Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Κάποτε
ονειρευόμουν τι παράξενη που είναι η ευτυχία
Άλλοτε
καθάρια την αισθανόμουν και άλλοτε
μακρινή
Νοσταλγώντας
την βυθίζομαι μέσα στην ηρεμία
Την
αναζητώ στο μυαλό μου, όμως φθάνει μακρινή.
Όταν
την θυμάμαι κάτι ζωντανεύει μέσα μου
Με
κουβεντιάζει και με σηκώνει ψηλά
Είναι
στιγμές που κάτι θεριεύει τα μπέσα μου
Και
με τα φτερά της γλυκαίνει την άπιαστη χαρά.
Θα
ήθελα από την σιωπή έξω να βγω
Να
δραπετεύσω στις όχθες του ουρανού
Της
ευτυχίας τον χορτασμό να βρω
Του
κόσμου του πλαστού του αμαρτωλού.
Αγάπη
ευτυχισμένη σε ένα κόσμο καταθλιπτικό
Ένοχη
ευτυχία υπάρχει στη ζωή γεμάτη ειρωνεία
Το
μαύρο της κακίας σέρνει γύρω μας χορό
Ευτυχίας
οι εποχές κρασιού, η αγάπη της προσδοκία
