γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου
Στο νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνων Κορσεών, στο «μπουγάζι» ανάμεσα στην Ικαριά και τη Σάμο, ανακαλύφθηκε το αντίδοτο στην κρίση. Το βρήκαν στα ξαφνικά οι χίλιοι και κάτι κάτοικοι του νησιού, μα δεν το κρατούν σα θησαυρό των «κουρσάρων».
Το μοιράζονται απλόχερα με επισκέπτες και φίλους, δίνοντας τη συνταγή που ξορκίζει την οικονομική κρίση: Επένδυση στον τόπο, την παράδοση και τον άνθρωπο!
Μέλι γεμάτο αρώματα από τα βοτάνια που φυτρώνουν σε κάθε πλαγιά δίπλα στον μανδραγόρα, τυράκι απίστευτης νοστιμιάς από τα ατίθασα κατσίκια που σκαρφαλώνουν ως την κορφή του Κόρακα, αρωματικά φυτά μεγάλης περιεκτικότητας σε αιθέρια έλαια, μαρμελάδες από ντόπια λαχανικά-συνοδευτικά ντιπ σε αλμυρές γεύσεις, τουρσιά με χόρτα «τσιγαριαστά» ή κρίταμο, λικέρ από φλισκούνι ή θυμάρι, ντοματάκι, αγριόσυκο ως και… ελιά(!) ως γλυκά κουταλιού και χίλιες μύριες νοστιμιές, σε ένα νησιώτικο «καλάθι» που μοιάζει με το κέρας της Αμάλθειας.
Η Φουρνιώτικη γη, δεν παράγει πολλά. Είναι ξερική και ανεμοδαρμένη, με φρυγανώδη βλάστηση και λιγοστό χώμα. Αιώνες τώρα, οι κάτοικοι του νησιού, αντιπαλεύουν με τις καιρικές συνθήκες, τις γκρίζες ζώνες, τις εναέριες παραβιάσεις και την εγκατάλειψη της πολιτείας. Στην εποχή της κρίσης, ξαναγυρνούν στον τόπο τους και την παράδοση. Φτιάχνουν τις αναβαθμίδες αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις. Καλλιεργούν και ελπίζουν. Αξιοποιούν όλους τους υπάρχοντες πόρους. Δημιουργούν νέες συνθήκες διαβίωσης για να μη φύγουν τα παιδιά τους. Βγαίνουν στο ψάρεμα με τραγουδίσματα, συντροφικότητα και γέλια. Σέβονται τον πλουμιστό θαλασσινό ιππότη, τον αστακό, και δεν του χαλούν το σπίτι του-την τραγάνα. Αναθυμούνται της γιαγιάς τις συνταγές, τα λιόκαφτα και τη μπιζελόβαφα, το σκληροζυμωτό παξιμάδι με μπόλικο λαδάκι, ανάλατη μυζήθρα, ντομάτα και κάπαρη. Χτυπούν το χταπόδι στα άγρια βράχια μέχρι να απλώσει και το λιάζουν μαζί με κλαδάκια ρίγανης, προτού σιγοτσιτσιρίσει στα κάρβουνα. Βγάζουν τα κατσίκια και τα πρόβατα για βοσκή, πήζουν το τυρί με τον παραδοσιακό φουρνιώτικο τρόπο κι ύστερα το μελώνουν και το προσφέρουν ζεστό στον επισκέπτη-καλύτερο απλό γλυκό, δεν θα έχετε γευτεί ποτέ…
Κι ύστερα, στα μοναδικά τους πανηγύρια, με λουκουμάδες, κατιμέρια, τηγανίτες, μπουρέκια κι ολόφρεσκο ψαράκι, χορεύουν και τραγουδούν ακούραστα ως το πρωί. Ερωτεύονται, φιλονικούν, φιλιώνουν, ρίχνουν δίχτυα με τον ίδιο παθιασμένο τρόπο των αυθεντικών νησιωτών. Το χαμόγελό τους, σαν τα κύματα του Αιγαίου, δεν παύει ποτέ να υπάρχει!
