Παπακώστας Κωνσταντίνος
Οικτίρμονες, φιλάνθρωποι μεσ’ τη
ζωή σαν βγούμε
αυτό ζητάει ο Θεός το δρόμο για να
βρούμε,
το Σαμαρείτη που μπορεί ζωή να
αναλώσει
πνοή μαζί με δύναμη σε όλους να
προσδώσει.
Τα έλεος προσφέρεται και δεν
αποτιμάται
γερά πάνω στους ώμους σας τα ήθη
να βαστάτε,
η προσευχή για ν’ ακουσθεί
χρειάζονται θυσίες
το ένα δάκρυ που κυλά διώχνει τις
αμαρτίες.
Ποιο δέντρο κάνει τον καλό καρπό
το ξεχωρίζεις
θέλει γερό το σκάψιμο με ιδρώτα το
ποτίζεις,
εκατονταπλασίονα καρπό θα σου
προσφέρει
η νύχτα φέγγει μονομιάς μονάχα μ’
ένα αστέρι.
Στους δρόμους μέσα στη ζωή φώτα
πολλά και γνώσεις
το θείο σαν οικτίρμονας μόνο θα
ανταμώσεις,
ο ελεής πορεύεται τηρώντας τις
αξίες
οι άνθρωποι στο διάβα τους βρήκαν
δημοκρατίες.
Το λιθαράκι που μπορείς, μόνος σου
να προσφέρεις
τα χέρια κράτα ανοιχτά σταυρό να
υποφέρεις,
κι όταν επάνω στο σταυρό αρχίσεις
να μετρήσεις
οικτίρμων τότε θα γενείς θα
κλάψεις, θα δακρύσεις.
