Ας κάνουμε πρώτα μία υπόθεση εργασίας.
Έστω ότι μας αναθέτουν να γράψουμε ένα κείμενο με θέμα: «Η διαχρονική πορεία του Ντόναλντ Ντακ και η επίδραση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής απόψεως».
Προς τούτο. Λαμβάνομεν ένα πάκο χαρτιά Α4 από τα ανακυκλούμενα, ξύνουμε μερικά μολύβια και μετά αρχίζουμε να ξύνουμε μετά μανίας και το κεφάλι μας, μέχρι να ματώσει, μπας και κατεβάσει τίποτις ιδέες. Για να είμαστε και εντελώς αμερόληπτοι, διαβάζουμε και το Ημερολόγιο της Νταίζης Ντακ (της επίσημης αγαπημένης του Ντόναλντ, για τους αμύητους…), από το οποίο και αντλούμε πλούσιο και προ παντός αμερόληπτο υλικό.
Αυτά, όσον αφορά τον Ντόναλντ Ντακ.
Για κάτι πιο ελαφρύ όμως, τα πράγματα διαφέρουν κάπως.
Διάβαζα προ ημερών σε – έγκυρο δυστυχώς - στρατιωτικό περιοδικό, ένα άρθρο γνωστού μεγαλόσχημου καθηγητού, (αστέρος της Μεταπολιτεύσεως…), σχετικό με το Κίνημα στο Γουδή το 1909.
Γνώριζα τι πάνω κάτω θα διαβάσω, αφού οι απόψεις του καθηγητού είναι γνωστές. Ότι δηλαδή το «Κίνημα» δεν ήταν ούτε «Πραξικόπημα» ούτε «Χούντα», αλλά ένα είδος «Πολιτείας του Πλάτωνα» και μάλιστα στο πιο βελτιωμένο, αφού, βεβαίως βεβαίως, έφερε στην εξουσία, από το πουθενά, τον Ελ. Βενιζέλο, νάχουμε εμείς σήμερα να δίνουμε ονόματα στα αεροδρόμιά μας και να γεμίζομε τις πλατείες μας με αγάλματά και ανδριάντες του.
Το θέμα όμως, δεν ήταν (μόνον) εκεί.
Το σοβαρότερο ήταν, η (μη) παρατιθέμενη από τον κ. καθηγητή (πρώην πρύτανη παρακαλώ…) στο τέλος του άρθρου βιβλιογραφία. Ούτε μία πηγή δεν ανέφερε ο συγγραφέας, που θα πει ότι δεν έγραψε επιστημονικώς τεκμηριωμένο άρθρο, αλλά έκθεση ιδεών. Η μόνη αναφορά, ήταν σε ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες, ιστοσελίδες ή μπλογκς, από τα οποία προήρχοντο οι φωτογραφίες, που κοσμούσαν το άρθρο του. Ούτε καν στα Απομνημονεύματα του Νικ. Ζορμπά, του επικεφαλής του Κινήματος, δεν είχε ανατρέξει ο κ. καθηγητής. Ούτε βέβαια στην ιστορία του Σπ. Μαρκεζίνη ή του Παπαρηγόπουλου (κάπως αλλιώς τα λένε αυτοί οι… μυστήριοι τα πράγματα).
Πέραν του ότι το γεγονός αυτό δείχνει και το ιστορικό υπόβαθρο του κ. καθηγητού και, Κύριος οίδε (δηλαδή και ο Κύριος οίδε και ‘μεις το ψυλλιαζόμαστε) τι δίδασκε στα παιδιά μας, είναι και ενδεικτικό της γενικότερης κατρακύλας της εποχής μας. Διότι αν ένας μεγαλόσχημος (ή μήπως όχι) καθηγητής αρθρογραφεί για ένα τόσο σοβαρά θέματα και παραπέμπει, σχεδόν στο…Facebook και σε ανυπόγραφα άρθρα, από τα οποία βρίθει το διαδίκτυο, τότε τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρά.
Για το 1909, υπάρχει πληθώρα συγγραμμάτων, γνωστών ή λιγότερο γνωστών συγγραφέων και αρθρογράφων, εγνωσμένου (ή καθόλου…) κύρους, που παρουσιάζουν το θέμα. Ο καθείς με την άποψή του, την οποία όμως τεκμηριώνουν, όπως βεβαίως αυτοί νομίζουν. Ο κ. καθηγητής, δυστυχώς τους διέγραψε και νόμισε ότι αναφέροντας μία πληθώρα ηλεκτρονικών ανυπογράφων «τίποτα», θα στήριζε την έκθεση ιδεών που μας παρουσίασε.
