Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΣΤΙΑ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Δημήτρης Κ. Μπάκας

Προοίμιο

    Στην Άπω Ανατολή, φιλοσοφικά,  συμβολίζουν την ευτυχία  του κάθε ανθρώπου με έναν αριθμό, που μεγαλώνει ανάλογα με τα αγαθά που κατέχει και απολαμβάνει,π.χ. εάν κάποιος επιθυμεί και διαθέτει φήμη βαθμολογείται με 10. Εάν διαθέτει και πλούτη, τότε αυξάνεται στο 100. Εάν μπορεί και κάνει ταξίδια, γίνεται 1000. Εάν έχει πολλούς φίλους 10000 κοκ. Κάθε φορά που αποκτιέται  ένα αγαθό προστίθεται ένα μηδενικό στο τέλος και ο αριθμός της ευτυχίας μεγαλώνει και μπορεί να γίνει τεράστιος π.χ. 1000000…. Η μονάδα στην αρχή του αριθμού, όμως, παριστάνει την υγεία, τουτέστιν την ύπαρξη του ίδιου του ανθρώπου. Παρατηρούμε εύκολα ότι εάν υπάρχει η μονάδα, τότε τα μηδενικά προσαυξάνουν κάθε φορά την ευτυχία, εάν όμως εκλείψει η υγεία, τότε όλα τα αγαθά, είναι άνευ αξίας.

    Εάν το παράδειγμά μας εφαρμοστεί στην περίπτωση της Πατρίδας αμέσως διαπιστώνεται  ότι  εάν η Πατρίδα δεν  έχει υπόσταση, τότε όλα τα αγαθά είναι   απλά μηδενικά.

Εισαγωγή

    Για να έχει υπόσταση ένας ζωντανός οργανισμός, (από το νουκλεοτίδιο, μέχρι τη Συνομοσπονδία Κρατών), πρέπει να συντρέχουν  τρεις βασικές συνθήκες:

    Τα συστατικά όργανα να λειτουργούν με σχετική ελευθερία στο δικό τους  ζωτικό χώρο και να έχουν αρμονική συνοχή συντονισμένα μέσα στο όλο.

    Ένα περίβλημα να εξασφαλίζει το όλον, που έχει την ικανότητα αυτοοργάνωσης και.

    Το περίβλημα να επιτρέπει την  επικοινωνία με το περιβάλλον .

     Εάν ένας από τους τρεις παράγοντες εκλείψει  ο οργανισμός νεκρώνεται.

    Το πώς αναπτύσσεται η αυτοοργάνωση είναι πολύ δύσκολο να προσδιορισθεί. Στη γενική περίπτωση αναδύεται ως ποιότητα, όταν όλα τα συνθετικά στοιχεία του οργανισμού συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε μια κατάσταση αντιπαλότητας, συμπληρωματικότητας και αναδράσεων μεταξύ τους στο πλαίσιο χρυσής αναλογίας, που δεν ξεπερνά τα όρια διάλυσης του όλου οργανισμού. Έτσι, στην αντιμετώπιση κάποιου κινδύνου όλα τα μέλη συνεισφέρουν αναλόγως και το όλον αποδίδει μεγαλύτερες δυνατότητες από το άθροισμα των  μερών, π.χ. τότε έχουμε  την  ανάδυση της ζωικής δύναμης.

    Ο πιο πολύπλοκος αυτοοργανούμενος οργανισμός είναι ο ανθρώπινος εγκέφαλος με περισσότερους από εκατό πενήντα δισεκατομμύρια νευρώνες και  περισσότερες από εξακόσια δισεκατομμύρια συνάψεις. Και όμως, όταν δεν έχει σοβαρές  διαταραχές, λειτουργεί αρμονικά αναβλύζοντας το ανθρώπινο πνεύμα..

    Οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τα πιο πολύπλοκα σύνολα επί της Γης, καθόσον ποτέ, σχεδόν, δεν επιτυγχάνεται αρμονική συλλειτουργία των μελών λόγω ετερογενών βουλήσεων. Γι΄αυτό ακριβώς πολύ ενωρίς οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν την ανάγκη να οργανώσουν την κοινωνική τους  ζωή σε ομάδες- πυρήνες, όπως οικογένεια, φυλή, έθνος κ. λ. π. Η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί για αυτούς τους πυρήνες την περίφημη έννοια  εστία, την οποία οι πρόγονοί μας τίμησαν και ως θεά.

