του Χρήστου Μπολώση
Το ότι η εποχή μας είναι η εποχή των μεγάλων ανατροπών το ξέραμε. Έχουνε έρθει πιά τα πάνω κάτω. Και τώρα ιδίως με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου και μολότοφ επί μολότοφ.
Εν τάξει θα πείτε. Ο κόσμος προοδεύει ή, αν δεν σας αρέσει το ρήμα, βάλτε το «αλλάζει», επειδή ο καθένας αντιλαμβάνεται την πρόοδο όπως τον βολεύει. Κάποτε, επι παραδείγματι, γελάγαμε με τον μακαρίτη τον Παράβα, που έκανε τον Φίφη και τράβαγε τι κοτσίδες του. Τώρα αν κάποιος τολμήσει να γελάσει με τον Φίφη της γειτονιάς του (πώς λέγαμε η ΕΒΓΑ της γειτονιάς;), μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Κάπως έτσι υποδεχόταν και η μαρίδα της γειτονιάς τον λικνιστό Αντρέα, τον επονομαζόμενο και «φτερού», έμπορο πίπουλων για ξεσκόνισμα, ο οποίος διαλαλούσε το εμπόρευμά του με την μακρόσυρτη κραυγή «φτεράάάάάάάά», έτσι που δικαίως ο Παναγιώτης ο Λιάκος να αναρωτιέται αν ο κ. Μπαλαούρας, τότε που ο Κασιδιάρης βομβάρδιζε τη βουλή με πυραύλους εδάφους – εδάφους, φώναξε «Φρουρά» ή «Φτερά».
Επίσης κάποτε, όταν πίναμε κάνα δυό ποτηράκια παραπάνω και μερακλωνόμασταν, τραγουδάγαμε τον «Αράπη» του γίγαντα Ζαμπέτα και τις «Αραπίνες» του άλλου γίγαντα, του Τσιτσάνη. Τώρα αν πεις αράπη (η λέξη βέβαια προέρχεται από το ‘’Άραβας’’) κάποιον, που δεν είναι και το πιο ανοιχτόχρωμο άτομο στον κόσμο, κινδυνεύεις να ευρεθείς μεταξύ Βλαδιβοστόκ και Μουρμάνσκ και να βοηθάς στα εκεί εκτελούμενα δημόσια έργα, σπάζοντας πέτρες.
Το 1966 γυρίστηκε μία ταινία με τίτλο «Η Βουλευτίνα», στην οποία η Ρένα Βλαχοπούλου, ήταν αρραβωνιασμένη με τον υποψήφιο βουλευτή Περικλή Αράπη. Σαφής ο υπαινιγμός για τον μηδέποτε εκλεγέντα κ. Αράπη. Απορώ πώς παίζεται ακόμη και δεν την έχουν δώσει στους Ναζί να την καταστρέψουν. Γιατί στους Ναζί; Διότι ως γνωστόν, μόνο αυτοί καίνε βιβλία. Οι άλλοι, οι δημοκράτες, απλώς τα…πολτοποιούνε. Το ίδιο είναι; Λάθος! Με το κάψιμο ρυπαίνεις με καπνίλα την ατμόσφαιρα, ενώ με την πολτοποίηση, το σπίτι αστράφτει από καθαριότητα, που έλεγε και μία παλιά διαφήμιση.
