Για τις ανακοινώσεις της ΕΛΣΤΑΤ
σε σχέση με το «πρωτογενές
πλεόνασμα» ΔΕΝ
αιφνιδιαστήκατε, έτσι δεν είναι;
Σας είχα πλήρως
ενημερώσει εδώ και μέρες, ότι θα είναι
γύρω στο 4% του ΑΕΠ (τελικά είναι 3,9%)…
Επίσης η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ
παραδέχεται - όπως επίσης φορτικώς επέμενα από καιρό - ότι ο τρόπος
υπολογισμού αυτού του πρωτογενούς πλεονάσματος «διαφέρει από
τον τρόπο που το υπολογίζουν για χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα
δημοσιονομικής προσαρμογής» (όπως η Ελλάδα).
Ακόμα, η ΕΛΣΤΑΤ επισημαίνει πως
το πρωτογενές αποτέλεσμα της Κεντρικής Κυβέρνησης είναι 0,7% του ΑΕΠ
(λίγο πιο κάτω απ’ όσο σας είχε προειδοποιήσει, αν θυμάστε: 0,9%).
Και τα μεγάλα ερωτήματα, βέβαια,
είναι το εξής:
--Οι δημοσιονομικοί στόχοι που
περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο για τα πλεονάσματα, με ποια μέθοδο θα
μετριούνται: Με αυτήν τις ΕΛΣΤΑΤ ή με εκείνην που αφορούν «χώρες
που βρίσκονται σε προγράμματα προσαρμογής»;
Προφανώς με
τη δεύτερη!
Τότε γιατί χρησιμοποιούν
την πρώτη;
--Κι ακόμα, όταν λένε πως φέτος (2017) ο δημοσιονομικός μας στόχος είναι
πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ, ποιο «πλεόνασμα» εννοούν; Αυτό που μετράει η ΕΛΣΤΑΤ
ή αυτό που αφορά χώρες με που βρίσκονται σε Μνημόνιο;
Προφανώς το
δεύτερο!
--Και του χρόνου (2018), ο στόχος που λέει το Μνημόνιο, για
πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% (όπως και για τα επόμενα 5 χρόνια), πώς θα
μετρηθεί; Με βάση τη μέθοδο της ΕΛΣΤΑΤ, ή με βάση αυτή που ακολουθείται «για
χώρες που βρίσκονται σε Μνημόνια»;
Προφανώς με
τη δεύτερη!
Γιατί, όταν το ΔΝΤ λέει πως θα
χρειαστούμε «κι άλλα, επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας», ακόμα και μετά
το 2018, όταν θα έχουμε βγει από τα Μνημόνια, προφανώς μετράει το «πλεόνασμα» αλλιώς!
--Κι ακόμα, αν οι διαφορές
ανάμεσα στις δύο μεθόδους είναι «οριακές», τότε γιατί δεν βγαίνει η κυβέρνηση
να ζητήσει να μοιραστεί η περσινή «υπέρβαση στόχου»;
Εδώ μιλάμε πια για «θηριώδη υπέρβαση»: 3,4% του
ΑΕΠ, δηλαδή 6 δισεκατομμύρια και κάτι! Κι από αυτά, με βάση
τη συμφωνία που ήδη υπάρχει η κυβέρνηση μπορεί να «μοιράσει» στον κόσμο το 40%,
δηλαδή κοντά στα 2,4 δισεκατομμύρια για φέτος…
Ακόμα κι αν αφαιρέσουμε το
«μπουναμά» που ήδη «μοιράστηκε» από τον περασμένο Δεκέμβρη,
πάλι περισσεύουν 1,8 δισεκατομμύρια (όπως είχα επισημάνει εδώ και
μέρες)!
Αυτά γιατί η κυβέρνηση
Τσίπρα δεν ζητάει να τα μοιράσει στον κόσμο, όπως «δικαιούται»;
Γιατί απλούστατα ΔΕΝ υπάρχουν!
Είναι ληξιπρόθεσμες οφειλές του
κράτους, που δεν πληρώθηκαν (και γι’ αυτό διογκώθηκαν), κι είναι «μη επαναλαμβανόμενα» μεγέθη (one-offs) που δεν
μετράνε στο πρωτογενές πλεόνασμα…
Αλήθεια, γιατί δεν μας
λέει κανείς, επακριβώς, πόσες είναι σήμερα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του
κράτους; Και γιατί διογκώθηκαν την τελευταία διετία, παρά το ό,τι η
κυβέρνηση Τσίπρα δανείστηκε ήδη 3,7 δισεκατομμύρια πέρσι για να τις
ξεπληρώσει;
Και γιατί δεν αναρωτήθηκε κανείς
το εξής απλό:
Αν το πρωτογενές πλεόνασμα – που εξ
ορισμού είναι διαχρονικό, όχι μόνο συγκυριακό – είναι, πράγματι, τόσο
«μεγάλο», πώς συμβαίνει να προβλέπεται ότι
θα… υποχωρήσει τα επόμενα χρόνια, όταν στην Ελλάδα θα έχει σημειωθεί ανάπτυξη;
Κανονικά όταν έχουμε ανάπτυξη το
πλεόνασμα αυτόματα μεγαλώνει σε σχέση με την περίοδο της ύφεσης!