    Εστία είναι ο χώρος μέσα στο σπίτι, ο οποίος χρησιμεύει για θέρμανση ή για μαγείρεμα. Αυτή είναι η βασική έννοια, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλές ευρύτερες  μέχρι το ύπατο νόημα  τής  « υπέρ βωμών και εστιών»  ιερότητας. Η εστία έχει πολλές αρετές. Σημαίνει φωτιά, τουτέστιν, ανάδυση ενέργειας, ζεστασιά, φαγητό και φως. Θέρμανση για να προστατευτούμε από το κρύο αισθανόμενοι ότι υπάρχουν «προστατευτικοί τοίχοι» στην πλάτη μας. Μαγειρεύουμε την τροφή που σημαίνει απαρχή του εκπολιτισμού του ανθρώπου. Ομιλία με μαγείρεμα λέξεων, που οδηγεί στην κοινή τροφή δηλαδή τη συντροφικότητα. Τότε όλα είναι πιο φωτεινά μεταφορικά, οπότε χτίζεται η εμπιστοσύνη μεταξύ των συντρόφων και αναβλύζει η αγάπη, που δένουν αρμονικά την ομάδα. Ο ίδιος  ο άνθρωπος, ως μια «πύκνωση» εστιακής μορφής, αναδίδει ενέργεια , ζωή και ψυχή, δίκην φλόγας.

Σημερινό παγκοσμιοποιημένο  σκηνικό

    Στο σημερινό παγκόσμιο σκηνικό, με την οικονομική παγκοσμιοποίηση και τις πολλαπλές παγκοσμιότητες νιώθουμε ότι  μάς αγκαλιάζει ένα γιγαντιαίο πλανητικό στραγγαλιστικό   χωροδικτύωμα, που συνίσταται  από κάθε είδος συμφέροντα και επιρροές. Οι οικογένειες, οι φυλές είναι υπερβολικά ευάλωτες και δύσκολα ανθίστανται στην εξωτερική πίεση. Έτσι, ουσιαστικά αφανίζεται ο άνθρωπος ως πρόσωπο. Αλλά και τα έθνη-κράτη αλλοιώνονται σημαντικά από πλευράς αυτονομίας τους, καθόσον εξαρτώνται από τις επιρροές ισχυρότερων παραγόντων, που είναι ανεξέλεγκτοι. Μόνον η ουσιαστική οντότητα της Πατρίδας είναι δυνατόν να αποτελέσει ανθρώπινη εστία.

    Η  Πατρίδα, ως οντότητα κινδυνεύει, όπως και  κάθε ζωντανός οργανισμός:

    Όταν η εσωτερική συνοχή διαταραχθεί σε υπερβολικό βαθμό λόγω δυσλειτουργίας των θεσμών της Πολιτείας και έλλειψη συντονισμού, υποβαθμίζοντας το έργο που παράγει το όλον  ή

    Όταν αποκοπούν οι δεσμοί με το ευρύτερο περιβάλλον και μεταβληθεί σε κλειστή μη βιώσιμη οντότητα    ή Επισυμβεί  ο ακαριαίος θάνατος, όταν διαρραγεί ανεπανόρθωτα το εξωτερικό περίβλημα( τα σύνορά της) και ο ζωτικός της χώρος καταστεί ανεπαρκής.

    Η Δημοκρατία, η οποία ως πολίτευμα τείνει να επικρατήσει, τουλάχιστον ονομαστικά, σε ολόκληρο τον Πλανήτη μας είναι το πιο ιδεώδες σύστημα διακυβέρνησης, καθόσον διαχέει την εξουσία σε όλο το εύρος των πολιτών.  Ταυτόχρονα είναι και το πιο ευαίσθητο σύστημα. Απαιτεί από τους πολίτες  για τη σωστή λειτουργία της περισσότερα από όσα εκείνοι μπορούν ή διατίθενται να δώσουν, εάν δεν καλλιεργηθούν με αντίστοιχη  ολιστική παιδεία.  Το ίδιο το πολίτευμα στην πράξη δεν ταυτίζεται με ένα ιδεώδες πρότυπο, το οποίο  εξάλλου δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ακόμη και δεν μπορεί να ικανοποιήσει όλες τις επιθυμίες των πολιτών με δικαιοσύνη. Έτσι προκαλούνται εσωτερικές τριβές που οδηγούν ακόμη και στην  αυτοκαταστροφή. Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται. Είναι η πιο ευαίσθητη ανάδυση μιας ευνομούμενης και αρμονικής Κοινωνίας

