Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Κάθε
βράδυ από το μπαλκόνι μου αντικρίζω
Ένα
αστέρι φωτεινό που λάμπει μοναχικό
Περιπλανιέμαι
κοντά του και το συντροφεύω
Στην
ερημιά του στα αλήθεια ζητώ να κατοικώ.
Και
καθώς το κοιτώ χάνονται οι πόνοι και οι καημοί
Ουράνιο
αγκάλιασμα έρχεται στην στιγμή
Και
αυτό προχωρά και προχωρά σε μια σκάλα φωτεινή
Και
έρχεται και έρχεται είναι όμως μια ιδέα μακρινή.
Νύχτα
καλοκαιρινή, ζωή ερωτευμένη
Νύχτα
καλοκαιρινή, ζωή τρελαμένη
Με
το αστέρι η ζωή γεμίζει χάδια και φιλιά
Με
το αστέρι τι μαγεία, του έρωτα η σαϊτιά.
Μιλώ
για σένα την νύχτα την υγρή αστέρι μου
Πληγωμένος
και ολομόναχος ξέρω τι ζητώ
Θάθελα
μα την πίστη μου να ζήσω με το ταίρι μου
Στέλνω
τη ματιά μου ψηλά και καρτερώ.
Μου
λείπεις την νύχτα την υγρή αστέρι μου
Θάθελα
αλήθεια νάμαστε μαζί παρέα
Χωρίς
αβεβαιότητα και φόβο θάτανε ωραία
Σήκωσε
με ψηλά, αισθάνομαι ασφάλεια αγέρι μου.