Παρεμπιπτόντως, στο ίδιο τεύχος του παραπάνω περιοδικού και λίγες σελίδες πιο κάτω, ένας υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, δημοσίευε άρθρο σχετικό με τον Φίλιππο Νίκογλου και τον Αθ. Σουλιώτη-Νικολαΐδη, στο τέλος του οποίου παρέθετε 3 1/2 σελίδες βιβλιογραφίας, η οποία αναφερόταν σε σωρεία επιστημονικών συγγραμμάτων. Προφανώς και δεν υπήρξε φοιτητής του υπ’ όψιν καθηγητού ο νεαρός. Για την ιστορία, ο Φίλιππος Νίκογλου, ήταν Έλληνας στρατιωτικός ιατρός από την Ανατολική Ρωμυλία, που υπηρετούσε στον Βουλγαρικό Στρατό. Αυτός ενημέρωσε τον Ελ. Βενιζέλο μέσω του Υπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού Αθ. Σουλιώτη-Νικολαΐδη (συνεργάτη του Ίωνα Δραγούμη κατά τον Μακεδονικό Αγώνα), για τις προθέσεις των Βουλγάρων να «κατέβουν» στην Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1912. Αλλά γι’ αυτά «μίαν ετέραν φοράν», που έλεγε και ο Χατζηχρήστος…
Έστω ότι μας αναθέτουν να γράψουμε ένα κείμενο με θέμα: «Η διαχρονική πορεία του Ντόναλντ Ντακ και η επίδραση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής απόψεως».
Προς τούτο. Λαμβάνομεν ένα πάκο χαρτιά Α4 από τα ανακυκλούμενα, ξύνουμε μερικά μολύβια και μετά αρχίζουμε να ξύνουμε μετά μανίας και το κεφάλι μας, μέχρι να ματώσει, μπας και κατεβάσει τίποτις ιδέες. Για να είμαστε και εντελώς αμερόληπτοι, διαβάζουμε και το Ημερολόγιο της Νταίζης Ντακ (της επίσημης αγαπημένης του Ντόναλντ, για τους αμύητους…), από το οποίο και αντλούμε πλούσιο και προ παντός αμερόληπτο υλικό.
Αυτά, όσον αφορά τον Ντόναλντ Ντακ.
Για κάτι πιο ελαφρύ όμως, τα πράγματα διαφέρουν κάπως.
Διάβαζα προ ημερών σε – έγκυρο δυστυχώς - στρατιωτικό περιοδικό, ένα άρθρο γνωστού μεγαλόσχημου καθηγητού, (αστέρος της Μεταπολιτεύσεως…), σχετικό με το Κίνημα στο Γουδή το 1909.
Γνώριζα τι πάνω κάτω θα διαβάσω, αφού οι απόψεις του καθηγητού είναι γνωστές. Ότι δηλαδή το «Κίνημα» δεν ήταν ούτε «Πραξικόπημα» ούτε «Χούντα», αλλά ένα είδος «Πολιτείας του Πλάτωνα» και μάλιστα στο πιο βελτιωμένο, αφού, βεβαίως βεβαίως, έφερε στην εξουσία, από το πουθενά, τον Ελ. Βενιζέλο, νάχουμε εμείς σήμερα να δίνουμε ονόματα στα αεροδρόμιά μας και να γεμίζομε τις πλατείες μας με αγάλματά και ανδριάντες του.
Το θέμα όμως, δεν ήταν (μόνον) εκεί.
Το σοβαρότερο ήταν, η (μη) παρατιθέμενη από τον κ. καθηγητή (πρώην πρύτανη παρακαλώ…) στο τέλος του άρθρου βιβλιογραφία. Ούτε μία πηγή δεν ανέφερε ο συγγραφέας, που θα πει ότι δεν έγραψε επιστημονικώς τεκμηριωμένο άρθρο, αλλά έκθεση ιδεών. Η μόνη αναφορά, ήταν σε ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες, ιστοσελίδες ή μπλογκς, από τα οποία προήρχοντο οι φωτογραφίες, που κοσμούσαν το άρθρο του. Ούτε καν στα Απομνημονεύματα του Νικ. Ζορμπά, του επικεφαλής του Κινήματος, δεν είχε ανατρέξει ο κ. καθηγητής. Ούτε βέβαια στην ιστορία του Σπ. Μαρκεζίνη ή του Παπαρηγόπουλου (κάπως αλλιώς τα λένε αυτοί οι… μυστήριοι τα πράγματα).