Κάποτε γένναγε η γυναίκα και ο ‘’είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω’’ σύζυγός της, κέρναγε όλη τη γειτονιά, επειδή το παιδί ήταν αγόρι. Αν ήτανε κορίτσι, πλάκωνε τη μάνα στις φάπες. Σήμερα, θα πρέπει να γίνει το παιδί 18 χρονών, για να αποφασίσει το ίδιο τι φύλλο είναι και μετά να γίνει το κέρασμα, αν εννοείται ο ευτυχής γεννήτωρ έχει το θράσος να ευρίσκεται ακόμη εν ζωή, με την σύνταξη που του εξασφάλισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κύριος Καραγιαννίδης, του οποίου ως γνωστόν οι οικονομικές γνώσεις, καθ’ ομολογίαν του, δεν ξεπερνούν αυτές του Ζήκου. Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ο κ. Καραγιαννίδης είπε ότι αυτός μεν δεν γνωρίζει οικονομικά, αφού μέχρι το 2012 δούλευε σε συνεργείο αυτοκινήτων (αχ αυτά τα επαγγέλματα…), όμως τον βοηθάνε οι συνεργάτες του… Επίσης εδώ να υπενθυμίσουμε, για να μη ξεχνιόμαστε, ότι και ο κ. Λοβέρδος κάποτε, είχε δυσφορήσει, επειδή οι συνταξιούχοι δεν πεθαίνουν σύντομα με αποτέλεσμα να...βουλιάξει η οικονομία από τις χορηγούμενες σ΄ αυτούς συντάξεις των 3,60 ευρώ.
Έτσι λοιπόν, εκτός των άλλων, οι γονείς θα προβληματίζονται και τι παιχνίδια θα πάρουν στο μωρό. Αυτοκινητάκια ή κούκλες. Θα αγοράσουν αυτοκινητάκια για το αγοράκι τους ή θα τους βγεί τίποτις Λούλα και τζάμπα τα λεφτά;
Κάποτε, για να συνεχίσουμε τον ειρμό των σκέψεών μας, οι κομμουνιστές βλέπανε «μοναρχοφασίστα» αστυνομικό και αλλάζανε δέκα στενά για να πάνε σπίτια τους. Τα χρόνια πέρασαν και το πρώτο σοκ το πάθαμε όταν είδαμε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου να σταθμεύουν αστυνομικές κλούβες, όχι για να συλλάβουν τους εκεί συσκεπτομένους συντρόφους, αλλά για να τους φυλάνε. Μόλις τότε, η Αστυνομία είχε αρχίσει να γίνεται καλή. Πάει χάλασε ο κόσμος σκεφτήκαμε.
Ώσπου ήρθε η προχθεσινή ημέρα και μέσα μας γκρεμίστηκε ένας ολόκληρος κόσμος. Είδαμε μέσα στη βουλή απροστάτευτους γύρω στους 100 ανθρώπους να απειλούνται με σφαγή από τον Κασιδιάρη και να φωνάζουν απελπισμένα «Φρουρά – φρουρά». Κάποιοι μπερδεύτηκαν και φώναξαν «φτεράάάάά». Ακολούθησαν σκηνές τρόμου. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ταμπουρώθηκαν στα οχυρωματικά έργα που είχαν φέρει νύχτα εξεπιτούτου από το Ρούπελ (από την Γραμμή Μεταξά ντε…) και άρχισαν να πετούν χειροβομβίδες, όχι αυτές της πλάκας κρότου λάμψεως, αλλά πραγματικές. Ένα άλλο τμήμα, οπλισμένο με οπλοπολυβόλα και αντιαρματικά, σαν αυτά που είχε περιγράψει ο Ευαγγελάτος, μετά την επίθεση στην Αμερικανική πρεσβεία, προσέγγισε τον κ. Δένδια, ο οποίος αμυνόταν υπέρ βωμών και εδράνων τραγουδώντας «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι». Κάποιος πήγε να ξεφύγει για να φωνάξει πάλι την φρουρά, αλλά τον σβέρκωσε ο Λαγός και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Ακριβώς τότε φάνηκε το Ιππικό και η τάξη αποκαταστάθηκε.
Ακριβώς τότε, ήταν που ξυπνήσαμε και πήγαμε όλοι μαζί στην ακρογιαλιά, που έλεγε και η Μελίνα…
Τώρα πέρασε η ώρα, που έλεγε και η Θεία Λένα.
Καληνύχτα αγαπούλα μου γλυκιά, που έλεγε και ο Γούναρης.
Ρε δεν ντρεπόμαστε, που λέω εγώ.
