Το έστειλε ο Ανδρέας Βορεάδης
Αγαπημένοι μου υποστηρικτές του ΝΑΙ,
Εδώ και κάποιες μέρες, σας βλέπω έξω φρενών με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να διεξάγει δημοψήφισμα. Πολλοί από σας χρησιμοποιείτε εκφράσεις όπως «αποτυχημένη διαπραγμάτευση», «χαμένοι πέντε μήνες», «ευθυνόφοβη κυβέρνηση» κι άλλα τέτοια εμπεριστατωμένα.
Αγαπημένοι μου, ελάτε να μιλήσουμε ειλικρινά για μια φορά στη ζωή μας. Στην πραγματικότητα θα ψηφίσετε ΝΑΙ γιατί τα πέντε προηγούμενα χρόνια, εσάς δεν σας άγγιξε καμιά κρίση! Ή σας άγγιξε λίγο!
Πάντως, συνεχίσατε να ζείτε σχεδόν όπως πριν και κάποιοι από σας, ίσως και λίγο καλύτερα, εφόσον η κρίση έφερε μειώσεις τιμών, νέους διακανονισμούς και ρυθμίσεις στα δάνειά σας με τις τράπεζες, προσφορές σε διάφορα είδη που καταναλώνατε μετά μανίας, οπότε είναι πολύ φυσικό να συμπεριφέρεστε σαν να μην ξέρετε, ή σαν να μην είδατε τι ακριβώς έχει συμβεί στη χώρα μας.
Δείχνετε μία απίστευτη λατρεία προς την Ευρώπη και προς τις Ευρωπαϊκές χώρες και πολύ συχνά σας άκουσα να λέτε με στόμφο ότι «στην Ευρώπη οι άνθρωποι έχουν παιδεία και δεν πετάνε τα σκουπίδια τους κάτω», ή «στην Ευρώπη υπάρχει πολιτισμός και τα αυτοκίνητα σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί»!
Βέβαια, γυρίζοντας στην Ελλάδα δεν σταματήσατε ποτέ στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί, όσο για τα σκουπίδια, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Αγαπημένοι μου, λέτε ότι δεν ξέρετε, αλλά στην πραγματικότητα όλα τα ξέρετε και όλα τα είδατε.
Είδατε φίλους, γνωστούς και συγγενείς να χάνουν τη δουλειά τους στα καλά καθούμενα και τους μισούς από αυτούς να μην παίρνουν καν αποζημίωση ή να παίρνουν ελάχιστη, γιατί τους είχαν προειδοποιήσει τέσσερις μήνες πριν.
Είδατε αυτούς που δεν έχασαν τη δουλειά τους, να δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια 10-12 ωρών, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα για να καλύψουν τα κενά, να μειώνεται ο μισθός τους δυο και τρεις φορές και οι εργοδότες τους να τους απαντούν κυνικά: «αν δεν σ' αρέσει, φύγε!»
Είδατε τους μισούς συμπολίτες μας ανασφάλιστους να παρακαλούν να μην αρρωστήσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας.
Είδατε τα νοσοκομεία τις χώρας να μην έχουν ούτε γάζες, να υπάρχουν μόλις δύο νοσηλευτές για κάθε όροφο, γιατρούς να δουλεύουν με απόλυτη αυτοθυσία από το πρωί ως το βράδυ ή άλλους να σε αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία λες και δεν είσαι άνθρωπος.
Είδατε τους συνανθρώπους μας που βγήκαν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν να χτυπιούνται ανελέητα με γκλομπς και ληγμένα χημικά σαν να είναι εγκληματίες. Πολλοί να καταλήγουν στο νοσοκομείο.
Είδατε συνταξιούχους στις ουρές για το συσσίτιο. Αυτούς που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή, να εξευτελίζονται για ένα πιάτο φαΐ.
Είδατε καλοντυμένους αστέγους, γυναίκες και άντρες που κάποτε είχαν μια ζωή κι ένα σπίτι, να κοιμούνται στα αυτοκίνητα ή στο δρόμο.
Είδατε τη Γερμανική Hochtief του αεροδρομίου να χρωστάει 500 εκατομμύρια ευρώ ΦΠΑ και να μην τα πληρώνει ποτέ.
Είδατε να κλείνουν μαγαζιά στη σειρά σε εμπορικούς δρόμους που κάποτε έσφυζαν από κίνηση. Γιατί δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Γιατί τους τσάκισαν τα ενοίκια, η υπερφορολόγηση και ο ΟΑΕΕ.
Είδατε συνανθρώπους μας να βάζουν τέλος στη ζωή τους από απελπισία κι αδιέξοδο και να παρουσιάζονται σαν παρίες που απλά αντιμετώπιζαν «ψυχολογικά προβλήματα».
Είδατε παιδιά στα σχολεία να μην έχουν λεφτά να πάρουν ένα κουλούρι. Και τους γονείς τους να κλαίνε.