    Η αγωγή του πολίτη, ( πολιτειότητα (polity)) στη μαζική κοινωνία μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και έχει αφεθεί στην αδιάκριτη δικαιοδοσία των ΜΜΕ και της ανεύθυνης διάδοσης πληροφοριών. Ταυτόχρονα, η υπερβολική εξειδικευμένη γνώση, που είναι ανάγκη και συνέπεια της πολυπλοκότητας της σημερινής κοινωνικής ζωής, προκάλεσε θύλακες ανευθυνότητας για τον μέσο πολίτη. Από την αλληλεπίδραση των παραπάνω προκλήθηκε ένας άκρατος εγωτισμός και η ψευδαίσθηση ότι όλα είναι γνωστά σε όλους και όλοι είμαστε ίσοι και ικανοί για όλα!. Επιδιώκεται πρώτιστα η ατομική απόλαυση και ηδονή. Λησμονείται το βασικότερο ότι στη δημοκρατική συμβίωση όλοι μας έχουμε ένα μέρος ευθύνης για τη λειτουργία της Πολιτείας, εκτελώντας τα καθήκοντά μας και βοηθώντας τους αρμοδίους στο ρόλο τους. Δεν αρκεί το ασφαλές όριο της κριτικής για τις παραλείψεις των αρμοδίων.

Σχολιασμός

    Η Πατρίδα είναι αρμονική σύνθεση τεράστιας ποικιλότητας σε ενότητα. Στην εύρυθμη λειτουργία της  το όλον έργο της Πολιτείας ανατίθεται στους επιμέρους θεσμούς και ο συντονισμός, χωρίς όμως επιβολή, ανήκει στο πολιτικό λειτούργημα.

    Όλοι οι θεσμοί οφείλουν να συνεργάζονται για το καλό του όλου, της Πατρίδας.

    Ο άμεσα ορατός εξωτερικός κίνδυνος από ένστικτο αυτοσυντήρησης μας, συσπειρώνει. Τα ατομικά συμφέροντα αναστέλλονται σε σημαντικό βαθμό. Ο Λαός χαλυβδώνεται  και εάν υπάρχει σχετική προετοιμασία για τον επικείμενο κίνδυνο, τότε επιτυγχάνονται θαυμαστά  αποτελέσματα , όπως εκείνα της Γενιάς του 1940

    Όταν σιγήσουν του πολέμου οι σειρήνες, συνήθως, ο ένας  στρέφεται κατά του άλλου, Ο διπλανός μας γίνεται αντίπαλος ή και εχθρός ακόμη. Όχι συνεργάτης, σύντροφος και συνοδοιπόρος. Δίνουμε «μάχες» μεταξύ μας, ως άτομα ή παρατάξεις, με  κριτήριο το  προσωπικό και συνδικαλιστικό  συμφέρον μας, αδιαφορώντας για το καλό της Πατρίδας. Στο κυνήγι της απόλαυσης της ατομικής ευμάρειας λησμονούμε τη μεγάλη αλήθεια, ότι το προσωπικό συμφέρον είναι απόλυτα συνυφασμένο με το ευρύτερο καλό και ειδικά με την ύπαρξη της Πατρίδας μας. Οι δυνάμεις εθνικής συνοχής, οι αξίες μας, ξεθωριάζουν και η κοινωνία λαμβάνει μαζικό χαρακτήρα και καθίσταται ένα απλό συνονθύλευμα.

    Ο τρόπος σκέψης, η νοοτροπία μας, αλλάζει σύμφωνα με την καλούμενη  « μαζική κουλτούρα»,  που αντικατέστησε την παιδεία με την ευρεία έννοια που έδωσαν οι  προγονοί μας. Το άτομο θεοποιείται ως προς τα δικαιώματά του και στην καλύτερη περίπτωση το έργο που αφορά  στην Πατρίδα ανατίθεται στους «ειδικούς», ενώ οι λοιποί είμαστε εκτός ευθύνης!

    Τις τελευταίες δεκαετίες ζούμε στην εποχή της κυριαρχίας του οικονομικού παράγοντα. Τα πάντα στον βωμό του κέρδους και της διασημότητας. Η οικονομική ανάπτυξη θεωρείται  πανάκεια! Τα πάντα στραμμένα προς τα εκεί, αδιαφορώντας τι είδος ανθρώπων καλλιεργούμε και ποια ευδαιμονία επιζητούμε. Τα πάντα μετρήσιμα με αριθμούς και ποσοστά  κέρδους και κατανάλωσης. Μια απόλυτα μηχανιστική αντίληψη, που αμβλύνει μέχρι μηδενισμού τις  άλλες αξίες και αρετές.

