του Βασίλη Ευστρ.Ναζλή
Διαχρονικό είναι το ερώτημα-πρόβλημα αυτό και στο διάβα των χρόνων οι φιλόσοφοι του δικαίου διατύπωσαν πολλές και αντίρροπες θέσεις, ανάλογα με την ιδεολογική τους θέση.
Στις μέρες μας έγινε επίκαιρο και όλοι εμείς οι απλοί πολίτες διερωτόμαστε, η πολιτική υπέρκειται του δικαίου η το δίκαιο της πολιτικής?.
Εδώ θα διατυπώσω λίγες σκόρπιες σκέψεις που είναι και σκέψεις ανησυχούντων στην πατρίδα μας.
Είναι γνωστό ότι, η δημοκρατία είναι το συμφερώτερο πολίτευμα, όπου όλοι είναι ίσοι και ελεύθεροι μέσα σε ένα πλέγμα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, όπου επικρατεί η πολυφωνία μέσα στα πλαίσια ευταξίας.
Η δικαιοσύνη είναι ο θεσμός εκείνος που εξασφαλίζει όλα τα παραπάνω και κυρίως την ευταξία, όπου οι πολίτες προστατεύονται. Η δικαιοσύνη ως θεωρητική και πρακτική ύπαρξη, ως αδέκαστη λειτουργία, είναι ο κυματοθραύστης αυθαιρεσιών, παρανομιών και εγκλημάτων. Εξ αυτού προκύπτει ότι, δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη και δικαιοσύνη χωρίς δημοκρατία ολισθαίνει σε απολυταρχία, όπου πάνω στην προκρούστεια κλίνη "σφάζονται" τα δικαιώματα και τα συμφέροντα κυρίως του απλού λαού. Τότε αναπόφευκτη θα είναι η πορεία προς στον ολοκληρωτισμό, με την κάθε τρόπο και μέσο επιβολή ιδεών και βουλήσεων επί όλων όπου οι φορείς του θα εμφανίζονται ως ζηλωτές της "δημοκρατίας". Αν διαταραχθεί η ισορροπία αυτή, ανοίγει διάπλατα η λεωφόρος της αυθαιρεσίας, που θα χρωματισθεί ανάλογα με τις αντιλήψεις της κυβερνούσας πλειοψηφίας και το χειρότερο όλων της μειοψηφίας. Τότε θα εμφανισθούν προφανείς η αφανείς κίνδυνοι ή παρεκτροπές της δημοκρατίας. Τότε θα παύσει σιγά σιγά και η ελευθερία, θα ευνουχισθούν οι βουλήσεις και θα φιμωθούν οι συνειδήσεις Τότε θα εμφανισθούν παθογένειες και νόσοι επιδημικές, που θα επεκταθούν στην κοινωνία.. Τότε θα νοσήσουν και οι θεσμοί και αυτομάτως και η...δικαιοσύνη και η επιδημία θα είναι καταστροφική, θανατηφόρα, γιατί προσβάλλεται ο κύριος αγωγός της δημοκρατίας.
Στην περίπτωση αυτή η δημοκρατία δεν θα αποτελεί θεσμό ουσίας, αλλά λέξη κενή περιεχομένου και όχι πράξη και βίωμα καθημερινό!!
Έχοντας τα ανωτέρω υπ' όψιν μας διαπιστώνουμε ότι οι κυβερνητικοί ταγοί μας προσπαθούν να επιβάλλουν την εξουσιαστική τους πολιτική θέληση, καταναγκαστικά και ακαταγώνιστα επί του ΔΙΚΑΙΟΥ!!.
Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετούν άμεσα τις κομματικές τους προτεραιότητες, με περιφρονητική αδιαφορία για τους σκοπούς του δικαίου και τις λειτουργίες του. Χρησιμοποιούν μία ΒΙΑ, που έχει όλα τα στοιχεία της politik military (πολιτική με στρατιωτική υφή), που μας παραπέμπει σε άληστους καιρούς, του "αποφασίζουμε και διατάσσουμε" και σε παρωχημένες πρακτικές ΣΟΒΙΕΤ.
Χρησιμοποιούν ανερυθρίαστα το δίκαιο, ως μέσο "νόμιμης" πολιτικής και τους λειτουργούς του προσπαθούν να τους καταστήσουν κομματικά στρατιωτάκια. Το χρησιμοποιούν ως αποκλειστικό προϊον πολιτικής βούλησης, που περιβάλλει με το κύρος νομικών επιταγών την οποιαδήποτε θέληση, αυθαιρεσία η "ιδιοτροπία" των κομματικών συνιστωσών και των ιδεοληψιών τους. Έτσι "επιβάλλονται", ως κρατική θέληση και κονιορτοποιούν κάθε μέσο προστασία των εξουσιαζομένων τους και ποδοπατούν βάναυσα την "αρχή της νομιμότητας" και την "ασφάλεια δικαίου".
