Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
Το καλό με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν
κρύβεται.
Είμαστε
αστοιχείωτοι και το καμαρώνουμε, μας είπε προσφάτως ο υπουργός του
επί της χυδαιότητας.
Χολέρα
η καριέρα, λέει ο στρατηγικός
εγκέφαλος Καρανίκας.
Γαλέρα
η δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, δηλώνει στη Βουλή ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.
Αυτά πιστεύουν οι άνθρωποι κι αυτή ακριβώς
είναι η πολιτική που εφαρμόζουν. Ιδεολογία τους το ταξικό μίσος και ο κοινωνικός
φθόνος.
Γιατί να μπλέκεσαι με πράγματα δυσάρεστα,
δουλειά, ανταγωνισμός, παραγωγή, όταν μπορείς να φαντασιώνεσαι με τα κινήματα,
να εκτονώνεσαι με την κατάληψη και να εξαπολύεις στην καθισιά σου, ανάμεσα στους
φραπέδες, άρες και κατάρες για τον άτιμο διαιτητή και την κακούργα κοινωνία.
Γιατί να ξοδεύεις το χρόνο σου με ιστορίες
βαρετές και δυσκολοχώνευτες, βιβλία, έρευνα, επιστήμη, καινοτομία, όταν η «δουλειά» που πραγματικά
σε ενδιαφέρει είναι συνδικαλιστής του
δημοσίου; Απεργία αντί για εργασία, αμπελοφιλοσοφία αντί για
μόρφωση, διαδήλωση αντί για εξαγωγές.
Μην κοιτάτε τι υποχρεώνονται να εφαρμόσουν
– μνημόνια και νεοφιλελευθερισμούς – για να μείνουν στην καρέκλα. Η ψυχή τους
είναι αλλού!
Γιατί νομίζετε ότι αφήνουν ανενόχλητους
τους μπαχαλάκηδες να σπάνε τα μαγαζιά και να δέρνουνε τουρίστες;
Γιατί φέρνουν πίσω τους αιώνιους φοιτητές
στα Πανεπιστήμια και παραδίδουν πάλι τη διοίκησή τους στους φοιτητοπατέρες και
τη μόρφωση στο «δημοκρατικό πέντε»;
Γιατί το πραγματικό τους πιστεύω είναι ότι
πανεπιστήμια που προετοιμάζουν φοιτητές για δουλειά και καριέρα είναι γαλέρες με χολέρα!
Όσοι δουλεύουν σκληρά, παράγουν,
καινοτομούν, αναλαμβάνουν κίνδυνο και δημιουργούν δεν είναι γι αυτούς αντικείμενο
θαυμασμού ή έστω εκτίμησης, αλλά ταξικές
αγελάδες για άρμεγμα, που τους αξίζει να τους λεηλατείς τα τέσσερα
πέμπτα του εισοδήματός τους και να τους αφήνεις με όσα ακριβώς βγάζουν οι
υπόλοιποι. Για παραδειγματισμό. Να μάθουν να κάνουν τους έξυπνους!
Η
θεωρία τους είναι απλή. Αν τα κατώτερα ένστικτα ενός λαού είναι ο χαμηλότερος
κοινός παρανομαστής, τότε γιατί να μην απευθυνόμαστε σ’ αυτά;
Και πρέπει να τους παραδεχτούμε. Την
πολιτική τους την εφαρμόζουν με συνέπεια. Με ένα μόνο πρόβλημα. Σε αντίθεση με
το γάιδαρο του Χότζα που συνήθισε στην αφαγία και μετά ψόφησε, οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν. Δεν μπορούν
να συμβιβαστούν με την προοπτική ότι θα φυτοζωούν μέσα στη φτώχεια και τη
μιζέρια για την υπόλοιπη ζωή τους.
Ο φθόνος και το μίσος μπορούν να σε φέρουν στην εξουσία, αλλά δεν
μπορούν να σε κρατήσουν σ’ αυτή. Στο τέλος, αργά ή γρήγορα οι λαοί επιλέγουν
την ελπίδα. Επιλέγουν την προοπτική για μια καλύτερη ζωή.
