Μιά φορά ένας
γλάρος κατάπιε ένα ψάρι υπερβολικά μεγάλο, τόσο που σκίσθηκε ο φάρυγγάς του και
ξεψύχησε πάνω σε έναν βράχο της θάλασσας.
Τον είδε ένας ικτίνος (αρπακτικό πουλί) και του λέει:
"Καλά
έπαθες, γιατί ήσουν πουλί, αλλα άφησες τη στεριανή ζωή για να ζήσεις απο τη
θάλασσα. Εμείς τα πουλιά πλασθήκαμε για τη στεριά, γιατί ήθελες να ζήσεις στη
θάλασσα; Κι εγώ πουλί είμαι, αλλα έμεινα στη στεριά".
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
Λάρος καὶ ἰκτῖνος
Λάρος ἰχθὺν καταπιών, διαῤῥαγέντος αὐτῷ τοῦ
φάρυγγος, ἐπὶ τῆς ἠϊόνος νεκρὸς ἔκειτο.
Ἰκτῖνος δὲ αὐτὸν θεασάμενος ἔφη·
«Ἄξια σύ γε
πέπονθας, ὅτι πτηνὸν γεννηθεὶς ἐπὶ θαλάσσης τὴν δίαιταν ἐποιοῦ.»
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Οὕτως οἱ τὰ οἰκεῖα
ἐπιτηδεύματα καταλιπόντες καὶ τοῖς μηδὲν προσήκουσιν ἐπιβαλλόμεμοι εἰκότως
δυστυχοῦσιν.
