Χρήστος Μπολώσης
Υποστράτηγος ε.α.
Τελικώς, η επικαιρότητα στην Ελλάδα δεν μας
αφήνει να πλήξουμε.
Πολλά έχει σήμερα ο μπαξές, που αν
συνέβαιναν σε μία σωστή χώρα θα είχε αρχίσει ο Γ΄
Παγκόσμιος πόλεμος γαρνιρισμένος με τζιχαντιστές
κρασάτους.
Διαβάζω στην «δημοκρατία» ότι: «…..Σε περίπτωση που το πτυχίο ή το απολυτήριο
λυκείου δεν έπαιξε ρόλο στην πρόσληψη του εκάστοτε υπαλλήλου – τι σημαίνει το «εκάστοτε» υπαλλήλου, μόνον οι συντάκτες
του παραθυρακίου μπορούν να μας πουν – τότε αυτός, παραμένει στην εργασία του ακόμα και αν το πλαστογράφησε».
Αυτό, αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει, αφορά
όχι απλώς τα δικά μας παιδιά, αλλά τα σπλάχνα μας, τα τζιέρια μας, τη ζωή της
ζωής μας, την κόρη μας, το αγόρι μας, το ανηψάκι μας, τον μπατζανάκη μας, τον
κουμπάρο μας, τη γυναικούλα μας, αυτό τ’ αγόρι με τα μάτια τα μελιά και τις
άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.
Και αναφερόμαστε βέβαια στους υπαλλήλους
της βουλής, μεταξύ των οποίων εντοπίσθηκαν
άλλοι 14 (τόσοι μαθεύτηκαν δηλαδή…) που με πλαστά δικαιολογητικά προσελήφθησαν
στον ναό (και
καλά) της δημοκρατίας. Και ερωτώ: Θα ψηφίσουν αυτή τη τροπολογία οι
πατέρες και οι μητέρες του Έθνους; Και το ποινικό αδίκημα της πλαστογραφίας τι
γίνεται; Κρίμα που παραπάνω από τους μισούς, είναι και νομικοί, εκτός και αν δεν είναι και ο νοών νοείτω.
Ο κ. Δένδιας,
όταν ανέλαβε Υπουργός Δικαιοσύνης, είχε
πει χαριτολογώντας και δείχνοντας το κεφάλι του: «Τώρα
πλέον η Δικαιοσύνη εκτός από τυφλή είναι και φαλακρή». Εγώ, με όλο
το θάρρος δηλαδή, να προσθέσω και κουφή
και μουγκή και κάργα μεροληπτική και μόνο δικαιοσύνη δεν είναι, αφού θα
μπάζει στην βουλή τους πλαστογράφους.
Άλλο ένα γεγονός που συγκλόνισε την
Ελληνική κοινωνία, είναι ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ
(λέγε με Φίλη)
απαιτεί να καταργηθεί η
προσευχή στα σχολεία διότι: «………………..»
(εντός εισαγωγικών μπορείτε να βάλετε ό,τι θέλετε από αυτά που οι ΣΥΡΙΖΑδες χρησιμοποιούν κατά καιρούς ως
αιτιολογία π.χ. για τους γάμους – ωχ πώς να το πω τώρα – των χαριτωμένων
βρε αδελφέ (δεν
πιστεύω να διέπραξα κάποιο ποινικό αδίκημα; Ούτε μιά τόση δα πλαστογραφία έκανα),
για την κατάργηση των αριστείων κ.λπ.
Έτσι αφού ελύθησαν ως δια μαγείας όλα τα
προβλήματα των Ελλήνων από την 1 ¼ αριστερά
(η πρώτη που
διήρκεσε 8 μήνες λογίζεται ως ¼), ήρθε κι η σειρά της προσευχής
να…κουρευτεί. Βεβαίως εδώ θα πρέπει να εξάρω την σθεναρή στάση της Εκκλησίας
μας που συνετάραξε το Πανελλήνιο με την…σιωπή της ή με την χλιαρή, σαν σουτ
ξεψυχισμένου σέντερ φορ, μουρμούρα της. Μία ανακοίνωση έβγαλε ο Άγιος Πειραιώς για τους περίεργους γάμους,
αλλά κάτι προηγούμενα, τα ξέχασε κι’ αυτός.
Πού είναι η πύρινη ρομφαία Άγιοι Πατέρες;
Αυτά
και πάμε γι’ άλλα.
