Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Τα
λυμένα δαιμόνια του κορωνοiού
Προσβάλλουν
τις ψυχές ανενόχλητα
Απόγνωση
πανδημία, ο πόνος του μυαλού
Αιμορραγεί
η καρδιά ανεμπόδιστα.
Μοιάζει
με πανικό, στο πέπλο της ελπίδας
Ψυχρό
το φως, στο συναίσθημα της καραντίνας
Αγωνίες
των καιρών, η κραυγή της σιωπής
Ο
ανθρώπινος ο πόνος, μιας θλιμμένης μουσικής.
Πρόθυμη
η καρδιά θέλει να προσευχηθεί
Να
αφήσει το καντήλι της ελπίδας αναμμένο
Βυζαντινή
υμνωδία των πιστών να ξεχυθεί
Την
ευλογία από ένα Θεό στεφανωμένο.
Πρόθυμη
η καρδιά θέλει να προσευχηθεί
Αυξάνονται
οι αριθμοί, έκπληξη οδυνηρή
Να
μας σπλαχνισθεί, τον ιό απανταχού να διώξει
Τα
λυμένα δαιμόνια του να ξεριζώσει.
Λυμένα
δαιμόνια του κορονοiού
Να
κυλήσει ο χρόνος να νικηθεί ο στεναγμός
Μένουμε
στο σπίτι, μακριά ο συνωστισμός
Αλαφιασμένες
σκέψεις, ενός αφιλόξενου καιρού.
