Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Σύμφωνα με τον Τaylor, η
υποκρισία είναι ο φόρος που η κακία οφείλει στην αρετή. Από
την εποχή του Πλάτωνα (Πρωταγόρας) μέχρι σήμερα, υπάρχουν εξουσίες που υποκρίνονται και εξουσίες
που σέβονται την μέγιστη αρχή της Δημοκρατίας, την αξιοκρατία.
Σε έναν κόσμο που το βασικό εργαλείο
επιβίωσης των ανθρώπων είναι οι οικονομικές
απολαβές, το να εκφράζει η πολιτεία την επιβράβευση των πολιτών της
με το «πρωτόγονο» βραβείο της δόξας,
συνιστά το μέγιστο βαθμό υποκρισίας, απέναντι στην κοινωνία. Και για του λόγου
το αληθές, η αντίφαση της πολιτικής βούλησης σε τέτοια ζητήματα, φαίνεται από
την γενναιοδωρία του κράτους σε όσους συνδέονται με το πολιτικό σύστημα και από
την τσιγγουνιά του σε όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό.
Το τραγικό δυστύχημα με το στρατιωτικό
ελικόπτερο στην Ελασσόνα, φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα, την χυδαία
συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντι σε όσους έχουν επιφορτιστεί με την
ασφάλειά του.
Ο κυβερνήτης του ελικοπτέρου Ταγματάρχης Δημοσθένης Γούλας, με 17 χρόνια υπηρεσίας, είναι ζήτημα αν αμείβεται με 1400 ευρώ
μηνιαίως. Ο Υποστράτηγος Τζανιδάκης με 36 χρόνια υπηρεσίας δεν ξεπερνάει τα 2000 ευρώ. Ο ανθυποσμηναγός της Πολεμικής Αεροπορίας
έχει μισθό περίπου 1.100 ευρώ το μήνα. Επιπλέον κάθε εξάμηνο
εισπράττει πτητικό επίδομα από 4.000-7.000
ευρώ αναλόγως
των ωρών πτήσεων. Ο βασικός μισθός ενός ιπτάμενου με 14 χρόνια υπηρεσίας
ανέρχεται περίπου στα 1.350 ευρώ, ποσό στο οποίο αθροίζεται το πτητικό επίδομα, αναλόγως των ωρών
πτήσεων. Ένας αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ παίρνει 1100 βασικό.
Αν ψάξουμε τώρα, ένα σωρό κατηγορίες
δημοσίων υπαλλήλων- ή καλύτερα μετακλητών σε υπουργούς και
βουλευτές- θα τρομάξουμε από τις διαφορές.
Σε ΔΕΚΟ, σε δήμους, σε υπουργεία, σε οργανισμούς φαντάσματα υπάρχουν
μισθοδοσίες που ακόμα και σήμερα, προκαλούν ίλιγγο στον απλό φορολογούμενο.
Τι πρέπει να γίνει; Nα πάψει το πολιτικό
σύστημα να συντηρεί ένα κράτος με συνθήκες «Survivor», χρησιμοποιώντας το γνωστό κόλπο του «ήρωα» της «θυσίας» και της «εθνικής καταξίωσης».
Είναι προφανές ότι ούτε μέσα στο στράτευμα,
στα σώματα ασφαλείας, στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες επωμίζονται όλοι την
ίδια εργασία και την ίδια έκθεση στον κίνδυνο. Και γι αυτό το λόγο, θα έπρεπε
το χρήμα και η δόξα να ανταμείβει πραγματικές συνθήκες δράσεις και όχι
ρόλους και αξιώματα.
Αλλά τουλάχιστον, ας μην έχει το θράσος η
πολιτεία να μιλάει για ήρωες, όταν τους αντιμετωπίζει σαν «αχθοφόρους» και «υποζύγια». Κάθε κοινωνία
χρειάζεται περισσότερο κάποιους ανθρώπους, ιεραρχώντας τις ανάγκες της. Τον
καλό στρατιωτικό, τον καλό αστυνομικό, τον καλό δάσκαλο, τον καλό
επιστήμονα, τον καλό πολιτικό. Και στην συνείδηση του πολίτη θα πρέπει να είναι
καταξιωμένος ως πολύ καλά αμειβόμενος.
Η χώρα χρειάζεται στην πραγματικότητα, λιγότερους από 150 χιλ
ανθρώπους αμειβόμενους
από τα κρατικά ταμεία. Όσους είχε πριν το
1985. Η τεχνολογία μας δίνει την δυνατότητα να εξυπηρετούμαστε
πλέον, διαφορετικά και ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να καλύπτει τις άλλες
ανάγκες μας.
Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι
όσοι στηρίζουν αυτό το κράτος θα πρέπει να είναι λίγοι και να το κάνουν
καλά. Και για να το κάνουν καλά, επιβάλλεται να αμείβονται πολύ περισσότερο από
τους άλλους και με την αξιοκρατία να εμπνέει κάθε τους βήμα. Η
προλεταριοποίηση των στρατιωτικών, των αστυνομικών, των γιατρών και των
δασκάλων στο όνομα του λαϊκισμού, εξυπηρετεί την κομματοκρατία και τους
ανάξιους εκπροσώπους της. Ευτελίζει την αριστεία, την ικανότητα και την
δεξιότητά τους, απαξιώνοντας τις προσωπικότητές τους.
Η σαπίλα βρίσκεται γύρω από τον σκληρό
πυρήνα του Δημοσίου, όπου έχουν κολλήσει σαν μύκητες οι «τρόφιμοι» των κομμάτων
και διαλύουν τη χώρα.
Και όσο για τις επικές δηλώσεις του ΠτΔ,
περι «θυσίας» των «ηρώων», θα ήθελα να του
θυμίσω από τον Θουκυδίδη, ότι οι Σπαρτιάτες
πέθαιναν για την πατρίδα τους και οι Αθηναίοι για την πολιτεία τους
(πολίτευμα). Η Αθήνα όμως έστησε συνειδητά τον άνθρωπο στα δυο του πόδια και
γέννησε τις σύγχρονες δημοκρατίες. Όχι η Σπάρτη…