Το ότι η εποχή μας είναι η εποχή των μεγάλων ανατροπών το ξέραμε. Έχουνε έρθει πιά τα πάνω κάτω. Και τώρα ιδίως με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει μείνει λίθος επί λίθου και μολότοφ επί μολότοφ.
Εν τάξει θα πείτε. Ο κόσμος προοδεύει ή, αν δεν σας αρέσει το ρήμα, βάλτε το «αλλάζει», επειδή ο καθένας αντιλαμβάνεται την πρόοδο όπως τον βολεύει. Κάποτε, επι παραδείγματι, γελάγαμε με τον μακαρίτη τον Παράβα, που έκανε τον Φίφη και τράβαγε τι κοτσίδες του. Τώρα αν κάποιος τολμήσει να γελάσει με τον Φίφη της γειτονιάς του (πώς λέγαμε η ΕΒΓΑ της γειτονιάς;), μαύρο φίδι που τον έφαγε.
Κάπως έτσι υποδεχόταν και η μαρίδα της γειτονιάς τον λικνιστό Αντρέα, τον επονομαζόμενο και «φτερού», έμπορο πίπουλων για ξεσκόνισμα, ο οποίος διαλαλούσε το εμπόρευμά του με την μακρόσυρτη κραυγή «φτεράάάάάάάά», έτσι που δικαίως ο Παναγιώτης ο Λιάκος να αναρωτιέται αν ο κ. Μπαλαούρας, τότε που ο Κασιδιάρης βομβάρδιζε τη βουλή με πυραύλους εδάφους – εδάφους, φώναξε «Φρουρά» ή «Φτερά».
Επίσης κάποτε, όταν πίναμε κάνα δυό ποτηράκια παραπάνω και μερακλωνόμασταν, τραγουδάγαμε τον «Αράπη» του γίγαντα Ζαμπέτα και τις «Αραπίνες» του άλλου γίγαντα, του Τσιτσάνη. Τώρα αν πεις αράπη (η λέξη βέβαια προέρχεται από το ‘’Άραβας’’) κάποιον, που δεν είναι και το πιο ανοιχτόχρωμο άτομο στον κόσμο, κινδυνεύεις να ευρεθείς μεταξύ Βλαδιβοστόκ και Μουρμάνσκ και να βοηθάς στα εκεί εκτελούμενα δημόσια έργα, σπάζοντας πέτρες.
Το 1966 γυρίστηκε μία ταινία με τίτλο «Η Βουλευτίνα», στην οποία η Ρένα Βλαχοπούλου, ήταν αρραβωνιασμένη με τον υποψήφιο βουλευτή Περικλή Αράπη. Σαφής ο υπαινιγμός για τον μηδέποτε εκλεγέντα κ. Αράπη. Απορώ πώς παίζεται ακόμη και δεν την έχουν δώσει στους Ναζί να την καταστρέψουν. Γιατί στους Ναζί; Διότι ως γνωστόν, μόνο αυτοί καίνε βιβλία. Οι άλλοι, οι δημοκράτες, απλώς τα…πολτοποιούνε. Το ίδιο είναι; Λάθος! Με το κάψιμο ρυπαίνεις με καπνίλα την ατμόσφαιρα, ενώ με την πολτοποίηση, το σπίτι αστράφτει από καθαριότητα, που έλεγε και μία παλιά διαφήμιση.
