Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Στις απέραντες νύχτες, ζω για ένα
όνειρο
Δεμένο χωρίς αίσθηση, στου λιμανιού
την άκρη
Και αναζητώ απεγνωσμένα τον θησαυρό
Που έχει απομείνει στα διψασμένα
πάθη.
Έτσι περνώ την ψεύτρα χαρά, στην κόψη
του ονείρου
Περιπλανιέμαι, χάνομαι και ρότα το
λιμάνι
Βράχους θωρώ, γραμμές τραβώ, σημάδια
του κινδύνου
Πλανεμένος γίνομαι, στου όνειρου το
σκοτάδι.
Σε αυτόν τον ανεξάντλητο χρόνο της
στιγμής
Στα πέρατα των στεναγμών, στα πέρατα
του πόνου
Του όνειρου σηματοδότες ανάβουν της
φυγής
Καρδιά αγιάτρευτη, αιχμάλωτη του
χρόνου.
Ανικανοποίητο το όνειρο χάθηκε εκεί
ψηλά
Κρύφθηκε στο γκρίζο σύννεφο του
ουρανού
Και περιμένω την ώρα που λαλούνε τα
πουλιά
Να πλήξω την λήθη, στα χαλάσματα του
γυρισμού.
