με το απαιτήσει να μπει το όνομα του σεναριογράφου Dalton Trumbo στα credits τέλους του Σπάρτακου.

    'Spartacus'Αυτό είναι το πράγμα για το οποίο είμαι περισσότερο περήφανος από όλα, σε σχέση με τις 85 ταινίες στις οποίες έχω πρωταγωνιστήσει.

    Βλέπεις για πάνω από μια 20ετία, και λίγο σου λέω, ο Kirk είχε τέτοιου επιπέδου δύναμη στα χέρια του, όντως ο μεγαλύτερος σταρ της βιομηχανίας.

    Μια δύναμη που, ο πάλαι ποτέ συμμαθητής στη δραματική σχολή  της Lauren Bacall (εκείνη ήταν που, αφού επέστρεψε από τον πόλεμο όπου υπηρέτησε στα υποβρύχια, του βρήκε τον πρώτο του ρόλο) 'ξόδεψε' σοφά.

    Όπως ο γιος του ο Michael αργότερα, έτσι και εκείνος, γρήγορα έφτιαξε τη δική του εταιρία παραγωγής, μέσα από την οποία χρηματοδότησε θρυλικές ταινίες όπως τα Paths of Glory, The Vikings, Spartacus, Lonely are the Brave, Seven Days in May (σ.σ. είχε και τα δικαιώματα του One Flew Over the Cuckoo's Nest, τα οποία παραχώρησε στον Michael).

    Ενώ επίσης αξίζει να κάτσεις και να δεις και κάποιες από τις υπόλοιπες, όπως τις Ace in the Hole (που κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ της Βενετίας και η οποία είναι και μια από τις αγαπημένες του Woody Allen) και το The Arrangment του Elia Kazan.

    Όχι για λόγους ρετρο-λαγνείας, αλλά για να συνειδητοποιήσεις ότι, σε αντίθεση με άλλους σταρ της εποχής, ο Kirk, ακόμη και αν έσκαγε μύτη σήμερα, θα είχε καταφέρει να φτάσει πολύ ψηλά.

    Γιατί ο Douglas, τον οποίο (γνωρίζοντας τα σχόλια που θα ακολουθήσουν) συγκρίνω -ευθαρσώς και με παντελή άγνοια κινδύνου με τον Tom Cruise- ήταν πέρα και πάνω από όλα ένας μαχητής.

    Έκανε μάχη για να φύγει από το σπίτι, όπου τον έπνιγε να μένει μαζί με τις 6 αδελφές του. Έκανε μάχη για να πείσει τον πρύτανη του κολεγίου να τον αφήσει να φοιτήσει εκεί. Έκανε μάχη για να βγάλει την υποκριτική σχολή (σ.σ. Κοιμόταν σε παγκάκια φορώντας ένα δανεικό γυναικείο παλτό ή επιδιώκοντας να μπει στη φυλακή για ένα βράδυ).

    Και, το πιο σημαντικό, αυτό στο οποίο συμφωνούν όλοι οι βιογράφοι του, έκανε μάχη για κάθε ατάκα που καλούνταν να πει. Έχοντας φροντίσει -σε αντίθεση με αυτό που συνήθιζαν οι υπόλοιποι ηθοποιοί- να διαβάσει τόσο τα δικά του λόγια, όσο και όλων των υπολοίπων. Πάντα με στόχο να καταφέρει, όπως ακριβώς και ο Jack Nicholson, να κλέψει κάθε σκηνή στην οποία βρισκόταν μέσα. Κάτι που, σχεδόν πάντοτε, κατάφερνε.

    Όσον αφορά για το τι άλλα μαθήματα ζωής μπορούμε να πάρουμε από ένα άνθρωπο που αποτελεί την ενσάρκωση του Αμερικάνικου ονείρου, αυτό είναι ότι το μόνο που έχει σημασία είναι να είσαι ο εαυτός σου.

Και να κοιτάς πάντα μπροστά.