Το πετυχαίνουν αυτό γιατί "διακεκριμένοι" κομματικοί νομικοί φωστήρες, γνωρίζουν τα ‘’επιστημονικά" τερτίπια, ώστε να χρησιμοποιούν το δίκαιο ως "εργαλείο" και πασπαρτού, στις κομματικές τους επιδιώξεις επιβολές και ΕΠΙΒΟΥΛΕΣ.
Ο κομματικός παρεμβατισμός τους καλύπτεται ως κρατικός, ενώ στην ουσία είναι αυθαίρετη θέληση των συνιστωσών, που ενεργούν κατά το δοκούν!!
Με την δημιουργία του ελληνικού κράτους, εκείνοι οι πρώτοι πολιτικοί ταγοί, διέγνωσαν έγκαιρα το πρόβλημα αυτό και με τις τότε νομικές τους γνώσεις και πολιτικές πρακτικές, προσπάθησαν να θέσουν φραγμούς σε αυθαιρεσίες, δεδομένου ότι δεν υφίστατο Σύνταγμα.
Ο Μαυροκορδάτος, ως πρόεδρος της κυβερνήσεως, σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 27/7/1841, πέτυχε την σύνταξη ενός πρώτου συντάγματικού καταστατικού με τις παρακάτω επιταγές:
#η ισχύς των νόμων πρέπει να είναι πλήρης, ουδέ δύναται να υπάρξει δύναμις οποιαδήποτε παραβιάζουσα αυτούς.
#το σέβας προς τους καθεστώτος νόμους εκ μέρους της εξουσίας, η ανάπτυξις και η ακριβής προσαρμογή των νόμων, η εξασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας, της ζωής, της τιμής, της ιδιοκτησίας των πολιτών είναι τα πρώτιστα συστατικά.
#δια να μη δύναται η εξουσία να παραβιάζει τους νόμους, απαιτείται πραγματική ευθύνη των υπουργών..... δια της πραγματικής και εντελούς ανεξαρτησίας των δικαστηρίων.
Ας έχουν όλα αυτά υπ'όψη τους οι κυβερνώντες και ας υπακούουν στους νόμους και στο Σύνταγμα, γιατί ο "ανυπάκουος" αντικαθιστά τα δικαστήρια και και καθίσταται "δικτάτωρ"
Καλώ τους κυβερνητικούς ταγούς, ας ακολουθήσουν επιτέλους έστω και τμήματος των προεκλογικών δεσμεύσεων, γιατί..... παραβιάζει βασικά δικαιώματα και προφανείς ανάγκες της συντριπτικής πλειονοψηφίας και ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ>
Διαχρονικό είναι το ερώτημα-πρόβλημα αυτό και στο διάβα των χρόνων οι φιλόσοφοι του δικαίου διατύπωσαν πολλές και αντίρροπες θέσεις, ανάλογα με την ιδεολογική τους θέση.
Στις μέρες μας έγινε επίκαιρο και όλοι εμείς οι απλοί πολίτες διερωτόμαστε, η πολιτική υπέρκειται του δικαίου η το δίκαιο της πολιτικής?.
Εδώ θα διατυπώσω λίγες σκόρπιες σκέψεις που είναι και σκέψεις ανησυχούντων στην πατρίδα μας.
Είναι γνωστό ότι, η δημοκρατία είναι το συμφερώτερο πολίτευμα, όπου όλοι είναι ίσοι και ελεύθεροι μέσα σε ένα πλέγμα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, όπου επικρατεί η πολυφωνία μέσα στα πλαίσια ευταξίας.
