Νίκος Καραβαζάκης
Στην βάση της κοινής παραδοχής πως στον β’
γύρο των προεδρικών εκλογών του Μαΐου στην Γαλλία, αναμετρήθηκαν η παγκοσμιοποίηση και ο εθνικισμός-ο ευρωπαϊσμός με τον απομονωτισμό,
αξίζει να παρατηρήσουμε τα αριθμητικά εκλογικά αποτελέσματα:
Η αποχή
συναθροιζόμενη με τα άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια απετέλεσαν το 30% (1/3) του εκλογικού σώματος.
Ανάγοντας τα αποτελέσματα Μακρόν (65,5%) και Λεπέν (34,5%) στο σύνολο του εκλογικού σώματος, τότε
μειώνονται σε 46% Μακρόν και 24% Λεπέν.
Διαπιστώνεται πως οι παραιτημένοι εκλογικά
(αποχή, άκυρο, λευκό), παρέδωσαν πολιτικά την εξουσία στον Μακρόν και την
ηγεμονία της αντιπολίτευσης στην Λεπέν. Υποκύπτοντας στις δημαγωγίες και σε
συναισθηματισμούς ή προκαταλήψεις κατά της Λεπέν, έχασαν την ιστορική ευκαιρία
να αναχαιτίσουν την γερμανική αντιευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική δικτατορία για
λογαριασμό τους αλλά και για λογαριασμό του συνόλου των ευρωπαϊκών κοινωνιών,
ειδικά των ασθενέστερων και πτωχότερων. Και ενώ ήταν σαφές πως η Λεπέν θα
υφίστατο ισχυρούς περιορισμούς -ουσιαστικά απαγορευτικούς- στις όποιες δικές της ιδιαίτερες κομματικές
επιδιώξεις.
Στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2015 σε ένα ασαφούς διατύπωσης δημοψήφισμα και παρά την συστράτευση σύμπαντος
του εγχωρίου και εξωχωρίου πολιτικού συστήματος, προσώπων και κομμάτων, υπέρ
της επικύρωσης των μνημονιακών πολιτικών από το 2010, το 63% (σχεδόν) των ψηφοφόρων ψήφισαν «ΟΧΙ», τις απέρριψαν -έστω εκ των υστέρων- εκκωφαντικά. Ένα «ΟΧΙ» που επέπρωτο ένα
χρόνο μετά να εκδηλώσει και το αγγλικό έθνος, συγκλονίζοντας ιστορικά
τους εγκατεστημένους πολιτικούς προσανατολισμούς και συσχετισμούς της Δύσης.
Αυτό το ελληνικό «ΟΧΙ» -που δεν ενέδωσε και σε προτροπές
«αποχής-άκυρου-λευκού»-
συμπεριέλαβε μια ευρύτατη πολιτική σύγκλιση ετερόκλητων κομματικών και
ιδεολογικών δυνάμεων, μια υπαρκτή και ισχυρή κοινωνική βάση που δεινοπαθεί από
τις διαπλεκόμενες κομματικές και οικονομικές δυτικότροπες ελίτ, μια
ευρεία πατριωτική -κυριολεκτικά- συμμαχία. Και, δε στάθηκε
Εφόσον δηλαδή αίρονται οι κομματικοί και
ιδεολογικοί διαχωρισμοί που διχάζουν την κοινωνία και ειδικά τον λαό, εφόσον
προτάσσεται κάποιος σαφής πολιτικός στόχος ευρείας κοινωνικής αποδοχής,
εφόσον πραγματώνεται συσπείρωση χωρίς προκαταλήψεις και
αποκλεισμούς, τότε προκύπτουν δυσθεώρητες, απρόβλεπτες και ουσιαστικές
ανατροπές.
Από τον Ιούνιο του 2011 έως και
σήμερα, μόνο μια φορά το καταφέραμε στην Ελλάδα, το 2015 και, αυτό έγινε αυθόρμητα και ανεπίγνωστα.
Πριν προλάβουν οι διαπλεκόμενοι και οι εγκάθετοί τους να παρέμβουν
διασπαστικά. Τώρα, πρέπει να το επιχειρήσουμε μεθοδικά και συνειδητά. Κανένα
κόμμα, κανένα πρόσωπο, καμία ιδεολογία μπορούν μόνα τους να μας ελευθερώσουν,
όσο καινούρια και ορμητικά αν είναι ή δείχνουν. Χρειαζόμαστε σύμπλευση, σύνεση, συνεργασία,
σχέδιο. Όσο πιο πολλά Εγώ, σε ένα όμως, Εμείς. Με προσήλωση και αυτοθυσία στον
στόχο της εθνικής σωτηρίας μας. Στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Ελλάδα μας.
Ας έχουμε ορόσημό μας το 2021.