Κάποτε γένναγε η γυναίκα και ο ‘’είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω’’ σύζυγός της, κέρναγε όλη τη γειτονιά, επειδή το παιδί ήταν αγόρι. Αν ήτανε κορίτσι, πλάκωνε τη μάνα στις φάπες. Σήμερα, θα πρέπει να γίνει το παιδί 18 χρονών, για να αποφασίσει το ίδιο τι φύλλο είναι και μετά να γίνει το κέρασμα, αν εννοείται ο ευτυχής γεννήτωρ έχει το θράσος να ευρίσκεται ακόμη εν ζωή, με την σύνταξη που του εξασφάλισε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κύριος Καραγιαννίδης, του οποίου ως γνωστόν οι οικονομικές γνώσεις, καθ’ ομολογίαν του, δεν ξεπερνούν αυτές του Ζήκου. Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ο κ. Καραγιαννίδης είπε ότι αυτός μεν δεν γνωρίζει οικονομικά, αφού μέχρι το 2012 δούλευε σε συνεργείο αυτοκινήτων (αχ αυτά τα επαγγέλματα…), όμως τον βοηθάνε οι συνεργάτες του… Επίσης εδώ να υπενθυμίσουμε, για να μη ξεχνιόμαστε, ότι και ο κ. Λοβέρδος κάποτε, είχε δυσφορήσει, επειδή οι συνταξιούχοι δεν πεθαίνουν σύντομα με αποτέλεσμα να...βουλιάξει η οικονομία από τις χορηγούμενες σ΄ αυτούς συντάξεις των 3,60 ευρώ.
Έτσι λοιπόν, εκτός των άλλων, οι γονείς θα προβληματίζονται και τι παιχνίδια θα πάρουν στο μωρό. Αυτοκινητάκια ή κούκλες. Θα αγοράσουν αυτοκινητάκια για το αγοράκι τους ή θα τους βγεί τίποτις Λούλα και τζάμπα τα λεφτά;
Κάποτε, για να συνεχίσουμε τον ειρμό των σκέψεών μας, οι κομμουνιστές βλέπανε «μοναρχοφασίστα» αστυνομικό και αλλάζανε δέκα στενά για να πάνε σπίτια τους. Τα χρόνια πέρασαν και το πρώτο σοκ το πάθαμε όταν είδαμε στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου να σταθμεύουν αστυνομικές κλούβες, όχι για να συλλάβουν τους εκεί συσκεπτομένους συντρόφους, αλλά για να τους φυλάνε. Μόλις τότε, η Αστυνομία είχε αρχίσει να γίνεται καλή. Πάει χάλασε ο κόσμος σκεφτήκαμε.
Ώσπου ήρθε η προχθεσινή ημέρα και μέσα μας γκρεμίστηκε ένας ολόκληρος κόσμος. Είδαμε μέσα στη βουλή απροστάτευτους γύρω στους 100 ανθρώπους να απειλούνται με σφαγή από τον Κασιδιάρη και να φωνάζουν απελπισμένα «Φρουρά – φρουρά». Κάποιοι μπερδεύτηκαν και φώναξαν «φτεράάάάά». Ακολούθησαν σκηνές τρόμου. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, ταμπουρώθηκαν στα οχυρωματικά έργα που είχαν φέρει νύχτα εξεπιτούτου από το Ρούπελ (από την Γραμμή Μεταξά ντε…) και άρχισαν να πετούν χειροβομβίδες, όχι αυτές της πλάκας κρότου λάμψεως, αλλά πραγματικές. Ένα άλλο τμήμα, οπλισμένο με οπλοπολυβόλα και αντιαρματικά, σαν αυτά που είχε περιγράψει ο Ευαγγελάτος, μετά την επίθεση στην Αμερικανική πρεσβεία, προσέγγισε τον κ. Δένδια, ο οποίος αμυνόταν υπέρ βωμών και εδράνων τραγουδώντας «Στη στεριά δεν ζει το ψάρι». Κάποιος πήγε να ξεφύγει για να φωνάξει πάλι την φρουρά, αλλά τον σβέρκωσε ο Λαγός και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.
Ακριβώς τότε φάνηκε το Ιππικό και η τάξη αποκαταστάθηκε.
Ακριβώς τότε, ήταν που ξυπνήσαμε και πήγαμε όλοι μαζί στην ακρογιαλιά, που έλεγε και η Μελίνα…
Τώρα πέρασε η ώρα, που έλεγε και η Θεία Λένα.
Καληνύχτα αγαπούλα μου γλυκιά, που έλεγε και ο Γούναρης.
Ρε δεν ντρεπόμαστε, που λέω εγώ.
