Κωνσταντίνος Μπογδάνος
Να ξεκινήσουμε με έναν ορισμό.
Αμοραλιστής
δεν είναι ο ανήθικος, αλλά εκείνος που δεν έχει αίσθηση ηθικής.
Δεν
είναι ο κακός, ως αντίθετος του καλού, αλλά εκείνος που είναι αδιάφορος ως προς
το αγαθό και το πονηρό.
Αμοραλιστές ήταν οι θεοί της Ιλιάδας, που έπαιζαν με τους θνητούς για το
καπρίτσιο τους.
Αμοραλιστής είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Το απέδειξε και σήμερα στο υπουργικό
συμβούλιο. Τακτικά και επικοινωνιακά χαρισματικός, αντελήφθη ότι η πολιτική του
σωτηρία περνά από έναν μονόδρομο: Θα έπρεπε
ο ίδιος να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι υπουργοί του, δηλαδή να δείξει κάποιου
είδους μετάνοια. Και ακολούθως, για να διαχωρίσει τον εαυτό του από
τους υφισταμένους του, θα έπρεπε να
τιμωρήσει.
Μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι ο Τσίπρας λυπάται. Πρόκειται για το είδος του
ανθρώπου που δεν τρέφει συναισθήματα για τους υπολοίπους, παρά μόνο σε
ένα εργαλειακό επίπεδο, που τον βοηθά να δικαιολογεί την αρχομανία του.
Λέει στον εαυτό του ότι νοιάζεται για τους άλλους, ώστε να πιστεύει ότι είναι
άξιος να ηγείται των μαζών. Η έννοια της ευθύνης όμως του είναι ξένη.
Όταν λοιπόν αναλαμβάνει "την πολιτική ευθύνη",
το μόνο που κάνει είναι να αναγνωρίζει ποιο συναίσθημα έχει ανάγκη ο λαός να
του κεντρίσει. Κι όταν προαναγγέλλει αλλαγές
υπουργών, δεν είναι διότι πιστεύει ότι έσφαλαν και προκύπτει ηθική
υποχρέωση τιμωρίας, αλλά διότι αντιλαμβάνεται πως τον επιβαρύνουν, όπως και ότι
ο ανασχηματισμός αποτελεί επικοινωνιακό
αντιπερισπασμό.
Ο αμοραλιστής Αλέξης
Τσίπρας αυτό
κάνει. Χειρίζεται με αξιοθαύμαστο τρόπο δικούς του και ξένους. Χρησιμοποιεί κόσμο και μετά τον πετάει.
Συμπορεύεται μέχρι το σημείο που η χρησιμότητα των συνοδοιπόρων του εκλείπει.
Λέει αυτό που θέλουν οι πολλοί να ακούσουν, με τον τρόπο που πρέπει να
ακουστεί. Δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της διοίκησης. Μεγαλουργεί με τα
λόγια.
Πρόκειται περί θανατηφόρου μεγαλοφυΐας.
