Του Στυλιανού Αγγελίδη
Αγαπητοί φίλοι δεν ξέρω αν σας διέφυγε αλλά
εδώ και 40 χρόνια το
μεταπολιτευτικό καθεστώς γιόρταζε την αποκατάσταση της “Democracy” με σαμπάνιες, φράκα και τουαλέτες στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου με τη μεγαλύτερη δυνατόν
δημοσιότητα για να τη βλέπουν και να «χαίρονται» οι χαχόλοι ψηφοφόροι που
επιτέλους απολαμβάνουν πλέρια
democracy. Τώρα αν των περισσοτέρων συμμετεχόντων στη δεξίωση τελείως συμπτωματικά λάδωσε και το αντεράκι
τους και τώρα δεν ξέρουν τι έχουν, αυτό είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια ανάξια μνείας.
Ανάξιο μνείας είναι επίσης και το γεγονός
ότι σαν σήμερα οι Τουρκαλέοι που κίνησαν γη,
θάλασσα και ουρανό κατά της Κύπρου ήταν καθηλωμένοι εδώ και τρείς μέρες σε ένα
μικρό κωλοπρογεφύρωμα κοντά στην Κερύνεια
το οποίο χρεώνω στο «άφρον χουντοκίνητο
πραξικόπημα» και στον «βλάκα»
Ιωαννίδη, λες και αν δεν είχε γίνει
εκείνο δεν θα δημιουργούσε κάποια ανάλογη ευκαιρία ο διευθυντής της «ορχήστρας». Έτσι
για να ξέρουμε και τι λέμε. Εν τάξει;
Από την άλλη μεριά έχουμε πολλούς Ελληναράδες να διαλαλούν σε όλους τους τόνους
το κλασσικό πλέον «Δεν Ξεχνώ» κραδαίνοντας τη σημαία με τη ματωμένη Κύπρο. Και τι έγινε ρε πατριώτες εδώ και 41 χρόνια που
εσείς «δεν
ξεχνούσατε»; Και τι θα γίνει δηλαδή τα επόμενα 41 χρόνια που
εσείς, όσοι ζείτε τέλος πάντων, θα συνεχίζετε
να μην ξεχνάτε; Εν ολίγοις «χέστηκε
η φοράδα στ’ αλώνι».
Και για να έχουμε καλό ρώτημα, τι ακριβώς δεν «ξεχνάτε» αγαπητοί
πατριώτες συνέλληνες;
Την εισβολή
και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
των Τούρκων ή κάτι
άλλο πολύ πιο φοβερό που ελάχιστοι αναφέρουν αλλά βγαίνει αβίαστα από τις
μαρτυρίες και τα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών της φοβερής εκείνης εποχής
;
Θα σας πω ευθέως τι θυμάμαι και «Δεν Ξεχνώ» εγώ
και σεις διαλέξτε πού θα σταθείτε. Στην από δω όχθη ή στην απέναντι; Εγώ φίλοι
μου δεν ξεχνώ τους
προδότες που έχουν ονοματεπώνυμο.
«Εθνάρχης» Κ . Καραμανλής, άρτι αφιχθείς εκ Παρισίων όπου
είχε μάθει και επεδίδετο μετά μανίας στο ευγενές σπορ του Γκόλφ.
Αβέρωφ, η ποντικομαμμή της πολιτικής που κυνηγούσε "σταγονίδια" ( η χούντα θα πέσει μόνο με μια εθνική
τραγωδία, και στη συνέχεια η Κύπρος «κείται
μακράν» ενώ δέκα χρόνια αργότερα τα νησιά Φώκλαντ ήταν για τους
Άγγλους πολύ, μα πάρα πολύ
«κοντά»).
Μαύρος. Πανηγύριζε μετά τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις
στη Γενεύη, αν θυμάμαι καλά, κραυγάζοντας «Νικήσαμε, νικήσαμε». Τι
νίκησε ο καραγκιόζης που οι Τούρκοι άρχισαν τότε ακριβώς να
προελαύνουν καταλαμβάνοντας τελικά το 33% της Κύπρου;
Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου. Αρχηγοί ΓΕΣ ΓΕΝ και ΓΕΑ
αντίστοιχα. «Μην πυροβολείτε»
τους έλεγαν, οι Τούρκοι κάνουν «άσκηση»
(άσκηση
κατάληψης της Κύπρου). Όταν τους ανέφεραν για Τούρκους
αλεξιπτωτιστές τους κορόϊδευαν από την ασφάλεια των γραφείων τους ότι τα μάτια
τους έκαναν «πεταλούδες».
Δεν θα μακρηγορήσω και για αυτό κλείνοντας
την επετειακή αυτή αναφορά θα σταθώ σε ένα σημείο. Ένα χρόνο μετά (Σεπ 75) πήγα στην Κύπρο ὀπου ήταν ακόμη νωπές
οι πληγές της και έμαθα από πρώτο χέρι ότι η λεγόμενη «πράσινη γραμμή» οριοθετήθηκε όπου, σε όποιο
σημείο κάποιοι ελληνόψυχοι στάθηκαν και κοίταξαν τον βάρβαρο κατάματα.
Οι Τούρκοι σταμάτησαν όπου βρήκαν αντίσταση. Συγκεκριμένα, τη συνοικία
της Παλουριώτισσας στη Λευκωσία, όπου
έμεινα για ένα χρόνο, την κράτησε ελεύθερη μόνο ένα πενηντάρι πολυβόλο και τίποτε άλλο.
Κι αν θέλετε το πιστεύετε. Για όσους διάβασαν το "κατεβατό" τους
ευχαριστώ θερμά για την υπομονή τους.
