Στέλιος Παπαθεμελής
Περνούμε χρόνους δίσεκτους και μήνες
οργισμένους. Αυτό όλοι μας. Η τραγωδία χωρίς κάθαρση είναι στα παιδιά μας. Το
απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο τα περιαγάγαμε. Τι να σου κάνουν τα κατακαϋμένα,
όταν το 48% (από 18 έως 35 ετών) διαιτώνται με το χαρτζηλίκι γονέων και
παπούδων και ευελπιστεί να βρει εργασία μόνο το 15%, ενώ το 41% ήδη ετοιμάζει το διαβατήριο
του για τους δρόμους της ξενιτειάς;
Πενιχρότατα τα ψυχοπνευματικά αποθέματα
αυτής της αγρίως δοκιμαζόμενης γενιάς. Μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε σε μία φάση
βίαιης επιβολής του εθνομηδενισμού
και αποδυνάμωσης των μεγάλων ελληνικών αξιών ζωής και άρα των
θεμελιωδών «σταθερών», της πίστης και της πατρίδας. Το ξαναζωντάνεμα
των ιστορικών ελληνικών αρετών θα σημάνει πρόσκτηση κινητήριας δύναμης γι’αυτά
τα παιδιά και το Έθνος ολόκληρο. Να λειτουργήσει και πάλι αυτό που ο Ιωάννης Καποδίστριας ονόμασε το «ευπροβίβαστον
των Ελλήνων».
Η ακτινογραφία της πιο πρόσφατης πολιτικής
μας ιστορίας όπως αποτυπώθηκε τις μέρες αυτές με το βαρουφάκειο «αφήγημα», δεν συνιστά την
πολιτική ως επιστήμη της χρηστής διακυβέρνησης, αλλά προβάλλει το επικρατούν
κακέκτυπό της, ως επικοινωνιακής τέχνης.
Ο κορυφαίος της πολιτικής επιστήμης Max Weber έγραφε ήδη από το 1919 (Politik als Beruf) «Η τιμή και η αξιοπιστία του πολιτικού έγκειται,
ακριβώς στην προσωπική του ευθύνη για ό,τι κάνει, μια ευθύνη που δεν μπορεί και
δεν πρέπει να αποσείσει ή να μετατοπίσει». Και καταλήγει: «Ακριβώς όμως εκείνη η αυστηρή συγκρότηση της ψυχής που χαρακτηρίζει τον
αφιερωμένο πολιτικό και τον διακρίνει από τον «επιφανειακά» ερεθισμένο και
ερασιτέχνη πολιτευτή, είναι εφικτή μόνο μέσα από τον εθισμό της αποστάσεως με
την πλήρη έννοια του όρου».
«Αφήγημα» είναι όρος του πολιτικού συρμού. Τον
επινόησε η καταπονημένη στις μέρες μας κομματική ρητορική. «Πουλάνε» στον κόσμο κάθε
τόσο και ένα καινούργιο αφήγημα και νομίζουν ότι θα χορτάσει με τα αφηγήματά
τους.
Το έθνος στην πολυαίωνη διαδρομή του έχει
βιώσει και άλλες ανάλογες, ορισμένες χειρότερες, δοκιμασίες. Όμως οι ψυχικές
του αντοχές, η καρτερία και η ελπίδα, η ενεργός προσήλωση του στις
κινητήριες δυνάμεις της πίστεως και της ελευθερίας του επέτρεψαν να βγει
ζωντανό από τις Συμπληγάδες.
Από τον
τάφο του 1897 βγήκε η ανάσταση του 1910, αποφαίνεται ο ιστορικός Γ.
Ρούσσος (Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους
1826-1974 τ.4 σ.542): «Από την δεινή δοκιμασία του
’97 επρόκειτο πάντως να προέλθουν, εμμέσως, και ωρισμένα πολύτιμα ωφελήματα. Τα
κυριώτερα ήταν ο Μακεδονικός Αγώνας και η Επανάσταση του 1909, που με τη σειρά
τους ωδήγησαν στη ριζική ανάπλαση του Κράτους, επί Ελευθερίου Βενιζέλου και
στους δύο πολεμικούς θριάμβους μας, του 1912 και 1913. Υπήρξε τόση η ντροπή που
ένοιωσε η Ηγεσία μας, ώστε σε λίγο να αρχίση να διακηρύσση η ίδια ότι παρίστατο
ανάγκη μιας αποφασιστικής αλλαγής. Το μέγα τούτο εθνικό αίτημα το
συνειδητοποίησε τόσο βαθειά ο Ελληνικός Λαός, ώστε να επιβάλη εκ των κάτω προς
άνω την ισχυρή απαίτηση μιας ουσιαστικής αναπλάσεως».
Στη συνέχεια ο ιστορικός περιλούει τους καμποτίνους (=ατάλαντους) της πολιτικής, είδος επουσιώδες, εν αφθονία
ιδίως στις περιόδους παρακμής:
«Οι συνειδήσεις ξύπνησαν, ο πατριωτισμός έγινε
ρεαλιστικώτερος, οι καμποτίνοι της πολιτικής απέβαλαν το δημοκοπικό τους
θράσος, χάνοντας και το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής πελατείας τους, νέες
πολιτικές δυνάμεις άρχισαν να διαφαίνωνται στον ορίζοντα». Και συμπεραίνει: «Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα
της συνεχούς ανατάσεως πρόβαλε κι ο αναμενόμενος μέγας ηγέτης, που ωδήγησε τη
Χώρα στα νέα πεπρωμένα της. Από τον τάφο του ’97 βγήκε η ανάσταση του 1910»!
Ο
παιάνας των Ελλήνων που βρόντηξε και άστραψε στους αγώνες τους για την
ελευθερία συνοψίζει τη διαχρονική βαθιά τους πίστη στη δύναμη και τα πεπρωμένα
του Ελληνισμού:
«Ω παίδες Ελλήνων ίτε /
ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε /
παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη / (=τα ιερά των πατρώων θεών)
θήκας (=τάφους) τε
προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών» (Αισχύλος, Πέρσαι 404-5).
Διαρκές εγερτήριο, νυν – και αεί
και εις τους αιώνας των αιώνων – υπέρ πάντων ο αγών. Αυτά τα αιώνια ιδανικά που
γαλούχησαν τις γενεές των Ελλήνων, είναι σήμερα υπέρ ποτέ επίκαιρα.
Εμπρός λοιπόν:
«Ω παίδες
Ελλήνων – Ελλαδιτών, Κυπρίων, Διασποράς – ίτε /
ελευθερούτε πατρίδα, Κύπρον
από Αττίλα, Ελλάδα από Τρόικα»!
Και ενώ αρχίζει να διαφαίνεται ένα κλίμα
ελπίδας, ξαφνικά μια είδηση
– κατραπακιά: «Οι εκπρόσωποι των φοιτητών θα ψηφίζουν
για την αλλαγή του γνωστικού αντικειμένου για το οποίο έχει διοριστεί ένας
πανεπιστημιακός, θα έχουν λόγο για την οργάνωση κοινών μαθημάτων του τμήματος
με άλλα τμήματα, θα κρίνουν την ανάθεση αυτοδύναμου διδακτικού έργου στα μέλη
ΔΕΠ, θα εγκρίνουν τα συγγράμματα για κάθε μάθημα, θα συναποφασίζουν για τη
μετακίνηση πανεπιστημιακών από και προς το τμήμα…κ.λ.π., κ.λ.π.».
Τελικά «μωραίνει Κύριος ους βούλεται απολέσαι»;