    Η έννοια της φιλοπατρίας, η αγάπη για την Πατρίδα, την οποία οι πρόγονοί μας θεωρούσαν, ως ύπατη αρετή, ουσιαστικά απαλείφεται από το λεξιλόγιό μας και, δυστυχώς, από την συνείδησή μας. Η φιλοπατρία μεταλλάχθηκε σε πατριωτισμό (αντιδάνειο του γαλλικού patriotisme). Ο εθνισμός διαστρεβλώθηκε σε εθνικισμό και κακοποιήθηκε σε σωβινισμό,  που τελικά αντιπαρατάχτηκε με τον διεθνισμό. Αμβλύνθηκε  κάθε αγνό συναίσθημα αγάπης προς  την Πατρίδα, όπως και η συνειδητή ευθύνη εθελοντικής σύγκλισης των προσπαθειών όλων.

    Σε ένα υγιές δημοκρατικό σύστημα ο φαύλος δεν μπορεί να βλάψει τη χώρα. Σε μια κακή, όμως, δημοκρατία ακόμα και οι ενάρετοι πολίτες δεν μπορούν να δρουν προς όφελος του συνόλου.

    Για την οντότητα της Πατρίδας απαιτούνται να συνυπάρχουν τα εξής: Έδαφος, Λαός και Κράτος(ισχύς). Στη σημερινή δική μας πραγματικότητα το «έδαφος» υπάρχει , παρά τις «γκρίζες ζώνες» που επιδιώκουν γείτονές μας. Η κρατική ισχύς , παρά το ότι στην τρέχουσα περίοδο , για λόγους κυρίως οικονομικούς έχει αμβλυνθεί, στη γενική περίπτωση είναι σημαντική. Σε ότι αφορά, όμως, την έννοια του «λαού» υφίστανται μείζονες αμφισβητήσεις.

     Ο Λαός υπάρχει όχι μόνον ως αριθμητικό μέγεθος, αλλά κυρίως, ως οντότητα με  ουσιαστική συνοχή. Ως συνδετικοί παράγοντες θεωρούνται η κοινή καταγωγή, θρησκεία, η γλώσσα, τα κοινά ήθη και έθιμα … που μετατρέπουν το άθροισμα των ανθρώπων σε Δήμο, Πόλη, Πολιτεία και Πατρίδα.

    Η Πατρίδα είναι μια πολυσύνθετη και πολύπλοκη  οντότητα, καθόσον μέλη της είναι άνθρωποι με άπειρες ετερογενείς επιθυμίες και βουλήσεις. Οι δεσμοί ηθικής υφής συνιστούν τις δυνάμεις συνοχής της Εστίας Μητέρας Πατρίδας, που αναδύονται σε ανώτερο ψυχικό επίπεδο, όπου κρυσταλλώνονται οι πεποιθήσεις και τα «πιστεύω». Στην αξία της ιερότητας. Τότε αναπτύσσεται το υπέροχο συναίσθημα της αδελφοσύνης, που προσδίδει ουσιαστική οντότητα στην έννοια της Πατρίδας, οπότε αναδύονται η ευπείθεια, η αυτοπειθαρχία, η εμπιστοσύνη, η αγάπη. Η Πατρίδα, κοντολογίς, πραγματώνεται με το βιωματικό  συναίσθημα, ότι ανήκομε σε ένα σύνολο, στο οποίο θέλουμε να ανήκουμε και εκείνο μας δέχεται με αγάπη ως μέλη.

    Την ευθύνη διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων αναλαμβάνουν τα στελέχη των Ένοπλων  Δυνάμεων, αλλά ο αγώνας είναι ολοκλήρου του Λαού. Το στράτευμα είναι ο ίδιος ο λαός, που υποχρεούται και αναλαμβάνει αυτόνομα ως καθήκον του να υπηρετήσει για  το καλό της Πατρίδας και εν ειρήνη να προετοιμαστεί. Κατά την  στρατιωτική  θητεία του ο νέος δεν εκπαιδεύεται απλά  στον χειρισμό των όπλων, αλλά για να καταστεί μαχητής στον πόλεμο και στη ζωή. Το εάν και πότε  θα απαιτηθεί να πολεμήσει είναι άγνωστο, αλλά η ετοιμότητα για πόλεμο είναι υπόθεση όλων μας.

