Βασίλης Ναζλής
Μέρες τώρα κάθομαι στο παραθύρι του σπιτιού
και
Α Κ Ο Υ Ω!
Ακούω...... τους ψίθυρους του ανέμου,
τις κρυφές σκέψεις του να μου εξομολογείται,
ακούω.... τις πολεμικές ομοβροντίες απελπισίας
ενός Σαμοθρακίτη Αίολου,
ακούω.... τις σκέψεις των γειτόνων μου,
που θλιμμένα ατενίζουν τον καιρό τους,
ακούω.... το σύρσιμο των παπουτσιών στον δρόμο,
που κατάδικους τους οδηγούν σε χρόνο περιορισμένο,
ακούω....την αντάρα της καταιγίδας και τις ψιχάλες
που πέφτουν με χάρη στην υαλόπορτα μου.
Β Λ Ε Π Ω,
τον βίαιο Αίολο να κατεβαίνει από τα ύψη του ΣΑΟΣ,
να χαστουκίζει με αναίδεια τα μάγουλα της οικοδομής μου,
βλέπω.... να ραπίζει βάναυσα και προκλητικά
τον ευθυτενή και περήφανο ΦΑΡΟ μας,
που αγέρωχα φωτίζει το πέλαγος στην αντάρα.
βλέπω.... την αφρικανική σκόνη και την γύρη των πεύκων
να επικάθεται στην μαύρη κουπαστή του μπαλκονιού μου.
Βλέπω.... τον ιδρώτα και την ανάσα του Νοτιά,
να ακουμπά στα παραθυρόφυλλα μου,
σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής να τα κάνει.
Βλέπω.... ένα απαιτητικό γλάρο να κυνηγά αγέρωχα
μία παρείσακτη καρακάξα που προκλητικά θρονιάστηκε
στο αραξοβόλι του στην απέναντι καμινάδα.
Βλέπω.... το πέταγμα των πελαργών και γλάρων
και τα χελιδόνια να ψαλιδίζουν τον αέρα με την ουρά τους.
Βλέπω.... τα νέα κλαδάκια της βοκαμβίλιας μου
να αδιαφορούν με περισσή αναίδεια και
προπέτεια,στον ισχυρό νοτιά.
Βλέπω.... την βροχή να ξεπλένει απολυμαντικά
τις ανομίες της γειτονιάς,αλλά και της πόλης.
Δεν ήθελα κουφώματα ερμητικά κλεισμένα
στους ήχους και τις φωνές και γεγονότα της ημέρας,
γιατί μοναστική απομόνωση τα θεωρούσα.
Ακούω.... βλέπω.... τα πάντα....!!!
Αν δεν θέλεις.....
ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ...... ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ!!!!
ΔΕΙΤΕ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!!!!
Α Κ Ο Υ Ω!
Ακούω...... τους ψίθυρους του ανέμου,
τις κρυφές σκέψεις του να μου εξομολογείται,
ακούω.... τις πολεμικές ομοβροντίες απελπισίας
ενός Σαμοθρακίτη Αίολου,
ακούω.... τις σκέψεις των γειτόνων μου,
που θλιμμένα ατενίζουν τον καιρό τους,
ακούω.... το σύρσιμο των παπουτσιών στον δρόμο,
που κατάδικους τους οδηγούν σε χρόνο περιορισμένο,
ακούω....την αντάρα της καταιγίδας και τις ψιχάλες
που πέφτουν με χάρη στην υαλόπορτα μου.
Β Λ Ε Π Ω,
τον βίαιο Αίολο να κατεβαίνει από τα ύψη του ΣΑΟΣ,
να χαστουκίζει με αναίδεια τα μάγουλα της οικοδομής μου,
βλέπω.... να ραπίζει βάναυσα και προκλητικά
τον ευθυτενή και περήφανο ΦΑΡΟ μας,
που αγέρωχα φωτίζει το πέλαγος στην αντάρα.
βλέπω.... την αφρικανική σκόνη και την γύρη των πεύκων
να επικάθεται στην μαύρη κουπαστή του μπαλκονιού μου.
Βλέπω.... τον ιδρώτα και την ανάσα του Νοτιά,
να ακουμπά στα παραθυρόφυλλα μου,
σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής να τα κάνει.
Βλέπω.... ένα απαιτητικό γλάρο να κυνηγά αγέρωχα
μία παρείσακτη καρακάξα που προκλητικά θρονιάστηκε
στο αραξοβόλι του στην απέναντι καμινάδα.
Βλέπω.... το πέταγμα των πελαργών και γλάρων
και τα χελιδόνια να ψαλιδίζουν τον αέρα με την ουρά τους.
Βλέπω.... τα νέα κλαδάκια της βοκαμβίλιας μου
να αδιαφορούν με περισσή αναίδεια και
προπέτεια,στον ισχυρό νοτιά.
Βλέπω.... την βροχή να ξεπλένει απολυμαντικά
τις ανομίες της γειτονιάς,αλλά και της πόλης.
Δεν ήθελα κουφώματα ερμητικά κλεισμένα
στους ήχους και τις φωνές και γεγονότα της ημέρας,
γιατί μοναστική απομόνωση τα θεωρούσα.
Ακούω.... βλέπω.... τα πάντα....!!!
Αν δεν θέλεις.....
ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ...... ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ!!!!
ΔΕΙΤΕ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!!!!