Πέρασε κιόλας ένας χρόνος…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

    Έτσι άρχιζε ένα τραγουδάκι του 1950, που είχαν γράψει οι Γ. Βέλλας και Γ. Φωτιάδης και με τίτλο «Ένα μπουκέτο μενεξέδες» το τραγουδούσε ο Φώτης Πολυμέρης. Βέβαια το τραγούδι συνεχίζει με τα λόγια: «…όμως δεν έσβησε ο πόνος ούτε λησμόνησε η καρδιά». Απλώς έτσι το αναφέρω, διότι κάπου κολλάει στην όλη ιστορία.

    Ας αφήσουμε όμως προς στιγμή τον Πολυμέρη και:
         Ας αρχίσουμε με μία κοινότυπη φιλοσοφία: «Ρε πώς περνάει ο καιρός» !
         Ας συνεχίσουμε με μια παροιμία: «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»
         Και ας κλείσουμε με μια ευχή: «Άλλο κακό να μη μας εύρει».

   Λες και ήταν χθες (άλλο τραγουδάκι των Σακελλάριου-Γιαννίδη), που ο κ. Τσίπρας ανέβαινε στην εξέδρα μπροστά από το Πανεπιστήμιο και γεμάτος χαρά μας ανακοίνωνε ότι τέλειωσαν τα βάσανά μας. Ότι επιτέλους ήρθε στην εξουσία για πρώτη φορά η Αριστερά, η οποία θα έπαιζε τα νταούλια και η Ευρώπη θα χόρευε και ότι θα έσχιζε τα μνημόνια και ότι θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ και ότι τέλος πάντων, να ετοιμαζόμαστε ΟΛΟΙ οι Έλληνες να φάμε με χρυσά κουτάλια, αμέσως μόλις γύριζε ο Βαρουφάκης από την Ευρώπη, που θα πεταγόταν να πλακώσει στις φάπες τους Δράκουλες και να γυρίσει με το στόμα γεμάτο φιλιά από την Μέρκελ και τον Σόϊμπλε.

    Και το πανηγύρι άρχισε! Άρχισαν οι ντόπιοι κουτοχορτοφάγοι να πανηγυρίζουν για τις φωτογραφίες του Βαρούφ που χαριεντιζόταν με Μέρκελ, Σόϊμπλε και όλα τα αρπακτικά και νόμισαν ότι τους έχει στο τσεπάκι του, ώσπου πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις και με συνοπτικές διαδικασίες, φαγώθηκε ο ανήρ και μας έμεινε το ρετιρέ του, απέναντι από την Ακρόπολη και κάποιες φάπες που έπεσαν στα Εξάρχεια. Και τότε ήταν, που σύσσωμο το Έθνος ανεφώνησε: «Ουάου»…

    Και οι θρίαμβοι συνεχίστηκαν με την ίδια ένταση. Ο ένας θρίαμβος μετά τον άλλο. Αφού από την χαρά του ο κ. Τσίπρας μέχρι έρπητα έβγαλε και μας έλεγε πόσο πολύ ταλαιπωρήθηκε για εμας με τις διαπραγματεύσεις του καλοκαιριού, λες και τον πίεσε κανείς να παίξει τον πρωθυπουργό. Όμως τα πράγματα δεν σταμάτησαν εκεί. Οι παληκαριές συνεχίστηκαν. Δεν θέλετε κουτόφραγκοι, θα σας δείξουμε κι’ εμείς. Και να΄ σου σκαρώσαμε ένα δημοψηφισματάκι, όπου ο περήφανος Ελληνικός Λαός θα αποφάσιζε για το μέλλον του, λέγοντας ένα περήφανο ΟΧΙ στα σκοτεινά σχέδια των Ευρωπαίων εταίρων (κάτι άλλο μου θυμίζει αυτό το «εταίρων» αλλά εν πάσει περιπτώσει). Ένα ΟΧΙ, σαν κι’ αυτό που είπε ο…λαός στις 28 Οκτωβρίου του 1940. Ένα ΟΧΙ, που θα έδινε τέλος στα βάσανά μας και θα ξανατρώγαμε με χρυσά κουτάλια.  Τώρα μπορεί να μην ήταν κατάχρυσα, αλλά επίχρυσα όπωσδήποτε. Κάτι ήταν κι’ αυτό. Και ο περήφανος Ελληνικός Λαός έκανε το καθήκον του και ψήφισε ΟΧΙ. Και βγήκαν μερικές καλλίγραμμες μαζί με μερικές γκιόσες του κερατά και χόρευαν στο Σύνταγμα, διότι με το ΟΧΙ αυτό, επιτέλους θα αποκρούαμε τις Μεραρχίες των μαύρων κορακιών με νύχια γαμψά, που πέσανε πάνω στην εργατιά…

