Πρώτη πολεμική πράξη της επανάστασης ήταν η διάβαση του ποταμού Προύθου, στη Μολδαβία από τον Υψηλάντη στις 22 Φεβρουαρίου 1821 και η είσοδός του στο Ιάσιο.
Στις 24 Φεβρουαρίου ο Υψηλάντης εξέδωσε προκήρυξη, το ιδεολογικό
μανιφέστο της επανάστασης, με την οποία βεβαίωνε τους Έλληνες ότι "μια κραταιά δύναμις" ήταν έτοιμη να
βοηθήσει τον αγώνα τους και τους καλούσε να πάρουν τα όπλα υπέρ των Δικαιωμάτων
και της ελευθερίας τους, μιμούμενοι τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Την 1 Μαρτίου ξεκίνησε την πορεία του προς τη Βλαχία, αφού ενώθηκε με τα τμήματα του Γεωργάκη Ολύμπιου, του Ιωάννη Φαρμάκη και πολλών Ελλήνων
εθελοντών. Μαζί με τον Ιερό Λόχο που είχε συγκροτηθεί από 500
περίπου σπουδαστές των σχολών των πριγκιπάτων, η στρατιωτική δύναμη του Υψηλάντη έφτανε τους 7.000, μεταξύ των οποίων ήταν Βαλκάνιοι
γείτονες (Σέρβοι,
Βούλγαροι, Αρβανίτες).
Στα πριγκιπάτα η επανάσταση εξαπλώθηκε με
επιτυχία. Οι Ρουμάνοι σύμμαχοι ήταν συσπειρωμένοι γύρω από τον εθνικό τους
ηγέτη, συνεργάτη των Φιλικών Τούντορ (Θεόδωρος) Βλαντιμιρέσκου, που είχε κηρύξει
επανάσταση ένα μήνα πριν ο Υψηλάντης
περάσει τον Προύθο.
Στις 21 Μαρτίου ο Βλαντιμιρέσκου με
6.000 πεζούς και 2.500 ιππείς κατέλαβε το Βουκουρέστι μέσα σ' ένα κλίμα γενικού
ενθουσιασμού του πληθυσμού και ακολούθησε ο Υψηλάντης που μπήκε στην πόλη με τον στρατό του στις
27 Μαρτίου. Όλα έδειχναν ότι τα δύο κινήματα, θα
συνεργάζονταν για την επιτυχία της εξέγερσης όμως για ποικίλους λόγους αυτό δεν
έγινε.
Σε διεθνές (ευρωπαϊκό) επίπεδο η είδηση για
εξέγερση στα πριγκιπάτα από τον Υψηλάντη δεν έγινε ευνοϊκά δεκτή από τις ισχυρές δυνάμεις της
εποχής και μετά από μια σειρά διπλωματικών διεργασιών (Αγγλία, Αυστρία) και πιέσεων ο
τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος αποκήρυξε τελικά την
εξέγερση και ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' της Κωνσταντινούπολης αφόρισε
τον Υψηλάντη και κάλεσε
τον πληθυσμό να μείνει υπάκουος στο καθεστώς. Τα γεγονότα αυτά επηρέασαν το
κίνημα στις ηγεμονίες και από το σημείο αυτό και μετά λανθασμένες επιλογές από
το ελληνικό και ρουμανικό στρατόπεδο έφεραν την τελική αποτυχία της εξέγερσης
στα πριγκιπάτα.
Στα πριγκιπάτα η επανάσταση δεν είχε καλή
εξέλιξη. Πρώτα ήρθε η διάσπαση των επαναστατών και η σύλληψη και εκτέλεση του Βλαντιμιρέσκου από τους Έλληνες,
την νύχτα της 27 Μαΐου με τη βοήθεια των αξιωματικών του, Πρόβαν και Μακεντόνσκι.
Οι Οθωμανοί εισήλθαν με ισχυρές
στρατιωτικές δυνάμεις στο Βουκουρέστι και ο Υψηλάντης, σε απελπιστική θέση υποχωρεί αμαχητί προς
τα Καρπάθια.
Στις 7 Ιουνίου δόθηκε από τους μαχητές του Ιερού Λόχου , η πολυαίμακτη μάχη στο
Δραγατσάνι, όπου έπεσαν νεκροί διακόσιοι νέοι σπουδαστές
και σαράντα πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους Οθωμανούς. Ο Υψηλάντης υποχωρώντας έφτασε στα αυστριακά
σύνορα, συνελήφθη από τους αυστριακούς και φυλακίστηκε στο φρούριο του Μούνκατς. Λίγο μετά την αποφυλάκισή του επτά χρόνια αργότερα,
πέθανε από καρδιά.
Στη Μολδαβία τα
τμήματα του Γεωργάκη Ολύμπιου,
του Φαρμάκη και του Καρπενησιώτη συνέχισαν τον
άνισο αγώνα με τις οθωμανικές δυνάμεις. Ο Καρπενησιώτης συγκρούεται με τους Οθωμανούς στο Γαλάτσι και τον Προύθο με σοβαρές απώλειες. Ο Γεωργάκης Ολύμπιος, μετά από
πολλές συγκρούσεις, καταφεύγει με έντεκα μαχητές στη Μονή Σέκου,
αντιστέκεται ηρωικά και στις 23 Οκτωβρίου βάζουν φωτιά στη μπαρουταποθήκη του μοναστηριού και τινάζονται στον
αέρα μαζί με τους εχθρούς. Ο Φαρμάκης προδόθηκε στους Οθωμανούς από Άγγλους και
Αυστριακούς και θανατώθηκε με φρικτά βασανιστήρια.
Στις αρχές του 1822 το κίνημα στα
ρουμανικά πριγκιπάτα είχε κατασταλεί εντελώς. Η
απασχόληση στα πριγκιπάτα σοβαρών στρατιωτικών οθωμανικών δυνάμεων βοήθησε να
ανάψει και να διατηρηθεί η επαναστατική φλόγα στην Ελλάδα.
