Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πολλές φορές η καθημερινότητα σε
γεμίζει θλίψη. Δεν φταίει μόνο ο κωμικός κόσμος της πολιτικής αλλά και ο
συνδυασμός όσων δημόσιων "περιηγητών" περιστρέφονται γύρω σου, προσπαθώντας να
εξασφαλίσουν, όσο το δυνατόν περισσότερα ψιχία αγοραίου κύρους.
Η χθεσινή μέρα ήταν σίγουρα στενάχωρη ως
προς την αποτίμηση των ειδήσεων. Από τη μία, τσακώθηκε
ο Καρανίκας με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΛΑΕ, για την Μακρόνησο και από
την άλλη, ήταν τα γενέθλια του Μάνου
Χατζηδάκι (23 Οκτωβρίου 1925).
Την Κυριακή, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε, μετά τα σόου της Αμερικής, να κάνει πάρτι στη Μακρόνησο,
διεγείροντας την αριστερή του φύση. Μαζεύτηκε λοιπόν, εκεί, ένα τσούρμο «επαναστάτες» με «τιμονιέρη» τον Κατρούγκαλο. Θυμίζοντας
σε όλους, ότι η Αριστερά είναι πάντα εδώ,
ακόμα κι αν ετοιμάζει για την 17η
Νοέμβρη πορεία με μπουσούλημα στην αμερικανική πρεσβεία.
Το είδαν αυτό οι άλλοι ξεχασμένοι εξωκοινοβουλευτικοί «αντάρτες» και θύμωσαν. Και όπως ήταν
φυσικό, ο Καρανίκας
έσπευσε να τους βάλει στη θέση τους…
Πώς γίνεται να έχουν κλωνοποιηθεί τόσοι
πολλοί αφελείς και απατεώνες γύρω μας; Πώς
διάολο συμβαίνει να κυριαρχούν στη ζωή μας, τόσοι πολλοί «αγωνιστές» της Αριστεράς,
Χριστιανοί, καλοπροαίρετοι, ενάρετοι, πατριώτες, παντογνώστες, σίγουροι για τον
εαυτό τους, αριβίστες; Πώς στο καλό, όλοι αυτοί είναι τόσο ακλόνητοι
στις πεποιθήσεις τους κι εμείς γεμάτοι αμφιβολίες;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η χώρα μου έχει
κυβερνηθεί από ένα σωρό απίθανους τύπους με τις ευλογίες των παπάδων –
ταυτότητες, Βατοπέδι κτλ. Δεν μπορώ να δεχτώ πως και τώρα, κυβερνιέται από
άλλους φαιδρούς τυχοδιώκτες «που απλώνουν τα νταούλια τους εκεί που κρεμούσαν τα άρματά τους οι
καπεταναίοι»…
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Μακρόνησος, ιστορικά, είναι ένα μνημείο που
θυμίζει πως βασανίστηκαν άνθρωποι. Δεν έχει καμία σημασία αν έκαναν λάθος, αν
ήταν τραγικοί ή αν το όραμά τους δεν έμοιαζε με το δικό μας. Η Μακρόνησος ήταν ο τόπος όπου βρέθηκαν κάποιοι
που εκτέθηκαν και θυσίασαν κάτι από την προσωπική τους ζωή. Αγωνίστηκαν και
έχασαν μέρος ή ολόκληρο τον εαυτό τους. Γιατί το έκαναν; Για να πάει σήμερα,
μετά από τόσες δεκαετίες ο «δανδής» Κατρούγκαλος να βγάζει φωτογραφίες! Για να προσφερθεί
η μνήμη τους βορά στις αξιοθρήνητες σύγχρονες καρικατούρες συνδικαλιστών,
δημοσίων υπαλλήλων και κρατικοδίαιτων πλιατσικολόγων.
Και μαζί με όλα αυτά, η μέρα γέννησης του Χατζιδάκι. Μια επέτειος που μεγαλώνει ακόμα
πιο πολύ το κενό και δραματοποιεί την αντίφαση των δύο κόσμων. Της αξιοπρέπειας
των δημιουργών και του ευτελισμού των ελεεινών…
Έλα όμως, που ο κόσμος τους πιστεύει ακόμα.
Και όχι μόνο αυτούς. Όλους τους κάπηλους που σκυλεύουν πτώματα ή
φτιάχνουν τα δικά τους παραμύθια. Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα είναι από τις
πρώτες στον κόσμο- μαζί με διάφορες ισλαμικές- που η θρησκεία της Εκκλησίας έχει τόσο
μεγάλη επιρροή στην πολιτική. Γιατί να μην έχει και η θρησκεία της Αριστεράς; Γιατί να μην μπορεί ο Κατρούγκαλος μαζί με τον Καρανίκα να μαλώνουν με
τον Λαφαζάνη για
την αριστεροσύνη τους, απολαμβάνοντας, προκλητικά, τον φαρισαϊκό «ευσεβισμό» τους;
Με άλλα λόγια, την ίδια μέρα που γεννήθηκε
ο Χατζιδάκις, στην Ελλάδα του 2017, ο Τσίπρας είναι
πρωθυπουργός και ο φίλος του ο Καρανίκας τσακώνεται με τους πρώην συντρόφους του για τη Μακρόνησο! Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση για να
πέσει κανείς σε κατάθλιψη. Ειδικά τώρα που άλλαξε κι ο καιρός…
