Η σφεντόνα χρησιμοποιήθηκε ως όπλο
πολέμου και στην Αρχαία Ελλάδα. Το ενδιαφέρον είναι πως στα βλήματα πέτρες που
έχουν βρεθεί σήμερα παρατηρούμε ότι υπάρχουν επιγραφές συνήθως ανάγλυφες και
όχι χαραγμένες...
Ο λόγος που κάτι καταγράφεται σε ένα τόσο
μικρό και ίσως ασήμαντο στα μάτια μας αντικείμενο είναι για να μεταδώσει μία
πληροφορία; Σε ποιον; Μα σε εκείνον για τον οποίο προορίζεται το ίδιο το βλήμα.
Οι αρχαιολόγοι με βάση το υλικό που έχουν
στα χέρια τους έχουν καταχωρήσει αυτά τα μηνύματα / πληροφορίες σε πέντε
κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία εμπεριέχει επιγραφές
εντολές ή επιφωνήματα με σκοπό είτε να δώσουν ένα πρόσταγμα στο βλήμα που
πετούν ή να μεταφέρουν έναν μήνυμα σε εκείνον που θα δεχθεί το πλήγμα.
Συνήθως πρόκειται για προστακτικές ρημάτων
όπως οι παρακάτω που απευθύνονται με μία διάθεση ειρωνείας στο θύμα: δέξαι, λαβέ, πρόσεχε,
τρώγε (δηλ.
φάτην), κύε (δηλ. μείνε έγκυος
εφόσον σε διαπέρασε το βλήμα).
Εκφράσεις όπως
πυρί (δηλ. στην πυρά,
στο διάολο), τρωγαλίον (γλυκό
κέρασμα), νίκα (νίκη),
αισχρόν δώρον (δυσάρεστο
δώρο), αίμα και προστακτικές όπως ὗσε (δηλ. βρέξε), φαίνε (εμφανίσου) και βάσκε (βιάσου)
αναφέρονται στο ίδιο το βλήμα θυμίζοντας τα μηνύματα που έγραφαν με κιμωλία οι
Αμερικανοί στις βόμβες που έριχναν στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου
Πολέμου.
Μεγαλύτερη ειρωνική διάθεση και χιούμορ
έχουν βλήματα που αναγράφουν πάνω επιφωνήματα πόνου, όπως παπαῖ ,
δηλαδή «άουτσ!!!»
Στο σημείο αυτό δεν παρατηρούμε τίποτα άλλο
παρά μία πολύ απλή εφαρμογή ψυχολογικού πολέμου. Αντιλαμβάνεστε τα συναισθήματα
που ενδεχομένως να ένιωθε κάποιος όταν μέσα στον πόνο του διάβαζε και το «συστημένο
μήνυμα».
