Το ανέκδοτο του Χότζα, το ξέρετε?
Διαμαρτυρήθηκε στον αγά, ότι δεν τον χωράει
το καλύβι του “με δυο παιδιά, γυναίκα και
μάνα...”.
Ο αγάς τον διέταξε να βάλλει στο καλύβι και
την κατσίκα.
Σε πέντε μέρες, ξαναπήγε ο Χότζας στον αγά,
και κλαίγοντας του είπε πως η νέα κατάσταση είναι αφόρητη.
“Βάλε
και το γαϊδούρι στο σπίτι!”, η απάντηση που πήρε.
Σε μια εβδομάδα, να' τον πάλι στον αγά ο
Χότζας, ουρλιάζοντας, “σκότωσέ με, δεν
αντέχω άλλο!”
Του είπε, τότε, ο αγάς, “καλά, βγάλε τα ζώα...”, και τρισευτυχισμένος ο Χότζας έπεσε στα γόνατα
δοξάζοντας την δικαιοσύνη και την καλοσύνη του ....
Έ, κάπως έτσι κατέληξε και η διαπραγμάτευση
και η συμφωνία ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών. Δεν λέμε πως κακώς κατέληξε έτσι,
αν σκεφθεί κανείς τι θα γινόταν αν ο “αγάς”
μας έλεγε να φύγουμε τελείως από το καλύβι. Αλλά από το σημείο αυτό (του ρεαλισμού...),
μέχρι την επικοινωνιακή πολιτική των... πανηγυρισμών για την “νίκη”, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ακούστε τις
αντιδράσεις Γλέζου, Κατρούγκαλου, Μηλιού,
Σακοράφας, Μητρόπουλου, διαφόρων λιγότερο επώνυμων στελεχών, της κομμουνιστικής συνιστώσας, και θα
καταλάβετε...
Αν “νικήσαμε”,
είναι μονάχα επειδή... δεν χάσαμε.
Και η μόνη ελπίδα ώστε αυτή την “μη
ήττα” (θυμάστε τις θριαμβικές ιαχές του Αντρέα για το “μη πόλεμος”;) να την
εκμεταλλευθούμε σωστά και παραγωγικά (και δη μέσα στο ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο των τεσσάρων
μηνών... αναστολής εκτελέσεως που εξασφαλίσαμε...), συνίσταται στο
να μιλήσει επιτέλους η κυβέρνηση στην κοινωνία την γλώσσα της αλήθειας, να
εξηγήσει με ρεαλισμό στον κόσμο (το μισοεπιχείρισε με το διάγγελμά του ο κ. Τσίπρας, αλλά
ύστερα από τις εσωκομματικές αντιδράσεις το ξανάριξε στους επικοινωνισμούς...)
ότι καταφέραμε το καλύτερο δυνατόν υπό τις συγκεκριμένες συγκυρίες, ότι τα
δύσκολα (τα
πολύ δύσκολα...) είναι μπροστά. Ότι χρειάζονται ακόμη θυσίες, αλλαγή
νοοτροπίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ότι οι... ρυτιδιασμένες
μεταρρυθμίσεις που δεν τόλμησαν να ξεκινήσουν καν οι προηγούμενοι, είναι
πιεστική ανάγκη να δρομολογηθούν τώρα, μέσα στις επόμενες 120 μέρες “ανάσας” που μας δόθηκαν, για ν' αρχίσει...
μετά από αυτές η σκληρή διαπραγμάτευση. Και στις 120 αυτές κρίσιμες μέρες
ΚΑΜΜΙΑ απόφαση δεν μπορεί να
ληφθεί από την Ελλάδα, αν δεν συζητηθεί, αξιολογηθεί και κοστολογηθεί
προηγουμένως από την “τρόικα”. Συγγνώμην,
από τους “θεσμούς”....
Όχι πως η νέα κυβέρνηση δεν πέτυχε τίποτε
απολύτως. Κάποιες ισχνές χαραμάδες μισάνοιξαν (και απομένει στην σκληρή δουλειά μας να
διευρυνθούν σε ρεαλιστική και μετρήσιμη βάση...), ο υπό
εξέταση επανυπολογισμός του ποσοστού του πρωτογενούς πλεονάσματος επί του
ΑΕΠ, που θ' αποδεσμεύσει πόρους για ανάπτυξη (αν αποκτήσουμε εθνικό
αναπτυξιακό-παραγωγικό εθνικό σχέδιο) είναι σημαντικός παράγοντας.
Και το βασικότερο: ο
λαός, ακόμη κι' αυτός που δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, “σηκώθηκε
λίγο ψηλότερα...”, απέκτησε κάποια αισιοδοξία και περηφάνια.
Που η αξία τους, θα εκτιμηθεί στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον. Στο οποίο και
προεκλογικές εξαγγελίες και “δεσμεύσεις”
θα προσγειωθούν στην πραγματικότητα, και μέτρα θα χρειασθεί, το πιθανότερο, να
ληφθούν... Τώρα, λοιπόν, που η κυβέρνηση απολαμβάνει πρωτόγνωρης ανοχής και
στήριξης, είναι η ώρα ο κ. Τσίπρας να
μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, να σημάνει την “ανασύνταξη”.
Το “πρόγραμμα
Θεσσαλονίκης”, μάλλον θα...
κατέβει λίγο κατά την Θήβα. Οι αυξήσεις των συντάξεων, του κατώτατου
μισθού, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, θα...
ξεχειλώσουν κάπως χρονικά. Ο ΦΠΑ, παραμένει στο... ύψος του (πανηγυρίζουμε γιατί... δεν αυξήθηκε!), οι
“ριζοσπαστικές” φιλολαϊκές δεσμεύσεις (“με τα πρώτα νομοσχέδια...”) παραπέμπονται
στις καλένδες, μετά το 4ημηνο (που θα αξιολογηθούμε με βάση το... υπάρχον πρόγραμμα!).
Οι σοβαροί και νοήμονες στο κυβερνητικό σχήμα, αντιλαμβάνονται πως “τώρα
αρχίζουν τα δύσκολα”. Και καλούνται ν' αντιμετωπίσουν και να
διαχειριστούν τον κυριότερο , δυνάμει, αντίπαλό τους: την εσωκομματική, ιδεοληπτική (πλην συνεπή με
τις ιδεοληψίες της...) αντιπολίτευση,
που πιστεύει ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, τον
ψήφισαν για να... καβαλήσει το θωρηκτό Ποτέμκιν και να καταλάβει τα θερινά
ανάκτορα...
Και ο χρόνος, είναι πολύτιμος-και εν ανεπαρκεία...