Πέραν του ότι το γεγονός αυτό δείχνει και το ιστορικό υπόβαθρο του κ. καθηγητού και, Κύριος οίδε (δηλαδή και ο Κύριος οίδε και ‘μεις το ψυλλιαζόμαστε) τι δίδασκε στα παιδιά μας, είναι και ενδεικτικό της γενικότερης κατρακύλας της εποχής μας. Διότι αν ένας μεγαλόσχημος (ή μήπως όχι) καθηγητής αρθρογραφεί για ένα τόσο σοβαρά θέματα και παραπέμπει, σχεδόν στο…Facebook και σε ανυπόγραφα άρθρα, από τα οποία βρίθει το διαδίκτυο, τότε τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από σοβαρά.
Για το 1909, υπάρχει πληθώρα συγγραμμάτων, γνωστών ή λιγότερο γνωστών συγγραφέων και αρθρογράφων, εγνωσμένου (ή καθόλου…) κύρους, που παρουσιάζουν το θέμα. Ο καθείς με την άποψή του, την οποία όμως τεκμηριώνουν, όπως βεβαίως αυτοί νομίζουν. Ο κ. καθηγητής, δυστυχώς τους διέγραψε και νόμισε ότι αναφέροντας μία πληθώρα ηλεκτρονικών ανυπογράφων «τίποτα», θα στήριζε την έκθεση ιδεών που μας παρουσίασε.
Παρεμπιπτόντως, στο ίδιο τεύχος του παραπάνω περιοδικού και λίγες σελίδες πιο κάτω, ένας υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, δημοσίευε άρθρο σχετικό με τον Φίλιππο Νίκογλου και τον Αθ. Σουλιώτη-Νικολαΐδη, στο τέλος του οποίου παρέθετε 3 1/2 σελίδες βιβλιογραφίας, η οποία αναφερόταν σε σωρεία επιστημονικών συγγραμμάτων. Προφανώς και δεν υπήρξε φοιτητής του υπ’ όψιν καθηγητού ο νεαρός. Για την ιστορία, ο Φίλιππος Νίκογλου, ήταν Έλληνας στρατιωτικός ιατρός από την Ανατολική Ρωμυλία, που υπηρετούσε στον Βουλγαρικό Στρατό. Αυτός ενημέρωσε τον Ελ. Βενιζέλο μέσω του Υπολοχαγού του Ελληνικού Στρατού Αθ. Σουλιώτη-Νικολαΐδη (συνεργάτη του Ίωνα Δραγούμη κατά τον Μακεδονικό Αγώνα), για τις προθέσεις των Βουλγάρων να «κατέβουν» στην Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1912. Αλλά γι’ αυτά «μίαν ετέραν φοράν», που έλεγε και ο Χατζηχρήστος…
Υστερόγραφα
α. Είχα τελειώσει το κείμενο, όταν ο φίλος μου καθηγητής ιστορίας κ. Δ.Μ., μου έκανε δώρο το τελευταίο του βιβλίο. Μέτρησα σ’ αυτό 653 υποσημειώσεις και παραπομπές και 15 σελίδες βιβλιογραφία Ελληνική και Ξένη. Έστω υπόψη του κ. καθηγητού, που μας παραπέμπει στο…google
α. Είχα τελειώσει το κείμενο, όταν ο φίλος μου καθηγητής ιστορίας κ. Δ.Μ., μου έκανε δώρο το τελευταίο του βιβλίο. Μέτρησα σ’ αυτό 653 υποσημειώσεις και παραπομπές και 15 σελίδες βιβλιογραφία Ελληνική και Ξένη. Έστω υπόψη του κ. καθηγητού, που μας παραπέμπει στο…google
β. Προ ημερών έγινε
παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη, ενός πολύ καλού βιβλίου του διεθνολόγου Δρ. Ιωάννη
Παπαφλωράτου με τίτλο «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949». Καίτοι η κινητοποίηση
ήταν γιγαντιαία (ούτε ο Λαλιώτης στις
δόξες του…), η προσέλευση ήταν πενιχρή. Ύστερα, πώς να μη γράφουμε ότι στον
Πόντο δεν έγινε Γενοκτονία, αλλά ότι οι Πόντιοι μετεφέρθησαν σε καινούργια
σπίτια, που είχε φτιάξει ο Κεμάλ, με αρχιτέκτονα τον Ταλαάτ πασά;…