Σε μάς γιατί θα …πέσει – και
μάλιστα τόσο πολύ (από το 3,3% κατά το ΔΝΤ πέρσι, στο
2% για το 2018), παρά το ό,τι θα μεσολαβήσει, προσέξτε: ανάπτυξη 2,2%
για το 2017 ΚΑΙ ανάπτυξη 2,7% για το 2018 ΚΑΙ πληθωρισμός 3% για τα δύο χρόνια
μαζί; Θα μας τρελάνουν;
Κανονικά τίποτε άλλο να
μη κάναμε, μόνο από την ανάπτυξη του (ονομαστικού) ΑΕΠ για τα χρόνια
2017-18, θα έπρεπε να είχαμε τεράστια αύξηση πρωτογενούς
πλεονάσματος (από το 2016 στο 2018). Πάνω κι από το 5%;
Εμείς πώς θα πέσουμε στο 2%;
--Και τέλος, το πιο βασανιστικό
ερώτημα: αν μόνο το ΔΝΤ πίστευε ότι θα πέσει το πρωτογενές πλεόνασμα,
τότε ΔΕΝ θα
απαιτούσαν ΟΛΟΙ
οι δανειστές μας – ΚΑΙ οι Ευρωπαίοι – να
πάρουμε πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους 3,6%από το 2019. και μετά! Γιατί μας
τα ζητάνε και μάλιστα όλοι μαζί;
Γιατί, απλούστατα, ούτε η κυβέρνηση πιστεύει πως υπάρχει από τώρα
τέτοιο θηριώδες πλεόνασμα (γι’ αυτό
και δεν ζητάει σήμερα να «μοιραστεί» η «υπέρβαση στόχου»), ούτε οι δανειστές το πιστεύουν (γι’
αυτό και μας ζητάνε πρόσθετη λιτότητα, για να πιάσουμε, μετά από δύο χρόνια,
πλεόνασμα που ήδη έχουμε… «πιάσει» από πέρσι!)
Και για να σας φύγει η απορία:
για να «δέσουν» τα νούμερα που υπολογίζει το ΔΝΤ από τώρα για το 2018, με την
ανάπτυξη που υπολογίζει ως το 2018 σε ονομαστικούς όρους, το πλεόνασμα που πραγματικά υπολογίζει για το 2016
είναι μόλις 1,75 δισεκατομμύρια, δηλαδή λίγο πιο κάτω από 1% (όπως
ακριβώς σας είχα προειδοποιήσει). Και λίγο πιο πάνω απ’ όσο υπολογίζει
το «πρωτογενές
αποτέλεσμα» της Κεντρικής Κυβέρνησης για το 2016 η ίδια η ΕΛΣΤΑΤ!
Αυτό είναι το πραγματικό
πρωτογενές πλεόνασμα!
Τα άλλα είναι ταμειακά και μη
επαναλαμβανόμενα.
Άλλαξαν τα ονόματα και «βάφτισαν»
το κρέας… «ψάρι»!
Βέβαια, θα μου πείτε, πως ο
Σόϊμπλε «μάλωσε» το ΔΝΤ ότι «πέφτει έξω στους υπολογισμούς του»!
Αλλά αυτό ΜΗ το θεωρείτε
αναγκαστικά «καλό» για την Ελλάδα (ή για την κυβέρνηση Τσίπρα,
πολύ περισσότερο)…
Δεν είναι «για καλό»! Διότι
εκείνο που θα πει ο Σοϊμπλε στη συνέχεια, είναι ότι αφού το ΔΝΤ «πέφτει έξω»
στα πλεονάσματα (τα «υποτιμάει») δεν πρέπει να
επιμένει ούτε και για την ανάγκη «ανακούφισης» χρέους!
Ή αλλιώς, αφού η Ελλάδα βγάζει
τόσο «υψηλά πλεονάσματα»
ήδη από πέρσι, που ήταν σε στασιμότητα-ύφεση, από δω και στο εξής, όταν θα μπει
σε ανάπτυξη, θα ξεπεράσει κατά πολύ τους στόχους της, και δεν έχει
καμίαν ανάγκη, να της μειώσουμε το χρέος…
Αυτό θα πει ο Σόιμπλε!
