του Κώστα Μπλιάτκα δημοσιογράφου
Μήπως να τη λέγαμε Euroland; Η Ευρώπη αυτήν την εποχή της κυριαρχίας των
χρηματαγορών και των τραπεζών, καθώς και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών επί
των εθνικών κυβερνήσεων αντιμετωπίζει ακόμη πιο έντονο “πρόβλημα εικόνας”
Πριν από μερικά χρόνια ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι, πρόεδρος τότε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είχε απευθύνει
δραματική έκκληση προς τις αγορές και τους λαούς να μην είναι τόσο απαισιόδοξοι
για το μέλλον της Ε.Ε. “Μας
βλέπουν σαν ένα είδος ασθενούς της παγκόσμιας οικονομίας”,
προειδοποιούσε.
Σε ένα think
tank μάλιστα στις Βρυξέλλες
προέτρεψε τους συνομιλητές του να συμπεριφέρονται με ηρεμία, να βλέπουν τα
προβλήματα από απόσταση, έχοντας την αίσθηση των αναλογιών, διότι ο πεσιμισμός,
όπως πρόσθεσε, “παραλύει τη
δράση”.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ο ίδιος παραπονέθηκε
πως ακόμη και η λέξη “Ευρωζώνη”
χαλά την εικόνα της ευρωπαϊκής οικογένειας. “Λέξεις όπως αυτή”, υποστήριξε, “ηχούν σαν κάτι που είναι μακριά, σαν
τις βιομηχανικές ζώνες κάπου έξω από το κέντρο της πόλης”. Πρότεινε
μάλιστα μία άλλη πολύ γνωστή λέξη, την οποία χρησιμοποιούσαν στις ΗΠΑ το 1998, όταν ελήφθη η απόφαση για την κυκλοφορά του
ευρώ: Euroland!
Η Ευρώπη αυτήν την εποχή της κυριαρχίας των
χρηματαγορών και των τραπεζών, καθώς και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών επί
των εθνικών κυβερνήσεων αντιμετωπίζει ακόμη πιο έντονο “πρόβλημα εικόνας”.
Λαοί, κυρίως του Νότου, που δεν επιθυμούν πλέον να κυβερνηθούν από τέτοιου
τύπου διευθυντήρια και ριζοσπαστικές ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos,
αμφισβητούν τη λιτότητα, θολώνοντας ακόμη περισσότερο το προφίλ της Ευρωζώνης. Και αυτό στέλνει στις ΗΠΑ, στην
Κίνα, στη Ρωσία και αλλού το μήνυμα ότι στην
Ε.Ε. υπάρχουν τόσες αποκλίνουσες πολιτικές όσες και οι χώρες του ενιαίου
νομίσματος…
Στην εικόνα του ευρωπαίου ασθενούς στηρίζουν και την πεποίθησή τους όσοι (οικονομολόγοι,
πολιτικοί, αρθρογράφοι, πολιτικοί αναλυτές) ισχυρίζονται πως ούτε Grexit ούτε Graxident θα υποστεί η Ελλάδα.
Για κυρίως τρεις λόγους:
1. Η Ευρωζώνη δεν έχει παντού μόνον
φίλους. Το κόστος στη φήμη της Ε.Ε. και του νομίσματος θα είναι, όπως αναφέραμε
πιο πάνω, πολύ μεγάλο. Και η οικονομία είναι υπόθεση ψυχολογίας, κλίματος και
πρεστίζ και αυτά θα πέσουν στο ναδίρ, αν η μικρή και τραυματισμένη Ελλάδα πέσει
στα βράχια.
2. Πριν να καταθέσει η Ελλάδα την
τελευταία πρότασή της, η Κομισιόν είχε αφήσει να εννοηθεί ότι η διαφορά που
χωρίζει τις δύο πλευρές είναι περίπου 2 δισ. ευρώ το χρόνο.
Το κόστος
εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ όμως είναι μεγαλύτερο από αυτό το ποσό.
Μπορεί ο
Σόιμπλε και οι πιστωτές να θέλουν την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας, για να μη σηκώσουν και άλλοι
κεφάλι (ειδικά από το Νότο), ρισκάρουν όμως θανάσιμα, στην περίπτωση που
η Ελλάδα θυματοποιηθεί στη συνείδηση των πολιτών της Ε.Ε. και φέρει άνοδο των
δυνάμεων που τάσσονται κατά της λιτότητας.
3. Σκοπίμως ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Ντάισελμπλουμ και άλλοι φέρονται σαν να μην
είναι γεωπολιτική ιδιαιτερότητα η Ελλάδα. Λογαριάζουν όμως χωρίς τις ΗΠΑ, που
μονίμως ανησυχούν ακριβώς για αυτό το λόγο.
Παράδειγμα ανάγλυφο των αντιφάσεων στο
εσωτερικό της Ε.Ε. -και μάλιστα αγεφύρωτων- είναι οι κατηγορίες
των θεσμών κατά της Ελλάδας ότι προτείνει μέτρα με πολλούς φόρους και χωρίς
αναπτυξιακή δυναμική. Μιλούν αυτοί που
έδωσαν στην Ελλάδα ένα τόσο ελαττωματικό πρόγραμμα, το οποίο κατήργησε ακόμη
και τη σκέψη για ανάπτυξη!
