Τι νόημα θα έχει για ένα ζευγάρι ύπανδρων ομοφυλόφιλων, πια, ο Καβάφης;
Άσε που θα χαθούν και τα έξοχα καλιαρντά, το ιδίωμα που διέσωσε ο Ηλίας Πετρόπουλος και θα αρχίσουν οι τέως ένδοξοι εραστές της
νύχτας και της καταδίωξης να μιλούν σαν τραπεζικοί υπάλληλοι
Οι παντρεμένοι
με τους παντρεμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς, λέει γνωστή
ρήση. Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα κι έρχεται το παιδί και τον θάβει. Αυτή είναι
η αλήθεια -τώρα γιατί οι ομοφυλόφιλοι έχουν τέτοια εμμονή με τη νομιμότητα και
με τα σύμφωνα συμβίωσης, παρά την έξοχη μυθολογία που έχει καλλιεργήσει ο Καβάφης, η Στράτωνος
Μούσα Παιδική, ο Ζαν Ζενέ, ο Ιερός Λόχος των Θηβαίων, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Γιώργος Ιωάννου και τόσοι άλλοι, είναι σε
κάποιο βαθμό ακατανόητο. Γιατί ντε και καλά θέλουν να υπερβούν την όποια
ελάχιστη παρανομία υπήρχε ακόμα και που έδινε κάποιο φωτοστέφανο στο πάθος τους
και επιθυμούν να καταλήξουν συμβατικοί μικροαστοί με καναπέ, μακαρόνια Μπολονέζ
και Μενεγάκη στη θαλπωρή της βαρετής οικογένειας, είναι ένας γρίφος.
Ίσως δεν καταλαβαίνουμε τη διαλεκτική των
πραγμάτων. Ότι η
στέρηση γεννάει το πάθος, και η απόσταση και η όποια δυσκολία το
πολλαπλασιάζουν -εξάλλου, αν όλα είναι νόμιμα και αποδεκτά, τότε θα
την πληρώσει και η λογοτεχνία. Ποιος θα γράψει πια για τους “γενναίους της ηδονής”, και ποιος για ένα
πάθος “λίαν απαγορευμένο, έμφυτο μολοντούτο”,
και ποιος θα δοξάσει την αντρική ομορφιά -αφού οι γυναίκες δεν το έκαναν, μόνο
οι ποιητές της διωκόμενης πλευράς; Τι νόημα θα έχει για ένα ζευγάρι ύπανδρων
ομοφυλόφιλων, πια, ο Καβάφης; Άσε που
θα χαθούν και τα έξοχα καλιαρντά, το ιδίωμα που διέσωσε ο Ηλίας Πετρόπουλος και θα αρχίσουν οι τέως
ένδοξοι εραστές της νύχτας και της καταδίωξης να μιλούν σαν τραπεζικοί
υπάλληλοι, μέσα σε μια ευτυχία δυαριού τρίτου ορόφου.
Προσωπικά πιστεύω πως ο καθείς δικαιούται
να κάνει ό,τι θέλει, και το σύμφωνο συμβίωσης είναι, θεωρώ, ένα ψευδο-ερώτημα.
Αλλά ίσως οφείλουμε να συλλογιστούμε και το παράδοξο των πραγμάτων ότι,
ας πούμε, με την τυπική νομιμοποίηση επέρχεται και κάποιου είδους ευνουχισμός,
καταργείται το όποιο εμπόδιο εξέτρεφε τη θερμοκρασία “του έρωτος των άκρως αισθητών” κι έτσι θα
επέλθει τελικά η ομογενοποίηση, η αφομοίωση, ο αφοπλισμός του πάθους στην
κατηγορία των πολιτών που έχουν τέτοιες ερωτικές επιλογές. “Εναντίον του Φράνκο ήμασταν καλύτερα” έγραψε κάποιος
κομουνιστής σε έναν τοίχο. Ο δε Σταντάλ στο “De l’ amour” λέει πως
τρώγοντας κάποτε παγωτό με μια πολύ όμορφη Μιλανέζα, της είπε: “Πολύ νόστιμο αυτό το παγωτό”. Και η τσαχπίνα
Ιταλίδα του απάντησε: “Πράγματι, αλλά τι κρίμα να
μην είναι αμαρτία”… Δηλαδή, αν ήταν αμαρτία, θα ήταν νοστιμότερο.