Είδατε οικογένειες χωρίς ρεύμα, στο σκοτάδι και στο κρύο όλο το χειμώνα.
Είδατε φίλους και συγγενείς να μεταναστεύουν από τη χώρα, να παρατάνε οικογένεια και φίλους κλαίγοντας για να μπορέσουν να ζήσουν.
Είδατε φοιτητές και δεκατριάχρονα κοριτσάκια να πεθαίνουν, επειδή προσπάθησαν να ζεσταθούν με μαγκάλι. Και τις δηλώσεις ενός καραγκιόζη για το ότι δεν ήξεραν τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα.
Αγαπημένοι μου, μη λέτε ότι δεν είδατε και δεν ξέρετε. Είδατε. Και ξέρετε.
Αλλά δεν σας νοιάζει. Τόσο απλά. Δεν σας νοιάζει.
Οι περισσότεροι είστε πιστοί χριστιανοί, παντρεμένοι με θρησκευτικό γάμο, τα παιδιά σας βαφτισμένα και ενδεχομένως φοράτε και σταυρουδάκι στο λαιμό. Αλλά από Χριστιανισμό λίγα ξέρετε. Και προφανώς, θεωρείτε ότι εσείς ανήκετε σε κάποια ανώτερη φυλή που ο θεός που πιστεύετε την αγαπάει περισσότερο και οφείλει να την προστατέψει. Οι δυστυχίες και η καταστροφή είναι για τους άλλους. Όχι για εσάς.
Σκεφτείτε όμως λίγο, αγαπημένοι μου. Αν δεν σε νοιάζει πια για τον συνάνθρωπό σου, τότε τι είδους άνθρωπος έχεις γίνει; Και σε τι ωφελείς την κοινωνία; Σε ποιον θα έλειπες αν δεν υπήρχες;
Νοιάσου λίγο λοιπόν. Κοίτα λίγο έξω από το παράθυρό σου. Γιατί δεν σε πειράζουν όλες αυτές οι αδικίες, γιατί γίνεσαι έξω φρενών αν απειληθούν τα δικά σου κεκτημένα και δεν εξοργίζεσαι όταν απειλούνται των άλλων;
Κι αν δεν μπορείς να νοιαστείς, έστω και λίγο, σε παρακαλώ, μην μου ξαναμιλήσεις για «πολιτσμένη Ευρώπη». Δεν ανήκεις εκεί.
Εδώ και κάποιες μέρες, σας βλέπω έξω φρενών με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να διεξάγει δημοψήφισμα. Πολλοί από σας χρησιμοποιείτε εκφράσεις όπως «αποτυχημένη διαπραγμάτευση», «χαμένοι πέντε μήνες», «ευθυνόφοβη κυβέρνηση» κι άλλα τέτοια εμπεριστατωμένα.
Αγαπημένοι μου, ελάτε να μιλήσουμε ειλικρινά για μια φορά στη ζωή μας. Στην πραγματικότητα θα ψηφίσετε ΝΑΙ γιατί τα πέντε προηγούμενα χρόνια, εσάς δεν σας άγγιξε καμιά κρίση! Ή σας άγγιξε λίγο!
Πάντως, συνεχίσατε να ζείτε σχεδόν όπως πριν και κάποιοι από σας, ίσως και λίγο καλύτερα, εφόσον η κρίση έφερε μειώσεις τιμών, νέους διακανονισμούς και ρυθμίσεις στα δάνειά σας με τις τράπεζες, προσφορές σε διάφορα είδη που καταναλώνατε μετά μανίας, οπότε είναι πολύ φυσικό να συμπεριφέρεστε σαν να μην ξέρετε, ή σαν να μην είδατε τι ακριβώς έχει συμβεί στη χώρα μας.
Δείχνετε μία απίστευτη λατρεία προς την Ευρώπη και προς τις Ευρωπαϊκές χώρες και πολύ συχνά σας άκουσα να λέτε με στόμφο ότι «στην Ευρώπη οι άνθρωποι έχουν παιδεία και δεν πετάνε τα σκουπίδια τους κάτω», ή «στην Ευρώπη υπάρχει πολιτισμός και τα αυτοκίνητα σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί»!
Βέβαια, γυρίζοντας στην Ελλάδα δεν σταματήσατε ποτέ στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί, όσο για τα σκουπίδια, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.
Αγαπημένοι μου, λέτε ότι δεν ξέρετε, αλλά στην πραγματικότητα όλα τα ξέρετε και όλα τα είδατε.
Είδατε φίλους, γνωστούς και συγγενείς να χάνουν τη δουλειά τους στα καλά καθούμενα και τους μισούς από αυτούς να μην παίρνουν καν αποζημίωση ή να παίρνουν ελάχιστη, γιατί τους είχαν προειδοποιήσει τέσσερις μήνες πριν.