    Η Εθνική Άμυνα δεν είναι υπόθεση μόνον των λειτουργών της, οι οποίοι φέρνουν ακέραιη της ευθύνη της  επιτελικής και επιχειρησιακής διεξαγωγής, αλλά όλων, όσων επιθυμούν να απολαμβάνουν τα  αγαθά, έστω και ολίγα, που τους προσφέρει η Πατρίδα μας. Είναι προσωποπαγές καθήκον και όχι εξαγοράσιμο. Ο ιδρώτας και το αίμα δεν αποτιμώνται με χρήματα. Είναι συστατικά της  ζωής μας.

    Δυστυχώς τούτο το απλό δεν μπορούν να αποτιμήσουν μερικοί συμπολίτες μας. Κακό  παράδειγμα δίνουν εκείνοι, που εν  ονόματι της ενημέρωσης δημοσιοποιούν προσωπικές , κακές ίσως, εμπειρίες τους με ελκυστικό περιτύλιγμα εντυπωσιασμού. Η βλάβη στην Πατρίδα  είναι ανυπολόγιστη, έστω και εάν είναι απλά μέλη της κοινωνίας μας. Τα τραύματα είναι χειρότερα από τα εχθρικά βλήματα, όταν τα σχόλια προέρχονται από πρόσωπα που επηρεάζουν την κοινή γνώμη, γιατί δηλητηριάζουν  τις ψυχές των νέων μας. Πικρά παραδείγματα συνιστούν κινηματογραφικές ταινίες, που εν ονόματι της τέχνης και με δέλεαρ τη σατυρική τέρψη λοιδορούν τη στρατιωτική θητεία, υποκρύπτοντας ετερογενείς σκοπούς.

    Ανεπανόρθωτο και τεράστιο κακό προκαλούν τα πρόσωπα που υπηρετούν τα κοινά ως λειτουργοί της Πολιτικής και χαρακτηρίζουν, ανευθύνως,  ως  μη παραγωγικούς  ή  αργόμισθους, δήθεν θεσμούς, που εξασφαλίζουν την ύπαρξη της Πατρίδας. Είναι καταστροφικές οι απόψεις  που διατυπώνονται δημοσίως. Ο αυθεντικός πολιτικός ηγέτης είναι  συνάμα  Ανδραγωγός της αρετής, γιατί η κάθε πράξη του βρίσκει πολλούς μιμητές! 

    Η Πατρίδα και ο πολίτης προκόβουν στην «ευδαιμονία» και στην «αρετή», όπως στοχάστηκε και δίδαξε το υγιές πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας. Δεν πρέπει να είναι πρόγραμμα  και σκοπός του «ηγέτη»  η απόκτηση δύναμης, όπως δίδαξε ο Machiavelli. Είναι μεγάλο κρίμα  να μη γνωρίζουν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας ότι δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη κάθε προσφορά έργου. Ας αναλογιστούμε πώς είναι δυνατόν να συγκριθεί μια ώρα φρουρού στο «Φυλάκιο Ω» ή μια υπηρεσία στο υποβρύχιο που πλέει  στο βυθό της θάλασσας ή  η επαγρύπνηση ενός παρατηρητή στο ξερονήσι με οποιαδήποτε άλλη εργασία σε κλίμα ασφάλειας! Ποια δύναμη ψυχής πρέπει να έχει αποκτήσει ο νέος για να σηκώνει την ευθύνη της τιμής της Πατρίδας ολόκληρης!

    Η οικονομική ισχύς πρέπει να συνδυαστεί απαραίτητα με το εθνικό φρόνημα για να καταστεί  αειφόρος αξία. Το εθνικό φρόνημα δεν επιβάλλεται με την ισχύ αλλά  αναδύεται από την τα βάθη της καρδιάς και ριζώνει στην συνείδηση του κάθε νέου με την αγωγή και τη ευρεία παιδεία. Καλλιεργείται  όχι στα σκληρά πεδία των φρικαλέων ανταγωνισμών για την απόκτηση μόνον οικονομικής ισχύος. Η λεβεντιά επιτυγχάνεται με την ολιγόμηνη δημιουργική στρατιωτική θητεία μέσα στο γόνιμο περιβάλλον του Στρατεύματος.