Ίσως υποτιμούμε τη διαλεκτική της αμαρτίας,
ίσως απλώς ο υποφαινόμενος να είναι ιδεαλιστής σε αυτό το θέμα. Αλλά αυτή η
τάση των ομοφυλόφιλων να είναι, να γίνουν αποδεκτοί από τους συμβατικούς
μικροαστούς, να γίνουν νόμιμοι,
υποτίθεται, να γίνουν σαν τους άλλους, θα οδηγήσει
το πράγμα στο να χάσει κάθε μυθολογία, πέραν του ότι έδωσαν την ευκαιρία στους
αντιδραστικούς κατσαπλιάδες μικροαστούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να
πουλήσουν προοδευτισμό, την ίδια στιγμή που πάνε τη χώρα τριάντα πίσω, σε όλα
τα επίπεδα. Βρήκαν την αφορμή να πουλήσουν αφορολόγητο
ουμανισμό, ως δήθεν ευαίσθητοι, την ίδια ώρα που
γυρνούν τα πανεπιστήμια στο ’80, βάζουν χέρι στις συντάξεις, και πουλάνε
επιταγές απόρων κορασίδων με το δήθεν παράλληλο πρόγραμμα. Πολιτικό
νταβατζιλίκι της ομοφυλοφιλίας είναι αυτό και άχυρο για αφελείς. Εδώ δεν
λυπούνται τους υπέργηρους και τους άνεργους (δίνοντας, ταυτόχρονα, αυξήσεις στους δημόσιους
υπαλλήλους) και ολολύζουν δήθεν για όσους έχουν την άλφα ή τη βήτα
ερωτική επιλογή;
Σε κάθε περίπτωση, καλώς ψηφίστηκε το
σύμφωνο συμβίωσης που είναι, δυστυχώς, στην ουσία του, σύμφωνο επιτάχυνσης χωρισμού, φθοράς μιας
σχέσης, συμβατικοποίησης και μαρασμού. Να ησυχάσουμε κι απ’ αυτό το θέμα, εφόσον έχουμε κι
άλλα, σοβαρότερα να λύσουμε. Το μόνο και μεγάλο κακό είναι ότι θα χαθεί εφεξής
η σχετική λογοτεχνία. Κι αυτό είναι μεγάλη απώλεια - ευτυχώς δεν ψηφίστηκε το
ίδιο σύμφωνο πριν εκατόν τριάντα χρόνια, οπότε θα έμενε ο ελληνισμός χωρίς την
ποίηση του Καβάφη.
Δημοπρασίες
Ο γάμος
σκοτώνει την αγάπη, και προτείνω να
απαγορευτεί μεταξύ “κανονικών”, μήπως κι έτσι σώσουμε τον Έρωτα.
Γιατί να
μην ψηφίσουμε το σύμφωνο συμβίωσης, όταν επετράπη
η συμβίωση ανδρών με την κυρά-Τασία, ή με τη Ζωή της Βουλής;
Γενικότερα,
τόσες και τόσοι ανώριμοι κροκόδειλοι που παντρεύονται δεν μας πειράζουν και μας
κόφτουν οι ομοφυλόφιλοι;
Απαραίτητη,
σου λέει, μετά, η γονική συναίνεση.
Ο
Τραγάκης ψάχνει ακόμα τα φαξ, στην εποχή του e-mail. Καθόλου παράξενο, λοιπόν,
που ίσως ψηφίσουν τον Μεϊμαράκη.
Πάλι
καλά που δεν έστειλαν τα αποτελέσματα χειρόγραφα, με έφιππους ταχυδρόμους.
Μ’ αυτό το
μουστάκι ο Τραγάκης (πήξαμε
από Κρητικούς, όπως παλιά από Πελοποννήσιους) επικαλείται το μέλλον…
Και
ανακατεύουν ακόμα τον Καραμανλή -έλεος, όχι άλλο, φωνάζουν ακόμα και οι
αρκούδες του Αρκτούρου.
Το ότι ο
Μητσοτάκης είναι ασυγκρίτως καλύτερος, είναι περισσότερο από φανερό. Αλλά
φαίνεται πως και στη ΝΔ αγαπούν την αριστεία όσο και ο Μπαλτάς.
Μήπως
παλιότερα στο ΠΑΣΟΚ δεν προτίμησαν τον Γιωργάκη απ’ τον Βενιζέλο, λόγω
μισαριστείας; Μιζέρια, μιζέρια αβάσταχτη, ενδημική.
Θεατρική η
αντίδραση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα λεγόμενα του Τσέχου. Αφού, μέσα τους, ψοφάνε για ένα Grexit.
Σεβαστό
το ενδιαφέρον των σεπτών μοναχών του Άθω για την οικογένεια, αλλά μην ξεχνούμε,
ωστόσο, πως κι αυτοί την απαρνήθηκαν.
Άντε, Καλά
Χριστούγεννα, για φέτος, διότι, ίσως του
χρόνου η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να απαγορευτούν.
Ίσως
σκέφτονται να απαγορεύσουν και το σύμφωνο συμβίωσης με τον Αϊ-Βασίλη. Τους
σταματάει το ότι φοράει κόκκινα.
