Ουάου, έχει και ρουφ…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Το ότι έχουμε ξεφύγει τελείως και η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη (γίναμε όλοι γιατροί), είναι γεγονός. Αυτό να το σκέφτεσαι μόνος σου, δεν πειράζει και τόσο διότι λες: «Εν τάξει ρε παιδί μου, μπορεί να κάνω και λάθος». Όταν όμως σου το λέει κι’ άλλος και μετά κι’ άλλος, τότε το πράγμα αλλάζει και μαύρα σύννεφα σε ζώνουν.
    Αυτό ακριβώς συνέβη και με εμένα όταν με πήρε στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιώργος. Αφού μιλήσαμε για την ΑΕΚ και συμφωνήσαμε ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ελλάδος και της Δυτικής Γουινέας, μου λέει:

    - Να σου πω τώρα δύο γεγονότα, ένα δυσάρεστο και ένα ευχάριστο, που με έβγαλαν από τα ρούχα μου αυτές τις ημέρες και αν νομίζεις ότι αξίζει τον κόπο σχολίασέ τα. Να αρχίσουμε από το δυσάρεστο. Έμαθα ότι πέθανε (μακριά από μας), η μητέρα ενός φίλου μου και πήρα τηλέφωνο να μάθω την ώρα της κηδείας (φτου, φτου, φτου). Βγήκε κάποια κυρία και μόλις της είπα τον σκοπό του τηλεφωνήματός μου, μόνο που δεν με έβρισε. «Καλά δεν το είδατε στο facebook που το ανήρτησε ο γιός της μακαρίτισσας;». Τι να της πω τώρα. Έπεσαν τα μούτρα μου. Κάτι ψέλλισα περί επιβεβαιώσεως της ώρας και έκλεισα ντροπιασμένος το τηλέφωνο, που δεν κάθομαι όλη μέρα να ψάχνω στο facebook ποιος πέθανε και πότε γίνεται η κηδεία του.

    - Ομολογώ ότι είσαι λίγο φάουλ, είπα στο φίλο μου, ό οποίος κάτι μουρμούρισε, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς. Και για πες μου τώρα πιο είναι το δεύτερο;
    - Είμουν καλεσμένος σε ένα γάμο. Μπήκα στην εκκλησία και κάθισα διακριτικά στα πίσω καθίσματα. Σε μια στιγμή μπαίνει μια παρέα 3-4 κοριτσιών και αφού χαζεύουνε λίγο τα πέριξ, μάλλον δεν θα είχαν ξαναμπεί σε εκκλησία, η μία από αυτές κραυγάζει:    - Ουάου, έχει και roof. Πέρασε το ηλίθιο τσακλοκούδουνο τον γυναικωνίτη για ρουφ γκάρντεν, ή κάτι τέτοιο.

    - Μην εκπλήσσεσαι φίλε μου. Αυτό είναι μόνον η αρχή. Σε λίγο την Θεία Μετάληψη θα την λέμε drink, την τελετή του γάμου event, την βάπτιση swim, και την κηδεία delete. Το δε τσακλοκούδουνο, θα το φωνάζουμε stupid premier league (ηλίθια Α΄ Εθνικής) ή επί το Ελληνικότερο…πασταφλώρα.

    Όμως, η μανία του facebook ή του twitter, έχει ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του χαβαλέ και τείνει να γίνει ο επίσημος τρόπος επικοινωνίας και πιο σοβαρών (υποτίθεται…) ανθρώπων.

    Να γίνω κομματάκι πιό σαφής.

    Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, όταν ένα υπουργός ή ένας δημόσιος άνδρας τέλος πάντων, ήθελε να κάνει μία επίσημη ανακοίνωση, έβαζε κάτω το μυαλό του ή, αν δεν είχε αυτός μυαλό, που είναι και το πιο συνηθισμένο, το μυαλό του γραμματικού του και έγραφαν ένα προσεκτικά διατυπωμένο κείμενο, στο οποίο εγγράφως και υπευθύνως εξέφραζαν τις θέσεις τους.

    Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το γελοιωδέστερο. Οι υπουργάρες μας, αλλά και άλλοι αστέρες του δημοσίου βίου, ακόμα και Στρατηγοί, «τιτιβίζουν» στο διαδίκτυο. Τι θα πει αυτό; Χρησιμοποιούν το twitter, ένα μέσον κοινωνικής δικτύωσης, που χρησιμοποιούν και οι πιτσιρικάδες για να καλαμπουρίζουν και να φλερτάρουν μεταξύ τους.

    Δηλαδή, αν θέλεις να παρακολουθείς την επικαιρότητα και να ενημερώνεσαι, θα πρέπει όλη μέρα να ψάχνεις στον υπολογιστή, να βρεις την δήλωση για να μάθεις μετά ότι…«απεδόθη λάθος», διότι αφού δεν υπάρχει επίσημο γραπτό κείμενο αλλά μπούρδα κρεμαστή (Πολάκης), ό,τι θέλει λέει ο καθένας, αν αυτό τον εξυπηρετεί.
    Ο Θεός να με βγάλει ψεύτη, αλλά βλέπω σε λίγο καιρό να αλλάζουν ακόμη περισσότερα πράγματα στη ζωή μας, προς το χειρότερο εννοείται.

Αστερίσκοι

    ê Πολλές φορές το επίθετο προσδιορίζει και τον άνθρωπο που το «φοράει». Η περίπτωση του κ. Δημητρίου Καμμένου των ΑΝΕΛ, είναι χαρακτηριστική. Θέλοντας να βγει από την αφάνειά του, δήλωσε ότι θα κόψουν από τους συνταξιούχους ένα κατοστάρικο, (αυτό που οι παππούδες δίνουν στα εγγόνια τους και αυτά το μετουσιώνουν σε… φραπέδες, όπως απεφάνθη) και αυτό το κατοστάρικο η κυβέρνησή μας (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) θα το κάνει εργοστάσια, επιχειρήσεις, εργαστήρια, μεγάλα ηλεκτροφόρα καλώδια (για να θυμηθούμε λίγο και τον ύμνο του Ρίτσου στον πατερούλη Στάλιν) κ.λπ. ώστε να ανοίξουν οι δουλειές και να εξαϋλωθεί η ανεργία. Ο κ. Καμμένος δεν σκέφθηκε ότι υπάρχει περίπτωση, έστω μία στο εκατομμύριο, αυτό το κατοστάρικο να είναι αυτό που περιμένει με αγωνία κάθε μήνα ο άνεργος εγγονός. Και για να τον βγάλω από την πιθανή απορία η πιθανότητα δεν είναι ένα στο εκατομμύριο, αλλά είναι το σύνηθες. Αυτό τα κατοστάρικο σήμερα, συντηρεί οικογένειες. Άσχετο αν αυτός, μακριά από την πραγματικότητα, δεν το έχει αντιληφθεί.
    Κάπου διάβασα ότι τα αναίρεσε, δεν ξέρω αν αυτοβούλως ή κατόπιν φάπας άνωθεν και ζήτησε και συγγνώμη. Ας έχει υπόψη του, ότι αυτό είναι χειρότερο από την δήλωσή του, διότι δείχνει ότι μιλάει χωρίς να βουτάει πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό του, που έλεγε και η γιαγιά μου.

    Αλήθεια ο «φραπές» πώς κλίνεται; Ίσως ο φραπές, του φραπέδος, ώ Καμμένε.

    ê Η περίοδος που περνάμε είναι περίοδος Τσάμπιονς Λιγκ. Η μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση, έχει μπει πλέον στην τελευταία φάση και οι «γιγαντομαχίες» μεταξύ κορυφαίων ομάδων έχουν καθηλώσει τους ανά την γη φιλάθλους Και όχι μόνον, διότι υπάρχουν και πολλοί οι οποίοι μπορεί να μην είναι και φανατικοί του αθλήματος, αλλά κάθονται μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να δούνε καλό ποδόσφαιρο.    