    Και τότε έγινε αυτό που δεν είχε ματαγίνει. Κάτι, που ούτε ο Μέγας Χουντίνι, αλλά ούτε και η «Ασώματος Κεφαλή» των Ελληνικών πανηγυριών, δεν είχαν κατορθώσει. Διότι, πώς να το κάνουμε, έχει και η μαγεία τα όριά της. Τότε λοιπόν, το ΟΧΙ του (πάντα) περήφανου Ελληνικού Λαού μετετράπει σε ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ σε όλα (τα θυμόσαστε αυτά;) που σε απλά Ελληνικά λέγεται «ξεβράκωμα». Και τότε ήταν που γνωρίσαμε και τα κάπιταλ κοντρόλς. Τότε ήταν που η κ. Νάντια Βαλαβάνη, εντελώς τυχαία και 2 μέρες πριν εφαρμοσθούν τα μέτρα, ενημέρωσε την φουκαριάρα τη μάννα της και «σήκωσε» τις οικονομίες της ανερχόμενες στις 200.000 ευρώ, ενώ ο περήφανος Ελληνικός Λαός, στηνόταν στις ουρές για 60 ευρώ την ημέρα…Έτσι η κ. Βαλαβάνη που δεν ήξερε τίποτα, μετεπήδησε από το κίνημα «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» ηγετικό, άμα δε και μαχητικό στέλεχος του οποίου υπήρξε, στο κίνημα «Αποσύρω, αποσύρω».

    Και επειδή, η πρώτη φορά αριστερά ήθελε να αναβαπτισθεί και να ξαναπεριβληθεί με την εμπιστοσύνη του κυρίαρχου Ελληνικού Λαού, προκηρύσσει εκλογές τον Σεπτέμβριο, τις οποίες και ξανακερδίζει. Άντε ξανάμανα χοροί από τις καλλίγραμμες και τις γκιόσες, άντε πάλι πανηγύρια, άντε πάλι χρυσά κουτάλια και τα γνωστά.

    Το μόνο θετικό από τις εκλογές αυτές, ήταν που ο κ. Σαμαράς μας τελείωσε.

    Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Τώρα, τίποτα δεν γίνεται. Μας κατσικώθηκαν για τα καλά οι πρώτη φορά Αριστερά, το ‘ριξαν στο, για πρώτη φορά φαγοπότι, τακτοποιούν σεμνά και ταπεινά όλο τους το σόϊ, το οποίο σημειωτέον το κατεδίωξε ο Αλή Πασάς και ο Γιουσούφ Αράπης, αλλά παρόλα αυτά, έφτασε η γιαγιάκα 90 χρονών (γερό κόκκαλο η γριά) και πίνουν όλοι εις υγείαν του κυρίαρχου Ελληνικού Λαού, που πίστεψε τις φούσκες τους, δικαιώνοντας για ακόμη μία φορά τον Διονύσιο Σολωμό («Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»).
    Και μιά και αρχίσαμε με τραγούδι, να τελειώσουμε άδοντες.

    Όχι, δεν θα πούμε – ακόμα τουλάχιστον - το «Έχε γεια καημένε κόσμε». Θα πούμε κάτι πολύ καλύτερο. Και επειδή δεν μούρχεται στο νου κάτι με τον Παντελίδη, ξέρετε αυτόν που σε καιρούς πείνας τον θάψανε στα λουλούδια επειδή…περίσσεψαν στο μαγαζί, και αφού προσπεράσουμε το πολυφορεμένο «Γεννήθηκες για την καταστροφή», να θυμηθούμε τον μεγάλο μας Γιώργο Ζαμπέτα, αφιερώνοντας στον Αλέξη Τσίπρα: 

Παραμυθά παραμυθά, το παραμύθι  κόψε

τα ‘ χουμε δει στο σινεμά, αυτά που λες  απόψε

Παραμυθά παραμυθά, το παραμύθι  κόψε