Και… του έρχεται «κουτί» το «φούσκωμα» του περσινού πλεονάσματος,
γιατί γλιτώνει την «απομείωση χρέους» που του ζητάει το ΔΝΤ (και που
τόσο είχε ελπίσει η κυβέρνηση Τσίπρα).
Αυτό είναι αληθινό «μπούμεραγκ»
για μας!
Όμως,
και το ΔΝΤ από την πλευρά του, έχει ετοιμάσει το δικό του «συμβιβασμό» με
το Σόϊμπλε (όχι με την κυβέρνηση Τσίπρα):
--Εντάξει
μεγάλε, θα του πει, να δεχθούμε μέχρι το 2016 (που εγώ, το ΔΝΤ, δεν ήμουν μέσα
και δεν έκανα κουμάντο) το ταμειακό πλεόνασμα
ως «πρωτογενές»!
Αλλά
αν θες να μπω από δω και μπρός, τότε θα επιστρέψουμε στο τρόπο
που εγώ μετράω τα πλεονάσματα!
Και ο Σόίμπλε που έχει ξεκαθαρίσει
απόλυτα πως το Ελληνικό Πρόγραμμα δεν υπάρχει χωρίς το ΔΝΤ (άλλο τι
θα γίνει στο μέλλον, για άλλες χώρες-μέλη σε κρίση), δέχθηκε στο εξής να το μετράμε όπως επιμένει το ΔΝΤ,
γι’ αυτό και συμφώνησε ήδη για πρόσθετα μέτρα λιτότητας 3,6
δισεκατομμυρίων μετά το 2019!
Αν μέναμε στο σημερινό τρόπο
υπολογισμού των πλεονασμάτων, τέτοια μέτρα (και τόσο μεγάλα) θα ήταν
εντελώς αδιανόητα…
Άρα ο «συμβιβασμός» μεταξύ τους (δηλαδή
μεταξύ ΔΝΤ και Σοϊμπλε) έχει ήδη προχωρήσει! Και γίνεται σε βάρος μας!
Μένει όμως, μια κρίσιμη «λεπτομέρεια»: Για να μπει
το ΔΝΤ στο Πρόγραμμα κανονικά, πρέπει να «τα βρουν» και στο πρωτογενές
πλεόνασμα του 2018! Που το ΔΝΤ επιμένει ότι η
Ελλάδα δεν πιάνει το στόχο του 3,5%. Θα φτάσει μόνο στο
2%...
Άρα, ακόμα και αν ΔΝΤ- Ευρωπαίοι
συμφωνήσουν σε όλα τα άλλα (για να παραμείνει το ΔΝΤ στο
Ελληνικό Πρόγραμμα), θα χρειαστούν από τώρα πρόσθετα μέτρα ΚΑΙ για το 2018! Ή
μάλλον θα χρειαστούν κάποια από τα πρόσθετα μέτρα που
έχει ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση Τσίπρα για το 2019, να έλθουν
μια χρονιά ακόμα πιο δω: Από το 2018!
Αλλιώς, δεν είναι
εύκολο να σταθεί ο «συμβιβασμός» ΔΝΤ-Ευρώπης…
Αλλά, αν έλθουν τα πρόσθετα μέτρα
λιτότητας, δηλαδή η περικοπή των συντάξεων, μια χρονιά νωρίτερα (δηλαδή
να ψηφιστούν από τώρα και να εφαρμοστούν από τον ερχόμενο Ιανουάριο
– σε λίγους μήνες), αυτό θα είναι όχι απλώς «χαστούκι», όχι
απλώς «γροθιά στο στομάχι», αλλά «τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια» και «κλωτσιά στα οπίσθια» για την κυβέρνηση
Τσίπρα.
Είναι σαν να της λένε, πως:
εκλογές δεν μπορείς πια να κάνεις, χωρίς να πάθεις εκλογική πανωλεθρία. Με
χαμηλά μονοψήφια νούμερα…
Και βεβαίως, μια κυβέρνηση που θα
υποχρεωθεί να ψηφίσει τέτοια πράγματα, σίγουρα δεν μπορεί να σταθεί από δω
και στο εξής. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να εφαρμόσει τις
δύσκολες μεταρρυθμίσεις, που της ζητάνε πλέον κατά προτεραιότητα…
* Συμπέρασμα πρώτο: το κεντρικό ζήτημα που θα κριθεί τις
επόμενες μέρες (αμέσως μετά την Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ) είναι, αν το ΔΝΤ
πιέσει να έλθουν τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας από το 2018!
Ο «αυτόματος κόφτης» δεν καλύπτει τη διαφορά. Γιατί
ο «κόφτης» αφορά δημοσιονομικό κενό που διαπιστώνεται εκ των υστέρων.
Όχι υστέρηση που
προκύπτει από προβλέψεις εκ των προτέρων!