Συμπεράσματα

    Το οικονομικό στοιχείο διαδραματίζει το δικό του σημαντικό ρόλο, όπως άλλωστε  το Κοινωνικό, η  Δικαιοσύνη, η Εθνική άμυνα, το Θρησκευτικό , η Παιδεία κλπ. Το Πολιτικό στοιχείο έχει τον κύριο συντονιστικό ρόλο, αλλά δεν κυριαρχεί στα λοιπά, ούτε ποδηγετείται  από κανένα.

    Η ύπαρξη της Πατρίδας είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για ανάπτυξη όλων των λοιπών αγαθών (δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, ευημερία, δικαιοσύνη). Ξεπερνάει το κατώφλι της ιερότητας και εισέρχεται στην αγιότητα. «…απάντων τιμιώτερον και αγιότερον …εστί η πατρίς..»[Σωκράτης].

     Πατρίδα ευυπόληπτη και αξιοπρεπή, όχι απομονωμένη και τυφλή  δημιουργούν οι πολίτες, με εθνικό φρόνημα, οι οποίοι πλάθονται  με τη δοκιμασμένη αγωγή, που αρχίζει από την κούνια με το χαμόγελο της μάνας, χτίζεται  στο σχολείο και στο στράτευμα.

    Η Δημοκρατία δεν είναι η ονομαστική εφαρμογή , κατά το δοκούν του καθενός, αλλά ένα διαρκές πρόταγμα όλων των μελών  και των οργάνων της πολιτείας. Τότε καθίσταται αρετή ολόκληρου του Λαού, ο οποίος  δημιουργεί την οντότητα  Πατρίδας άξιας σεβασμού στα πλαίσια του  Παγκόσμιου περιβάλλοντος.

Επίλογος

     « Δεν ζει χωρίς Πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή»( Παλαμάς) . Και εάν ακόμη επιτευχθεί το απίθανο μια πλανητική  Συνομοσπονδία Κρατών, οι Πατρίδες θα υπάρχουν πάντα, γιατί ο άνθρωπος μόνον μέσα στην Πατρίδα βιώνει με πληρότητα τον εαυτό του.

    Ειδικά, όταν πρόκειται για Χώρα μικρής γεωγραφικής έκτασης αλλά με πλούσια ιστορική διαδρομή που έχει επιτευχτεί με τη σπάνια, περίπου μοναδική  αρμοστικότητα  της Ελληνικής Φυλής έχουμε το αυταπόδεικτο καθήκον να θεωρούμε την Πατρίδα μας Ιερή Εστία. Μέσα σε αυτή την Εστία νιώθει ο Έλληνας τη ζωογόνο ασφάλεια, θαλπωρή και αδελφοσύνη.

    Η φιλοπατρία όλων των Ελλήνων  και ο «συνταγματικός πατριωτισμός», όσων ζουν στην Χώρα μας, συνιστούν τον  καταλύτη των  διαφορών,  αναδράσεων και αντιδράσεων αρκεί να μη  προσεγγίζουν το όριο καταστροφής του όλου που λέγεται Ελλάδα.

    Ίσως να  υπάρχουν μερικοί συμπολίτες μας που μέσα στη μέθη του μερκαντιλισμού λησμονούν ότι όλοι οι θεσμοί καθίστανται  απαραίτητα παραγωγικά μεγέθη για την Πατρίδα. Ευελπιστούμε όμως ότι δεν υπάρχουν σε αυτή Χώρα των Ηρώων και Θυσιών συμπολίτες μας που θέλουν να απολαμβάνουν τα ολίγα έστω αγαθά της εδώ ζωής τους και οι οποίοι είναι αχάριστοι και χωρίς φιλότιμο.  Ειδικά  σήμερα μέρες της  Επετείου του Έπους του 1940 οφείλουμε ως ελάχιστο χρέος  μας  άπαντες  να τιμήσουμε Εκείνους που θυσίασαν την δική τους Μονάδα , την ζωή τους δηλαδή, για να σωθεί η Ύπαρξη της Εθνικής μας Εστίας, που παραμένει πάντα ό,τι τιμιότερο και αγιότερο  έχουμε.

     Και θα Τους τιμήσουμε ειλικρινά  μόνον εάν δώσουμε και τηρήσουμε  την υπόσχεση ότι  θα διατηρήσουμε  την Ελλάδα μας υψηλά  εκεί που αρμόζει στην Ιστορική Της θέση.

    Εδώ επιβεβαιώνονται τα λόγια του Εθνικού Ποιητή μας «κλείσε μέσα στη ψυχή σου την Ελλάδα και θα δεις να λαχταρίζει κάθε είδος  μεγαλείου»