Ο πεζεβέγκης
( σημαίνει
ο προαγωγός,
ο μαστροπός,
ο αχρείος
άνθρωπος, ο ρουφιάνος )που παριστάνει ότι προεδρεύει του
ευρω-ιερατείου, με μια καθόλου νηφάλια ούτε όμως και πρωτοφανή παρέμβαση του
στα εσωτερικά μας πράγματα, αφού τόσα έχουν δει τα μάτια μας και τόσα έχουν
ακούσει τα αυτιά μας από τους αχαρακτήριστους (συν)εταίρους
μας ετούτην την εποχή της πολιτικής αβελτηρίας, ξαναχτύπησε! Ανάμεσα στις άλλες
χυδαιότητες που εκστόμισε, ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν «ναι» στο
δημοψήφισμα, σημειώνοντας πως το «ναι» θα σημαίνει ότι η Ελλάδα θέλει να μείνει
μαζί με τα άλλα μέλη της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ανοίγει έτσι κι επισήμως, με το κατάλληλο, παρά τις περί
αντιθέτου προσδοκίες, σκηνικό των κλειστών τραπεζών που έστησε ο Capo dei Capi, signore Draghi, ο
χορός της τρομοκρατίας. Ένας χορός που θα συνεχιστεί με ένταση όλη
αυτήν την εβδομάδα των παθών της ελληνικής κυβέρνησης, από τα μέσα του μαζικού
μας εμπαιγμού, αφού παρά τα τιτιβίσματα
και τις επαναλαμβανόμενες εξαγγελίες του Πρωθυπουργού για πάταξη της
μηντιαρχίας, η κυβέρνηση δεν έπραξε τίποτα
επ’ αυτού -και τώρα πηγαίνει ξυπόλυτη στ’ αγκάθια αυτού του
επικοινωνιακού πολέμου.
Είναι γνωστό ότι δεν προβλέπεται πουθενά
στις ευρωπαϊκές συνθήκες, η αποβολή από τη ζώνη του ευρώ και, άλλωστε, είναι
εξαιρετικά ασαφές πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν εθελοντικά
ένα κράτος-μέλος θα επιθυμούσε αυτήν τη λύση.
Το βέβαιο είναι ότι ο ελληνικός λαός, εδώ
και τώρα, δεν επιθυμεί την έξοδο από την
ευρωζώνη και κατά τη γνώμη μας καλά κάνει.
Δεν έχει καμία σημασία αν καλώς ή κακώς δεν
θέλουμε αυτή τη στιγμή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, όμως αυτή είναι η
πραγματικότητα με την οποία έχει να αναμετρηθεί κατά την εβδομάδα που διανύουμε
η ελληνική κυβέρνηση. Ούτε έχει σημασία αν αυτή η πραγματικότητα αμφισβητείται
από εκείνους που θεωρούν την έξοδο από την ευρωζώνη,
ως λύση λυτρωτική -κι ας μην έχουν να
προτείνουν σχέδιο εξόδου.
Αυτό που έχει σημασία σήμερα, είναι να μην
βγει ζημιωμένη η ελληνική κυβέρνηση μέσα από αυτήν την άκριτη προσφυγή
της στην κρίση ενός καθημαγμένου και
ποδηγετημένου από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης λαού, που τόσους μήνες,
από τη μια δηλώνει ότι στηρίζει την διαπραγματευτική προσπάθεια κι από την
άλλη, την κρίσιμη στιγμή κάνει ουρές στις τράπεζες για να αναλάβει το τελευταίο
του πεντακοσάρικο, προκειμένου, σχηματίζοντας άλλες ουρές, να το ξοδέψει στα
βενζινάδικα και στα μεγαλομπακάλικα με μανία, λες κι έρχεται το τέλος του
κόσμου.
Εφόσον δε θέλει να ταπεινωθεί αυτή η
κυβέρνηση, οφείλει σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους να αποδείξει
στον ελληνικό λαό το προφανές, ότι, δηλαδή, το «όχι» δεν ταυτίζεται με το GRexit. Αν δεν καταφέρει
να επικοινωνήσει αυτό το αυτονόητο κι αφήσει τους πολιτικούς αγύρτες και τους
πλουμιστούς παπαγάλους της τηλεδημοκρατίας μας ασύδοτους στο έργο της
παραπληροφόρησης, τότε ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με μια ανυπόφορη ήττα,
στην οποία θα έχει συρθεί από μόνη της. Μια ήττα που ενδέχεται ν’ ανοίξει τον
δρόμο σε λύσεις ανωμαλίας και σε ειδεχθή σενάρια για μια δεύτερη Παπαδημοκρατία∙ σενάρια που ξεπερνούν τις
αντοχές της κοινωνίας μας.
Παρά τις απογοητεύσεις που μας έχει δώσει,
δεν πρέπει να ταπεινωθεί αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει έντιμη
και βιώσιμη εναλλακτική λύση αυτήν τη στιγμή, αλλά κι επειδή, αφενός έχει
δρομολογηθεί ο λογιστικός έλεγχος του χρέους που, εφόσον περαιωθεί, θα ρίξει
φως στα αμαρτωλά σκοτάδια του ελληνικού δημόσιου χρέους, αφετέρου επειδή από αυτήν
τη Βουλή, διαφαίνεται μια ελπίδα να ανοίξει ο δρόμος προς τα ευρωπαϊκά
δικαστήρια και να καταδειχθούν περίτρανα οι ευθύνες εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια, για εμάς, χωρίς εμάς, ισχυρίζονται ότι
μας «σώζουν» με μοναδικό τους μέλημα
την προστασία των ιδιοτελών τους συμφερόντων.