Είδατε αυτούς που δεν έχασαν τη δουλειά τους, να δουλεύουν σε εξαντλητικά ωράρια 10-12 ωρών, πολλές φορές και Σαββατοκύριακα για να καλύψουν τα κενά, να μειώνεται ο μισθός τους δυο και τρεις φορές και οι εργοδότες τους να τους απαντούν κυνικά: «αν δεν σ' αρέσει, φύγε!»
Είδατε τους μισούς συμπολίτες μας ανασφάλιστους να παρακαλούν να μην αρρωστήσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα νοσηλείας.
Είδατε τα νοσοκομεία τις χώρας να μην έχουν ούτε γάζες, να υπάρχουν μόλις δύο νοσηλευτές για κάθε όροφο, γιατρούς να δουλεύουν με απόλυτη αυτοθυσία από το πρωί ως το βράδυ ή άλλους να σε αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία λες και δεν είσαι άνθρωπος.
Είδατε τους συνανθρώπους μας που βγήκαν στο δρόμο να διαμαρτυρηθούν να χτυπιούνται ανελέητα με γκλομπς και ληγμένα χημικά σαν να είναι εγκληματίες. Πολλοί να καταλήγουν στο νοσοκομείο.
Είδατε συνταξιούχους στις ουρές για το συσσίτιο. Αυτούς που δούλεψαν μια ολόκληρη ζωή, να εξευτελίζονται για ένα πιάτο φαΐ.
Είδατε καλοντυμένους αστέγους, γυναίκες και άντρες που κάποτε είχαν μια ζωή κι ένα σπίτι, να κοιμούνται στα αυτοκίνητα ή στο δρόμο.
Είδατε τη Γερμανική Hochtief του αεροδρομίου να χρωστάει 500 εκατομμύρια ευρώ ΦΠΑ και να μην τα πληρώνει ποτέ.
Είδατε να κλείνουν μαγαζιά στη σειρά σε εμπορικούς δρόμους που κάποτε έσφυζαν από κίνηση. Γιατί δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Γιατί τους τσάκισαν τα ενοίκια, η υπερφορολόγηση και ο ΟΑΕΕ.
Είδατε συνανθρώπους μας να βάζουν τέλος στη ζωή τους από απελπισία κι αδιέξοδο και να παρουσιάζονται σαν παρίες που απλά αντιμετώπιζαν «ψυχολογικά προβλήματα».
Είδατε παιδιά στα σχολεία να μην έχουν λεφτά να πάρουν ένα κουλούρι. Και τους γονείς τους να κλαίνε.
Είδατε οικογένειες χωρίς ρεύμα, στο σκοτάδι και στο κρύο όλο το χειμώνα.
Είδατε φίλους και συγγενείς να μεταναστεύουν από τη χώρα, να παρατάνε οικογένεια και φίλους κλαίγοντας για να μπορέσουν να ζήσουν.
Είδατε φοιτητές και δεκατριάχρονα κοριτσάκια να πεθαίνουν, επειδή προσπάθησαν να ζεσταθούν με μαγκάλι. Και τις δηλώσεις ενός καραγκιόζη για το ότι δεν ήξεραν τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα.
Αγαπημένοι μου, μη λέτε ότι δεν είδατε και δεν ξέρετε. Είδατε. Και ξέρετε.
Αλλά δεν σας νοιάζει. Τόσο απλά. Δεν σας νοιάζει.
Οι περισσότεροι είστε πιστοί χριστιανοί, παντρεμένοι με θρησκευτικό γάμο, τα παιδιά σας βαφτισμένα και ενδεχομένως φοράτε και σταυρουδάκι στο λαιμό. Αλλά από Χριστιανισμό λίγα ξέρετε. Και προφανώς, θεωρείτε ότι εσείς ανήκετε σε κάποια ανώτερη φυλή που ο θεός που πιστεύετε την αγαπάει περισσότερο και οφείλει να την προστατέψει. Οι δυστυχίες και η καταστροφή είναι για τους άλλους. Όχι για εσάς.
Σκεφτείτε όμως λίγο, αγαπημένοι μου. Αν δεν σε νοιάζει πια για τον συνάνθρωπό σου, τότε τι είδους άνθρωπος έχεις γίνει; Και σε τι ωφελείς την κοινωνία; Σε ποιον θα έλειπες αν δεν υπήρχες;
Νοιάσου λίγο λοιπόν. Κοίτα λίγο έξω από το παράθυρό σου. Γιατί δεν σε πειράζουν όλες αυτές οι αδικίες, γιατί γίνεσαι έξω φρενών αν απειληθούν τα δικά σου κεκτημένα και δεν εξοργίζεσαι όταν απειλούνται των άλλων;
Κι αν δεν μπορείς να νοιαστείς, έστω και λίγο, σε παρακαλώ, μην μου ξαναμιλήσεις για «πολιτσμένη Ευρώπη». Δεν ανήκεις εκεί.
