Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Απόψε
κάτι θα ακουστούν, πολλές λάμψεις θα φωτίσουν
Βουητά
νύχτα φθινοπωρινή, αγέρας και ψιλή βροχή
Πληθαίνει
και η καταχνιά, τα ρίγη θα ψιθυρίσουν
Μιας
καταιγίδας, που την συννεφιά έχει ντυθεί.
Γραμμική
βροχή στο φως του στύλου απεικονισμένη
Τον
πόνο μου να ακουμπήσω σε μια αγάπη αφανισμένη
Που
χάθηκε μες της νυχτιάς την βρόχινη μουσική
Και
παρέσυρε τα μυστικά, τρέχοντας στην συντριβή.
Στα
όνειρα τα φθινοπωρινά οι νύχτες είναι ζαλισμένες
Σχολαστικά
συνθέτουν βουλιαγμένες καρδιές
Κρύα
ανήσυχα μεσάνυχτα, σταγόνες ξεχασμένες
Δρόμοι
θωρούν την θλίψη, σαν άστρα χάμω οι φυλλωσιές.
Κρύα
νύχτα και εγώ καρτερώ τα χαράματα
Στο
παράθυρο ακόμα λιγοστές οι αστραπές
Καινούργιες
θλίψεις ξημερώνουν στα βλέμματα
Στον
ήχο της ζωής μοναχικές φθινοπωρινές αυγές.