Το να χορεύεις στο γάμο του παιδιού σου,
του φίλου σου ή στην πλατεία του χωριού σου όταν βγαίνει ξανά ΣΥΡΙΖΑ, είναι και αναμενόμενο και νόμιμο και
ηθικό, για να μη ξεχνάμε και τους…ξεχασμένους. Βέβαια στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, καλά
να πάθεις. Το να ρίχνεις όμως τις ζεμπεκιές σου, σε μοδάτο
πολιτιστικό κέντρο, υπό τους ήχους του διαχρονικού κλασσικού έργου του Γρηγόρη Μπιθικώτση «Γεννήθηκες
για την καταστροφή» (κάτι μεταξύ τοκάτας
και φούγκας σε ρε ελάσσονα του Μπαχ και Λειτουργίας σε ντο+ του Μπετόβεν)
ενώ είσαι μέλος αριστερής (1 ¼ ) κυβερνήσεως, ε, τότε θα τρίζουν τα κόκκαλα του Λένιν, του
Στάλιν, του Μπέρια και των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων. Διότι δεν μπορείς εσύ να ζωγραφίζεις στην πίστα, και να σε
ραίνουν οι ιθαγενείς, (μερικούς από τους οποίους μόλις είχες τακτοποιήσει σε θεσάρες)
με άνθη και τριαντάφυλλα και από την άλλη να
ψηφίζεις, με τα δύο χέρια, τα μέτρα που αποτελειώνουν τον κοσμάκη,
που αν μεν σε ψήφισε καλά να πάθει, αν όμως όχι, πάλι καλά να πάθει, διότι θα
είχε τώρα τακτοποιηθεί κι’ αυτός σε θεσάρες. Εσύ μεν, μπορεί να γεννήθηκες για
την καταστροφή (σε
πιστεύουμε σε πιστεύουμε), αλλά μη το κάνεις και βούκινο… Τι διάολο
δεν σας τα έμαθαν αυτά;
Εδώ να θυμίσουμε ότι και άλλος αστέρας της ντεμέκ
αριστερής υποκουλτούρας, χόρευε το ίδιο ορατόριο…
Και το
τελευταίο.
Είχα «καβαλήσει», προχθές του Αγ. Ελευθερίου το μικρό αερόθερμο και έπαιρνα
τηλέφωνο για ευχές (τι να ευχηθείς και τι να πιάσει σε τούτους τους μαύρους
καιρούς;) τους Λευτέρηδες.
Τελευταίο άφησα τον παλιό καλό μου φίλο και συμμαθητή στο γυμνάσιο Περιστερίου,
στο σπίτι του οποίου τέτοια μέρα παλιότερα, γίνονταν τρικούβερτα γλέντια.
- Έλα Λευτέρη,
χρόνια πολλά και να έχουμε υγεία να αντέξουμε όλους αυτούς τους περίεργους
(άλλη λέξη
χρησιμοποίησα, αλλά τέλος πάντων), που
μας δουλεύουν.
Ο Λευτέρης με ευχαρίστησε και μου λέει
θριαμβευτικά:
- Έβαλα πετρέλαιο. 500 λίτρα, γιατί δεν είχα άλλα λεφτά, αλλά θα την
βγάλουμε (ακούει η μαντάμ γεννήθηκε για την καταστροφή;).
- Μπράβο ρε
φίλε, του είπα συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυά μου. Χαίρομαι και θα έρθω κανένα βράδυ να πιούμε κανένα καφέ
πρόσθεσα υστερόβουλα, σκοπεύοντας σε τράκα ζέστη, αφού στο δικό μου το
ντεπόζιτο, η τρούπα που μπαίνει το πετρέλαιο, έχει πιάσει πουρί από την αχρησία
και είναι αδύνατον να μπει η ζωοδότρια μάνικα. Εδώ και τρία χρόνια το καλοριφέρ
του σπιτιού μου ανάβει μόνον τα Χριστούγεννα και όταν έρχονται σπίτι οι
εγγονούλες μου.
Τις άλλες μέρες το μικρό αεροθερμάκι στο 2 (ποτέ παραπάνω)
μετακινούμενο από δωματίου εις δωμάτιον και πολλά – πολλά ρούχα και κουβέρτες
σαν να βρισκόμαστε στην κορυφή του Ολύμπου και κάνουμε χειμερινή διαβίωση με
τους Καταδρομείς. Βέβαια, η όλη εικόνα έχει και την πλάκα της, αφού έτσι με τις
κουβέρτες στους ώμους μοιάζουμε με Μεξικάνους, για αυτό έχουμε βγάλει και
ανάλογα ονόματα. Εγώ είμαι ο Βίβα Ζαπάτα
και η γυναίκα μου η Δόνα Ινέζ.
Τώρα αν αυτού του είδους το χιούμορ είναι
αποτέλεσμα του ψόφου θα σας γελάσω.
Αν το ξέρει, ας μας διαφωτίσει αυτή, που γεννήθηκε για την καταστροφή.
Και να ξέρει και κάτι.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει άλλο και αυτή
και οι σύντροφοί της.
Το πέτυχαν.
Μας κατέστρεψαν.
