Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου
Αργυροπούλου
Όλοι ή σχεδόν όλοι νιώθουμε, ότι σήμερα δεν
υπάρχει πλέον εκείνη η Ελλάδα που γνωρίσαμε, που ζήσαμε και η Ελλάδα, όπως την
έχουμε διδαχθεί. Και ναι μεν ο καταστατικός χάρτης της δομής, της οργανώσεως,
της λειτουργίας και της συνεχείας της υποστάσεως της χώρας εξακολουθεί και
υφίσταται, εν τούτοις τα ίδια τα θεσμικά πρόσωπα, οι νομοθέτες και το
εκτελεστικό σώμα δια των έργων και λόγων των απεργάζονται τον αφανισμό της
πάλαι υπερόχου αυτής πατρίδος μας. Συνεργοί σ’αυτό το φαινόμενο εμείς οι
σημερινοί Έλληνες.
Είναι οι πρεσβύτεροι που ευθύνονται, διότι
κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναπροσανατολίστηκαν προς την κατεύθυνση του
υπηρέτου του χρήματος, του ευδαιμονισμού και του «ανθρώπου ατομιστή».
Είναι
εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια θεώρησαν, ότι η Ελλάδα σαν
έννοια συλλογική δεν είχε να προσφέρει κάτι πλέον, εκτός από την πέραν των
εσκαμμένων ανοχή για την οιασδήποτε μορφής και μεγέθους αντικείμενη προς την
εθνική στήριξη πράξη.
Είναι εκείνοι οι Έλληνες, που
εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την οποιαδήποτε πολιτική πελατειακή παροχή
αδιαφορώντας για τις οποιεσδήποτε συλλογικές επιπτώσεις.
Είναι εκείνοι οι Έλληνες που δίδαξαν στα
παιδιά τους, αυτά τα παιδιά, που σήμερα αποτελούν τον κορμό του ενεργού
πληθυσμού της χώρας, ότι το οικονομικά και πολιτικά ασύμφορο ας μένει έξω από
την οικογένεια.
Δεν ενδιαφέρει η οποιαδήποτε επίπτωση,
ακόμη και η συμφορά των υπολοίπων συνελλήνων. Το επικρατέστερο motto της γενιάς
των ενεργών σημερινών Ελλήνων είναι «άδραξε την ευκαιρία και ασ’ τους άλλους να πεθάνουν».
Και μετά, τα παιδιά των παιδιών, αυτά που
αύριο θα συνιστούν το ελληνικό μελλούμενο δεν δείχνουν να γνωρίζουν το πόση
σημασία έχει η έννοια Ελλάς, την στιγμή, που δεν γνωρίζουν από το σπίτι και το
σχολείο, ότι η Ελλάδα στην καρδιά των κάποιων γενιών πριν από μας ήταν η ίδια η
ύπαρξη των όσων είχαν την τύχη να γεννηθούν Έλληνες.
Είναι αυτά τα παιδιά, που έχουν άριστη
γνώση πάνω σε ό,τι αφορά στον κόσμο των υπολογιστών, στην ηλεκτρονική
επικοινωνία, στην ψηφιακή έκφραση και στην εικονική πραγματικότητα.
Είναι τα παιδιά, όπου παραφράζοντας τον
Πλούταρχο, ο οποίος αναφερόμενος στους χορικούς λόγους και αντιλόγους στην
αρχαία Σπάρτη («Λυκούργος» 21) θα
μπορούσε να αποδοθεί με αναγωγή στην παρακάτω σύγχρονη μορφή:
Χορός
των γερόντων: Άμμες
ποκ’ήμες άλκιμοι νεανίαι (εμείς ήμαστε κάποτε ρωμαλέοι νέοι).
Νεοελληνική αναγωγή:
... οι οποίοι μη δυνάμενοι να
αντέξουμε στην φτώχεια των γονέων μας σκαρφιστήκαμε τρόπους να ευδοκιμήσουμε
παραβαίνοντας τους αυστηρούς ηθικούς κανόνες.
Χορός
των ανδρών: Άμμες δε
γ’ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε (εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε).
Ήγουν νεοελληνιστί:
εμείς είμαστε τώρα απείρως
επιδεξιότεροι φοροφυγάδες, πολιτικοί ρεβιζιονιστές, ασύλληπτοι αμοραλιστές,
παρτάκηδες και αριστοτεχνικά διαπλεκόμενοι.
Χορός
των παίδων: Άμμες δε
γ’εσσόμεθα πολλώ κάρρονες (εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι) και με την αναγωγή: εμείς θα γίνουμε υποδείγματα κοσμοπολιτών, μέσα σε μία νέα κοινωνία
αδιανόητη στα δικά σας σκουριασμένα μυαλά.
Ίσως τρίζουν τα κόκκαλά σας στους τάφους
σας. Μας είναι αδιάφορο. Εμείς βλέπουμε μπροστά. Συναισθήματα σχετιζόμενα με τις αδυναμίες σας
σημαίνει αποτυχημένη κληρονομιά. Το τρίξιμο των οστών σας, μας αφήνει
ασυγκίνητους, η δε γη δεν θα πονέσει,
διότι έτσι κι αλλιώς η γη εις ουδένα ανήκει αποκλειστικά. Και επί πλέον δεν
είναι απαραίτητο να είναι ελληνική. Άλλωστε κι εμείς σκεπτόμαστε να
μεταναστεύσουμε εκεί που μας προσκαλεί το ατομικό συμφέρον. Όχι το ελληνικό.
Εσείς μείνετε με τις δικές σας έμφυτες ηθικές συνειδήσεις. Εμείς ακολουθούμε
την αριστερά προοδευτική ιδεολογία που με τρόπο ορθολογικό υπερβαίνει κάθε
παλαιά δοξασία για Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών.
Αυτές οι παλιές σας πίστεις για δέος, μυστήριο,
τρόμο και γοητεία της θρησκείας σας, εμείς θα αποδείξουμε, ότι η διεθνοποιημένη
μας οπτική και η πολυπολιτισμική μας συνείδηση θα δημιουργήσουν ένα καινούργιο
κόσμο με εκείνες τις προδιαγραφές που θα διευκολύνουν την είσοδό μας στο
κατώφλι της γνώσης ενός άλλου Θεού. Ενός Θεού μη αναγώγιμου στην οποιαδήποτε
ικανότητα που νομίζετε ότι εσείς κέκτησθε. Εμείς δεν θα χάσουμε τον δρόμο μας.
Η επιδίωξή μας θα είναι η μη απόρριψη της ελεύθερης θέλησης ημών των
δημιουργημένων όντων.
Τελικά υπάρχει φταίχτης; Μα φυσικά! Είμαστε εμείς όλοι.
Εμείς που εκλέγουμε και επιμένουμε και επανεκλέγουμε εκείνους που θέλουμε και
θεωρούμε σαν τους πιο βολικούς στο να μας κυβερνούν, έστω κι αν αυτοί
επιχειρούν να μας αλλάξουν την ιστορία, την ελληνοσύνη και την πίστη. Αλήθεια,
ποιός φοβάται και ποιός δεν φοβάται το αύριο;
