Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Στάθηκα
ακίνητος εκεί κοντά να την θαυμάσω
Να
γίνω ένα με αυτήν, μέσα μου να την φωλιάσω
Την
απεραντοσύνης να χαρώ, μου σμίγει με τον ουρανό
Και
το σούρουπο με τα άστρα με το νάζι το σεμνό.
Στάθηκα
και ανάσαινα βαθιά τον πρωινό της αέρα
Την
κοίταξα πανέμορφη, ασάλευτη και ωραία
Τι
μυστικά παράξενα κρύβει στους βυθούς της
Χαίρομαι
την ησυχία της, φοβάμαι την ταραχή της.
Μα
σαν θυμώσει ανδρειώνεται , ξεσπά απελπισμένα
Σε
περιγιάλια, ακρογιαλιές σε βράχια χιλιοδερμένα
Βουλιάζει
μεσοπέλαγα, βάρκες, καράβια, πλοία
Μα
σαν ηρεμεί απλώνεται, ανοίγει την καρδιά της
Για
να δεχθεί θαλασσινούς στο ψάρεμα κοντά της.
Θάλασσα
μαγεμένη, κάθομαι ώρες και την κοιτώ
Τα
χαλικάκια που χαϊδεύει με τα παιχνιδίσματα
Τα
απύθμενα βάθη της κοιτώ όταν βουτώ
Και
τις σπηλιές θαυμάζω των βράχων τα σφυρίγματα.