Στο νησιωτικό σύμπλεγμα Φούρνων Κορσεών, στο «μπουγάζι» ανάμεσα στην Ικαριά και τη Σάμο, ανακαλύφθηκε το αντίδοτο στην κρίση. Το βρήκαν στα ξαφνικά οι χίλιοι και κάτι κάτοικοι του νησιού, μα δεν το κρατούν σα θησαυρό των «κουρσάρων».
Το μοιράζονται απλόχερα με επισκέπτες και φίλους, δίνοντας τη συνταγή που ξορκίζει την οικονομική κρίση: Επένδυση στον τόπο, την παράδοση και τον άνθρωπο!
Μέλι γεμάτο αρώματα από τα βοτάνια που φυτρώνουν σε κάθε πλαγιά δίπλα στον μανδραγόρα, τυράκι απίστευτης νοστιμιάς από τα ατίθασα κατσίκια που σκαρφαλώνουν ως την κορφή του Κόρακα, αρωματικά φυτά μεγάλης περιεκτικότητας σε αιθέρια έλαια, μαρμελάδες από ντόπια λαχανικά-συνοδευτικά ντιπ σε αλμυρές γεύσεις, τουρσιά με χόρτα «τσιγαριαστά» ή κρίταμο, λικέρ από φλισκούνι ή θυμάρι, ντοματάκι, αγριόσυκο ως και… ελιά(!) ως γλυκά κουταλιού και χίλιες μύριες νοστιμιές, σε ένα νησιώτικο «καλάθι» που μοιάζει με το κέρας της Αμάλθειας.
Η Φουρνιώτικη γη, δεν παράγει πολλά. Είναι ξερική και ανεμοδαρμένη, με φρυγανώδη βλάστηση και λιγοστό χώμα. Αιώνες τώρα, οι κάτοικοι του νησιού, αντιπαλεύουν με τις καιρικές συνθήκες, τις γκρίζες ζώνες, τις εναέριες παραβιάσεις και την εγκατάλειψη της πολιτείας. Στην εποχή της κρίσης, ξαναγυρνούν στον τόπο τους και την παράδοση. Φτιάχνουν τις αναβαθμίδες αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις. Καλλιεργούν και ελπίζουν. Αξιοποιούν όλους τους υπάρχοντες πόρους. Δημιουργούν νέες συνθήκες διαβίωσης για να μη φύγουν τα παιδιά τους. Βγαίνουν στο ψάρεμα με τραγουδίσματα, συντροφικότητα και γέλια. Σέβονται τον πλουμιστό θαλασσινό ιππότη, τον αστακό, και δεν του χαλούν το σπίτι του-την τραγάνα. Αναθυμούνται της γιαγιάς τις συνταγές, τα λιόκαφτα και τη μπιζελόβαφα, το σκληροζυμωτό παξιμάδι με μπόλικο λαδάκι, ανάλατη μυζήθρα, ντομάτα και κάπαρη. Χτυπούν το χταπόδι στα άγρια βράχια μέχρι να απλώσει και το λιάζουν μαζί με κλαδάκια ρίγανης, προτού σιγοτσιτσιρίσει στα κάρβουνα. Βγάζουν τα κατσίκια και τα πρόβατα για βοσκή, πήζουν το τυρί με τον παραδοσιακό φουρνιώτικο τρόπο κι ύστερα το μελώνουν και το προσφέρουν ζεστό στον επισκέπτη-καλύτερο απλό γλυκό, δεν θα έχετε γευτεί ποτέ…
Κι ύστερα, στα μοναδικά τους πανηγύρια, με λουκουμάδες, κατιμέρια, τηγανίτες, μπουρέκια κι ολόφρεσκο ψαράκι, χορεύουν και τραγουδούν ακούραστα ως το πρωί. Ερωτεύονται, φιλονικούν, φιλιώνουν, ρίχνουν δίχτυα με τον ίδιο παθιασμένο τρόπο των αυθεντικών νησιωτών. Το χαμόγελό τους, σαν τα κύματα του Αιγαίου, δεν παύει ποτέ να υπάρχει!