    Παρακολουθούσα τον αγώνα Γιουβέντους – Μπαρτσελώνα. Και αυτό τον αγώνα διάλεξε ο περιγράφων για να κάνει επίδειξη των γνώσεών του. Κάθε τόσο και κυρίως όταν σκόραρε ο Ντιμπαλά αμόλαγε και ένα «λαχόγιαααα» και άντε να καταλάβεις εσύ τώρα αν σε έβρισε ή σούλεγε κάτι για την θεία σου. Από αυτόν ακούσαμε ότι στη Γιουβέντους παίζει και ένας Ντιμπάλα, που μέχρι τώρα τον ξέραμε ως Ντιμπαλά. Μόλις προχθές μάθαμε από άλλον αστέρα του είδους, ότι στην Μπάγερν παίζει ο Άλαμπα και όχι ο Αλάμπα που μέχρι τώρα οι ίδιοι μας έλεγαν.

    Μας θύμισε την ιστορία του Τσάρτα που μάθαμε ότι το λένε Τσιάρτα, σχεδόν όταν τερμάτισε την σταδιοδρομία του. Ή του Τζεμπούρ που μέχρι να μας φωτίσουν τον λέγαμε Τζιμπούρ, επειδή έτσι μας τον είχαν πει οι…ειδήμονες.
    Και δεν είναι μόνον αυτό. Σαν αρχίσουν αυτά τα ηλίθια «Τζιαλορόσι», «Μπιανκονέροι», «Μπλαουγκράνα», «Νερατζούρι», «Αλεπούδες», «Νυχτερίδες», «Ζαχαρωτά», «Εφοπλιστές», τρελαίνεσαι εντελώς. Είναι δυνατόν να ξέρεις όλα τα παρατσούκλια όλων των ομάδων; Και όμως κατά τους κ.κ. σπορτκάστερς, είναι όχι μόνο δυνατό αλλά και απαραίτητο και είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις, ποια είναι τα «Σφυριά», ποιοι οι «Λύκοι», ποιοι οι «Σιδηροδρομικοί» (και εγώ που είχα μείνει στον «Θερμαϊκό»…), ποια τα «Υποβρύχια» και ποιες οι «Σαρδέλες» (αυτοί είναι η «Καλλονή» Μυτιλήνης ή Λέσβου…).

   Ήμαρτον ρε παιδιά. Ένα αγώνα έκατσα να δώ όχι να εξασκήσω τις γνώσεις μου στην ανθολογία των γηπέδων. Άλλος αθλητικός συντάκτης, επιμένει να μας λέει το όνομα του ποδοσφαιριστή, όταν αυτός διώχνει τη μπάλα και όχι όταν την δέχεται. Έτσι, την μπάλα την παίρνει ο κανένας, αλλά την διώχνει ο Χ! Μύλος.

    Για να μη πιάσω και το μπάσκετ που τα «οουουου», δίνουν και παίρνουν.

    ê Τι θα γίνει με αυτήν την πατρότητα των δημοσίων έργων; Δεν υπάρχουν εγκαίνια που αμέσως να μη βγει κάποιος να πει «Αυτό το αρχίσαμε εμείς, εσείς γιατί πανηγυρίζετε;». Είναι μία ηλίθια λογική, διότι πρώτον ας το τελειώνατε εσείς και να το εγκαινιάζατε. Και δεύτερον στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ το 1974, ξήλωσαν εντοιχισμένες πλάκες, που έγραφαν ότι το τάδε έργο (και ήταν πολλά) το εγκαινίασε ο Παπαδόπουλος. Ή όχι; Ε, τώρα απλώς η ίδια τακτική εφαρμόζεται λίγο πιο…εκδημοκρατισμένη!