Εφημερίδα ‘’συν-δεσμος 68’’ τεύχος 81
Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος
Υποθέτω, ότι τούτο τον καιρό όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε
καταληφθεί από ένα είδος ψυχικής στείρωσης•
μίας συνθήκης τελείως ασύμβατης με την αρμονία της λογικής. Έχουμε εισέλθει
χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει στον όμορφο κόσμο των πνευματικά
καθυστερημένων. Γίναμε ισοδύναμοι με εκείνους , των οποίων
η διανοητική ανάπτυξη
έχει σταθμεύσει στον μικρόκοσμο των νηπιακών οριζόντων. Σε κατάσταση νοημοσύνης εν ανεπαρκεία. Και -ως φυσικόν, όταν όλοι μας κινούμεθα όμοια,
τότε τίποτε δεν φαίνεται να κινείται, να εξέχει, να παραδειγματίζει, να
προοδεύει, να εξάπτει, να
συγκινεί, να παροτρύνει.
Έχουμε συμβιβαστεί με όσα μας
υπαγορεύουν οι κοινωνικοί μηχανικοί .
Δηλαδή, οι τραπεζίτες, οι μιντιάρχες
, οι
οραματιστές ενός παγκόσμιου
χωριού, οι διεθνιστές, οι
Ευρωπαίοι επίτροποι, οι δανειστές και οι ψυχών τε και τυχών δικοί
μας διαχειριστές, τους οποίους με απλά ελληνικά, τους ονομάζουμε
κυβέρνηση.
Ένα από τα μειονεκτήματα της δημοκρατίας
είναι, ότι συνήθως εκλέγονται οι άχρηστοι. Εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα ολίγοι
. Επιφανέστερος, ο μη εκλεγμένος Ι. Καποδίστριας , του οποίου η εντιμότης
του εστοίχισε την ζωή. Οι
υπόλοιποι δημοκρατικά εκλεγμένοι
απεδείχθησαν ιδιοτελείς, φαιδροί, φαύλοι, ανίκανοι, ανήθικοι, δεσποτικοί,
καιροσκόποι, ασυνεπείς , τσαρλατάνοι και προσθέσατε και μία εκατοντάδα
αρνητικών επιθέτων για
να αποδοθεί ευκρινέστερα
η πολιτική τους εικόνα.
Αυτού
του είδους οι
πολιτικοί είναι μία
δυσάρεστη πραγματικότητα. Εμείς
γι αυτούς αποτελούμε τα υβρίδια μιας νέας κοινωνίας
. Χωρίς υποκειμενική κρίση. Με
κατεστραμμένη την συλλογική ψυχολογία.
Ψυχολογία πλασμένη σε εργαστήρια
διαμορφώσεως εγκεφάλων προς μια
ταξιθέτησή μας σε ατραπούς ξένης
επιλογής . Μία δόλια κίνηση των εξουσιαστών προς δημιουργία
μιας ιδιοσυγκρασίας αφοσιωμένης στα δικά τους υποτεταγμένα «πιστεύω»
σε εξωεθνικούς φορείς. Έχουμε
φθάσει σε τέτοιο σημείο φθίσης , όπου δεν έχουμε την συναίσθηση, ότι
διατελούμε υπό καθεστώς κοινωνικής νευρώσεως και ότι αυτή η
νεύρωση μας οδηγεί σε ταχεία βιοτική και εθνική αποηθικοποίηση. Όλο τούτο είναι προϊόν ατιμωτικής ήττας, που ένας τρίτος την εκλαμβάνει σαν
αποτέλεσμα ελλείψεως της συνειδήσεως
των ατόμων για την ίδια τους ψυχολογική
νέκρωση. Και παρ’όλον ότι
έχουμε την συναίσθηση, ότι ο κόσμος αλλάζει, ωστόσο
αυτή την αλλαγή την
ερμηνεύουμε σαν απόρροια
της αστραπιαίας εξελίξεως της
τεχνολογίας και όχι σαν ανάγνωση της
μεταμορφωμένης ψυχής μας
από την πολύπλοκη οξύτητα της διαχείρισης των μαζών
από την κοινωνική μηχανική.
Και για να εμπεδώσουμε αυτή την
μεταμόρφωσή μας σε όντα απρονόητα θα
χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα για να καταδειχθεί η αποπροσανατολισμένη μας
αντίληψη. Δηλαδή, συγκινούμεθα από το δράμα εισρευσάντων στην χώρα μας
αλλοδόξων ΑφροΑσιατών, θεωρώντας τους
πρόσφυγες. Όμως , πρόσφυγες
είναι όσοι προσωρινά
απομακρύνονται σε κάποια μικρή απόσταση από τις εστίες τους
μέχρις ότου επανέλθουν οι κανονικές συνθήκες ζωής. Αυτά τα νεαράς ηλικίας άτομα
είναι λιποτάκτες της όποιας εννοίας αποδίδεται στην δική τους πατρίδα . Μπορεί
να είναι και εν δυνάμει μάρτυρες μιας πυρηνικής ιδέας του Ισλάμ για ένα
θρίαμβο του Κορανίου σαν επινίκιο της καταλήψεως του μείζονος της ανθρωπότητος.
Κι εμείς κλαίμε γιαυτούς.
Ας κοιταχθούμε στον καθρέπτη της ανυποκρισίας,
εμείς οι απερισκέπτως θρηνούντες. Γιατί
άραγε αυτοκαταπιεζόμεθα κλαίοντες για κάποιους, οι οποίοι σε δύο γενιές από
σήμερα θα διεκδικήσουν πολιτικοθρησκευτικά την πολύπαθη πατρίδα μας; Ας θυμώσει
ο ασήμαντος εαυτός μας. Ας
πολεμήσουμε για το αύριον των
επιγενομένων ελλήνων. Για το συμφέρον του Έθνους μας. Όπως
κάνουν οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Πορτογάλοι. Ας θυμίσουμε
στους κυβερνήτες μας ότι οφείλουν να αποστασιοποιηθούν από τις ντιρεκτίβες
αδιαφανών εντολέων και ας αγωνιστούν προς όφελος των
συμπατριωτών Ελλήνων. Ας τους
διαγγείλουμε, ότι η ισχύς του Έθνους δεν είναι η σπατάλη προς ενίσχυση της εξουσίας εγωιστών, αθέων, αμαθών και
οπορτουνιστών πολιτικών αλλά η προαγωγή του Ελληνικού ανθρωπίνου δυναμικού. Ότι
ισχύς είναι η εκμετάλλευση των απείρων ελληνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ότι
στην Ελληνική ιδεόσφαιρα
ενυπάρχει μία ηθική βάση, η οποία
ανιδιοτελώς προσφέρεται να υποστηρίξει
τον κλονισμένο Έλληνα.
Είναι η πλούσια σε δόξα
Ελληνική Ιστορία. Πιστοί στην
ιδέα της Πατρίδος είναι καιρός να αφυπνισθούμε και να
απαιτήσουμε την φίμωση της μεγαλοστομίας των όσων απίστων έχουν εγκατασταθεί
στον αυχένα μας.
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος του ο ποίου ο
τάφος σήμερα είναι ξεχασμένος, χορταριασμένος και
αφρόντιστος από μία αχάριστη πολιτεία, μας κοιτάζει
μελαγχολικά. Μας ομιλεί
από την μεταφυσική
του τάξη και
μας λέγει με
πόνο: «
Έχετε κληροδοτηθεί με μία θεϊκή
ταυτότητα. Αυτή του ανήκειν σε ένα περιούσιον Έθνος, το Ελληνικόν, το ξεχάσατε»;