Κάθε χρόνο, στις 25 Ιουλίου, ο Σύλλογος Επαγγελματιών Φούρνων διοργανώνει τη «Γιορτή Μελιού και Παραδοσιακών Προϊόντων» με εκθέματα που θα ζήλευαν ως και μεγάλα νησιά με μακρόχρονη γαστρονομική παράδοση. Όλο αυτό, μετατρέπεται σε ένα μεγάλο πανηγύρι γεύσης και κεφιού, με τον τρυγητό του μελιού να κλέβει τις εντυπώσεις. Ρακόμελο και αχνιστοί λουκουμάδες, τηγανίτες με μυζήθρα ή λαδοτύρι, χλωρό τυρί βουτηγμένο στο μέλι, κομματάκια από κερήθρα που λιώνει στο στόμα κι η μοναδική «μελένια» ένα τοπικό γλυκό, προσφέρονται απλόχερα στους πολυάριθμους επισκέπτες. Κι από κοντά, το ντόπιο αναψυκτικό, η πορτοκαλάδα «λαγού», που δεν σείει τη φτέρη…
Οι Φούρνοι Κορσεών είναι το νησιωτικό σύμπλεγμα της καρδιάς και της αυθεντικής νησιώτικης ομορφιάς. Της ελπίδας, του απροσποίητου καλωσορίσματος, της ανοιχτόκαρδης φιλοξενίας. Ο τόπος που σου «κουρσεύει» το νου και τον κρατά εκεί. Με τους ανθρώπους του να αντιπαλεύουν και αυτοί την οικονομική κρίση, αλλά με τρόπο δημιουργικό-κοινωνική συνοχή και καθόλου μιζέρια...
Με το βροντερό γέλιο του δημάρχου Γιάννη Μαρούση και την ήρεμη δύναμη του κυρ Αντώνη, του αντιδημάρχου. Με το Μηνά, που ονομάζει τρυφερά «κόρη του», τη βασίλισσα της κυψέλης. Με το εκθαμβωτικό χαμόγελο της Σάρας, της Μελίνας τα μελένια μάτια, της Φυλιώς την ατίθαση γλύκα, του γιατρού το ξενύχτισμα πάνω στην άρρωστη μικρούλα, της Νεκταρίας τη σπιρτάδα, της Άντζελας την πραότητα, του Άλκη τη χορευτική ομάδα.
Γεύση από ζωή μες της Γιωργίτσας τα χειροποίητα πορτοκαλένια κουλουράκια και τη μοναδική φουρνιώτικη τυρόπιτα , του Δήμου τη παντζαρομαρμελάδα, του Μάνου το γλυκοντοματάκι, τον απίστευτο καφέ στου Σκεύου, το γαλακτομπούρεκο της Μπίλιως, το "μπισκότο" της Πάτρας, τη γαριδομακαρονάδα του Νίκου και την κρεμμυδόπιτα της Τζένης, μια πορτοκαλάδα "λαγού" στην Ψιλή Άμμο, το ξεροτηγανισμένο γαριδάκι στον πλάτανο, το ούζο με χταποδάκι δίπλα στο κύμα ή ψηλά στον καρυδόμυλο, με θέα την Πάτμο.
Τόπος να δεις και τόπος να ζεις-στη Χρυσομηλιά και τη Βλυχάδα, το Πετροκοπιό και το Καμάρι, τη Βιτσιλιά και το Κλεφτολίβαδο, τη Θύμαινα και την Κεραμιδού, οι Φουρνιώτες βρήκαν το αντίδοτο στην κρίση. Δεν είναι άλλο, από τη μάνα-γη. Και τον ίδιο, τον άνθρωπο.
