Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Ξαφνικά
έκλαιγαν οι νύχτες
Μπροστά
στο σπασμό των αστεριών
Μεσάνυχτα
έδειχναν οι δείχτες
Σάλευαν
οι μαύρες σκιές των πλατανιών.
Έτρεμε
χλωμή και η Σελήνη
Πονούσε
τους συντρόφους του ουρανού
Ξάγρυπνη
χλωμή είχε απομείνει
Μισή
φαινόταν στα μάτια του λαού.
Πληγωμένα
αντίκρισα τα αστέρια
Ξάγρυπνος
περαστικός στάθηκα και εγώ
Λες
και ήταν τυφλωμένα από μαχαίρια
Βαριά
σιγή σε ποιον αλήθεια να το πω.
Τι
άβολο να δανείζεσαι το φως
Όταν
δεν διαθέτεις αυτό το αγαθό
Τι
άβολο να ζητάς επειγόντως φως
Όταν
ο ήλιος στο δίνει δανεικό.
Ξαφνικά
έκλαιγαν οι νύχτες
Έχασαν
την συντροφιά των αστεριών
Νεκρές
από βιολιά οι ορχήστρες
Ξεψύχησε
το όραμα των εραστών.
