Όλα μια χαρά. Ο Συ.Ριζ,Α. είναι ενωμένος με τις
διαφορετικότητές του", δήλωσε
μετά την ψηφοφορία στη Βουλή ο πρώτος μεταξύ των ίσων "αναμάρτητων" για να συμπληρώσει ότι
"οι διαφορές είναι δύναμη, δεν είναι η αχίλλειος πτέρνα μας", την ίδια ώρα που η νεόκοπη
κυβερνητική εκπρόσωπος, αποφαινόταν -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- ότι το ρήγμα
στην κοινοβουλευτική ομάδα του Συ.Ριζ.Α.
είναι σαφές.
Καλό θα κάνουν, όμως, οι ρωποπερπερήθρες,
αντί να συνεχίσουν να παίζουν τις κουμπάρες μέσα στην κοινοβουλευτική τους
ομάδα, που δεν έχει σταματήσει ουδέποτε να μοιάζει με παιδική χαρά, να σοβαρευτούν
και ν' αναλάβουν, επιτέλους, τις ευθύνες τους.
Η κύρια ευθύνη τους είναι η διακυβέρνηση της χώρας και κρίνοντας
από τα αποτελέσματα, ο απολογισμός του πρώτου εξαμήνου είναι οικτρός, όχι μόνο
επειδή υποχρεωθήκαμε σε μιαν ανείπωτη εθνική ήττα αλλά, επιπρόσθετα, επειδή ένα
εξάμηνο τώρα δεν έχει γίνει το παραμικρό βήμα για την αντιμετώπιση των
διαρθρωτικών προβλημάτων της κοινωνίας μας που σταχυολογούνται κατά πρώτον λόγο
στην πάταξη της διαφθοράς αλλά και στην εξίσου σημαντική εκπόνηση εφαρμοσμένων
πολιτικών για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την αντιμετώπιση του Μινώταυρου
της ανεργίας.
Λέγαμε τις προάλλες ότι παρά το γεγονός των
καταιγιστικών ανακοινώσεων των τελευταίων ημερών, οι πρώτες ενδείξεις γύρω στο
ζήτημα της πάταξης της διαφθοράς είναι αρκούντως
απογοητευτικές εντός ενός χωλού θεσμικού πλαισίου που δεν έχει
διαταραχτεί στο παραμικρό∙ στοιχεία και τα δύο εκρηκτικά που μόνο δεν
καθησυχάζουν τη νευρικότητα της τρομοκρατημένης και απογοητευμένης κοινωνίας
μας.
Διαπιστώνουμε, εξάλλου, ότι στο άλλο μεγάλο
ζήτημα, αυτό της παραγωγικής ανασυγκρότησης,
ακόμα δεν
έχει καν ξεκινήσει η συζήτηση με τους κοινωνικούς εταίρους.
Δεν είναι δυνατόν να λέει ο καθένας το
κοντό του και το μακρύ του, όταν βρισκόμαστε υπό καθεστώς κοινοβουλευτικού
πραξικοπήματος, όπως ομολογεί ολόκληρη η υφήλιος με το περίφημο #ThisIsACoup που πλημμύρισε τα κοινωνικά
δίκτυα από την Άπω Ανατολή μέχρι την Άγρια Δύση κι από τη Λαπωνία ως τη Γη των
πιγκουίνων∙ και οι μόνοι που επιμένουν να μην θέλουν ή να μην μπορούν να
αντιληφθούν αυτό το πραξικόπημα, έχουν απομείνει να είναι κάτι εγχώριες ποταμίσιες νεροφίδες και κάποια υπολείμματα
πολιτικών σκυβάλων της αντιπολίτευσης,
αντάμα με ορισμένους, πρώτη φορά αριστερά,
εθελοτυφλούντες.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ηθικής, κοινωνικής
και οικονομικής κατάπτωσης και υπό το καθεστώς μιας επονείδιστης πτωχευτικής
διαδικασίας που, χωρίς τις αναγκαίες κοινωνικές πρόνοιες, φτάνει και ξεπερνάει
τα όρια της δουλοπαροικίας, το τελευταίο που δικαιούνται οι "αναμάρτητοι" προσκυνητές της
αριστεροσύνης, είναι να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη.
Οι μεν εγκαλούν
τους δε, προσάπτοντας τους αδόκιμες κι εν τέλει φτηνές, μέσα στη φαιδρότητά
τους, κατηγορίες του τύπου ότι ενστερνίζονται το Σχέδιο
του Σόιμπλε.
Οι δε "αναμάρτητοι",
εγκαλούν τον Πρωθυπουργό, επειδή με το
πιστόλι των κλειστών τραπεζών στον κρόταφο και τη θηλιά της πιστωτικής ασφυξίας
στον λαιμό, υπέγραψε την επονείδιστη συνθηκολόγηση. Πού ήταν όμως
όλοι αυτοί οι επαναστάτες του γλυκού νερού, όταν ο Πρωθυπουργός αποδεχόμενος
την μπαρουφακιάδα της δημιουργικής ασάφειας, παρέδιδε
ευρώ-ευρώ, τα ελληνικά όπλα στους δανειστές? Στα πλατώ της Τηλεδημοκρατίας των μηντιαρχών, ήταν όλοι
τους, από το πρωί ίσαμε αργά τη νύχτα, και αερολογούσαν!
Είναι, πράγματι, λυπηρό και για τους μεν
και για τους δε, αντί να αναζητούν μονοιασμένοι τους τρόπους
διαχείρισης αυτής της εθνικής ήττας που όλοι μαζί προκάλεσαν, αντίθετα να
τους βλέπουμε να φαγώνονται αναμεταξύ τους σαν τα σκυλιά.
Δυστυχώς, φαίνεται ότι είναι αδύνατον, για ορισμένους,
να καταλάβουν ότι όσο θα ερίζουν, θα αλληλοϋβρίζονται και θα πλησιάζουν στη
διάσπαση του κοινού μετώπου τους, τόσο πιο κοντά στη νίκη θα βρίσκεται ο
σύγχρονος Δόκτωρ Μένγκελε που
οραματίζεται ένα ελληνικό προτεκτοράτο υπό
καθεστώς παπαδημοκρατίας.
Ας σκύψουν, λοιπόν, τα κεφάλια κι ας
υπηρετήσουν όσο καλύτερα μπορούν, εφόσον μπορούν, την ελληνική κοινωνία που
τώρα έχει αρχίσει να υποφέρει ακόμα περισσότερο από πριν, ακριβώς εξαιτίας της
ανικανότητάς τους να διαχειριστούν, ως τάχθηκαν, τη ζώσα μας νοσηρή
πραγματικότητα.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται εδώ και
τώρα η Ελλάδα, είναι εκλογές, όπως κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί. Αυτό που
χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή είναι να
σταματήσει η κενολογία, γιατί δεν υπάρχει η πολυτέλεια της
ιδεολογικής καθαρότητας και να
ξεκινήσουμε όλοι μαζί δουλειά, για να δούμε πώς θα διαχειριστούμε,
ως κοινωνία, αυτό το αντισυνταγματικό
όνειδος που καθ’ υπαγόρευση της συνέλευσης των δυναστών-συνδίκων της ελληνικής
πτώχευσης, ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή.
Πόσες φορές να το πούμε: Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