* Συμπέρασμα δεύτερο: Αν το ΔΝΤ επιμείνει, τότε:
--
είτε «θα τα σπάσει» με την Ευρώπη (δηλαδή με το Σόιμπλε), οπότε τινάζεται το Πρόγραμμα στον αέρα,
--είτε
θα συμφωνήσει και ο Σόϊμπλε (να έλθουν τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας το
2018), οπότε
θα πάρει ως «αντάλλαγμα» από το ΔΝΤ μια πολύ
γενικόλογη δήλωση για το χρέος.
Και στην περίπτωση αυτή, ο
Τσιπρας θα έχει υποστεί μια μεγάλη ήττα (να
θεσμοθετήσει μέτρα ΚΑΙ για το 2018), και, «στο καπάκι», μια δεύτερη μεγάλη
ήττα (να μη πάρει τίποτε
χειροπιαστό από τώρα για το χρέος).
Άρα, αν δεν συμφωνήσει
ο Σοϊμπλε, είμαστε στον αέρα,
κι αν συμφωνήσει ο Σόϊμπλε,
τότε ο Τσίπρας έχει τεράστιο πρόβλημα.
* Συμπέρασμα τρίτο: αν ο Τσίπρας αρνηθεί να τα δεχθεί όλα αυτά (ή το
κόμμα του «σπάσει» – δηλαδή μια, μικρή έστω, μειοψηφία «κλωτσήσει»), τότε η συμφωνία δεν θα
κλείσει! Ούτε το Μάιο…
Κι από κει και ύστερα, μπορεί
γίνουν οι πληρωμές του Ιουλίου «με ίδιους πόρους», αλλά η χώρα βρίσκεται ξανά στον αέρα!
(Όπως φαίνεται, αυτό το
τελευταίο θεωρεί πιθανότερο ο Προβόπουλος…)
Μπορεί ακόμα, να μας δοθεί μια «συμφωνία
γέφυρα» και να καταβληθούν τα χρήματα της δόσης, αλλά χωρίς
συμφωνία και με το μέλλον άδηλο στο εξής.,,
Και με προοπτική να
δοθεί «τελική λύση» στο δράμα της Ελλάδας, αμέσως μετά τις γερμανικές
εκλογές του Σεπτεμβρίου…
Και με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά
πια για «ατύχημα» ως τότε, με δραματική επιδείνωση σε όλα τα
μέτωπα στο μεταξύ, μη αποκλειομένων και νέων αυστηρότερων capital
controls.
Στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση
Τσίπρα θα είναι «σαν το αρνάκι που περιμένει το Πάσχα»!
Χωρίς Πρόγραμμα πλέον, χωρίς
οποιοδήποτε «αφήγημα», χωρίς τίποτε να πει στον κόσμο και στους δικούς τους,
χωρίς τίποτε να προσμένει από την οικονομία, και χωρίς τίποτε να προσδοκά από
οπουδήποτε…
Αν δεν υπάρξει συμφωνία τώρα
(ΟΥΤΕ τώρα) και προκριθεί, η προσωρινότητα της «συμφωνίας γέφυρας», τότε ο
Τσίπρας καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε εκλογές αμέσως, ή εκλογές
υπό χειρότερους όρους (για τον ίδιο, το κόμμα
τουκαι τη χώρα) μετά από λίγους μήνες (το
φθινόπωρο).
Κι αν δεχθεί να υπογράψει τα
πάντα – και τα πρόσθετα που θα του ζητήσουν
τώρα για το 2018 – τότε απλώς θα σέρνεται από δω και μπρός
μέχρι να πέσει…
Κυριολεκτικά, dead man
walking, που λένε οι αγγλοσάξονες…
Και με όλα τα όρνεα να
φτερουγίζουν πάνω από το κεφάλι του, όπως κάνουν πάντα όταν μυριστούν «ψοφίμι»…
(Και μεταξύ άλλων, στην
περίπτωση αυτή θα δει και πολλούς από τους «φίλους» του να τον εγκαταλείπουν
ένας-ένας…)
Είναι δύσκολο πια να
πεις τι θα γίνει, με τέτοιο μπλέξιμο…
Το μόνο που φαίνεται πια καθαρά,
είναι πως η επιλογή για άμεση προσφυγή στις κάλπες είναι το
πιο ορθολογικό (ή μάλλον το λιγότερο καταστροφικό) σενάριο για τον
Τσίπρα.
Και ίσως ακόμα να φανεί εκ των
υστέρων, πως θα ήταν πολύ καλύτερα για τον ίδιο τα πράγματα, αν
είχε πάει σε πρόωρες εκλογές, εδώ και μερικούς
μήνες… Όπως του ζητούσαν πολλοί δικοί του.
Στερνή μου γνώση…