Η δικαιοσύνη είναι ο θεσμός εκείνος που εξασφαλίζει όλα τα παραπάνω και κυρίως την ευταξία, όπου οι πολίτες προστατεύονται. Η δικαιοσύνη ως θεωρητική και πρακτική ύπαρξη, ως αδέκαστη λειτουργία, είναι ο κυματοθραύστης αυθαιρεσιών, παρανομιών και εγκλημάτων. Εξ αυτού προκύπτει ότι, δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη και δικαιοσύνη χωρίς δημοκρατία ολισθαίνει σε απολυταρχία, όπου πάνω στην προκρούστεια κλίνη "σφάζονται" τα δικαιώματα και τα συμφέροντα κυρίως του απλού λαού. Τότε αναπόφευκτη θα είναι η πορεία προς στον ολοκληρωτισμό, με την κάθε τρόπο και μέσο επιβολή ιδεών και βουλήσεων επί όλων όπου οι φορείς του θα εμφανίζονται ως ζηλωτές της "δημοκρατίας". Αν διαταραχθεί η ισορροπία αυτή, ανοίγει διάπλατα η λεωφόρος της αυθαιρεσίας, που θα χρωματισθεί ανάλογα με τις αντιλήψεις της κυβερνούσας πλειοψηφίας και το χειρότερο όλων της μειοψηφίας. Τότε θα εμφανισθούν προφανείς η αφανείς κίνδυνοι ή παρεκτροπές της δημοκρατίας. Τότε θα παύσει σιγά σιγά και η ελευθερία, θα ευνουχισθούν οι βουλήσεις και θα φιμωθούν οι συνειδήσεις Τότε θα εμφανισθούν παθογένειες και νόσοι επιδημικές, που θα επεκταθούν στην κοινωνία.. Τότε θα νοσήσουν και οι θεσμοί και αυτομάτως και η...δικαιοσύνη και η επιδημία θα είναι καταστροφική, θανατηφόρα, γιατί προσβάλλεται ο κύριος αγωγός της δημοκρατίας.
Στην περίπτωση αυτή η δημοκρατία δεν θα αποτελεί θεσμό ουσίας, αλλά λέξη κενή περιεχομένου και όχι πράξη και βίωμα καθημερινό!!
Έχοντας τα ανωτέρω υπ' όψιν μας διαπιστώνουμε ότι οι κυβερνητικοί ταγοί μας προσπαθούν να επιβάλλουν την εξουσιαστική τους πολιτική θέληση, καταναγκαστικά και ακαταγώνιστα επί του ΔΙΚΑΙΟΥ!!.
Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετούν άμεσα τις κομματικές τους προτεραιότητες, με περιφρονητική αδιαφορία για τους σκοπούς του δικαίου και τις λειτουργίες του. Χρησιμοποιούν μία ΒΙΑ, που έχει όλα τα στοιχεία της politik military (πολιτική με στρατιωτική υφή), που μας παραπέμπει σε άληστους καιρούς, του "αποφασίζουμε και διατάσσουμε" και σε παρωχημένες πρακτικές ΣΟΒΙΕΤ.
Χρησιμοποιούν ανερυθρίαστα το δίκαιο, ως μέσο "νόμιμης" πολιτικής και τους λειτουργούς του προσπαθούν να τους καταστήσουν κομματικά στρατιωτάκια. Το χρησιμοποιούν ως αποκλειστικό προϊον πολιτικής βούλησης, που περιβάλλει με το κύρος νομικών επιταγών την οποιαδήποτε θέληση, αυθαιρεσία η "ιδιοτροπία" των κομματικών συνιστωσών και των ιδεοληψιών τους. Έτσι "επιβάλλονται", ως κρατική θέληση και κονιορτοποιούν κάθε μέσο προστασία των εξουσιαζομένων τους και ποδοπατούν βάναυσα την "αρχή της νομιμότητας" και την "ασφάλεια δικαίου".
Το πετυχαίνουν αυτό γιατί "διακεκριμένοι" κομματικοί νομικοί φωστήρες, γνωρίζουν τα ‘’επιστημονικά" τερτίπια, ώστε να χρησιμοποιούν το δίκαιο ως "εργαλείο" και πασπαρτού, στις κομματικές τους επιδιώξεις επιβολές και ΕΠΙΒΟΥΛΕΣ.
Ο κομματικός παρεμβατισμός τους καλύπτεται ως κρατικός, ενώ στην ουσία είναι αυθαίρετη θέληση των συνιστωσών, που ενεργούν κατά το δοκούν!!
Με την δημιουργία του ελληνικού κράτους, εκείνοι οι πρώτοι πολιτικοί ταγοί, διέγνωσαν έγκαιρα το πρόβλημα αυτό και με τις τότε νομικές τους γνώσεις και πολιτικές πρακτικές, προσπάθησαν να θέσουν φραγμούς σε αυθαιρεσίες, δεδομένου ότι δεν υφίστατο Σύνταγμα.
Ο Μαυροκορδάτος, ως πρόεδρος της κυβερνήσεως, σε συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της 27/7/1841, πέτυχε την σύνταξη ενός πρώτου συντάγματικού καταστατικού με τις παρακάτω επιταγές:
#η ισχύς των νόμων πρέπει να είναι πλήρης, ουδέ δύναται να υπάρξει δύναμις οποιαδήποτε παραβιάζουσα αυτούς.
#το σέβας προς τους καθεστώτος νόμους εκ μέρους της εξουσίας, η ανάπτυξις και η ακριβής προσαρμογή των νόμων, η εξασφάλιση της προσωπικής ελευθερίας, της ζωής, της τιμής, της ιδιοκτησίας των πολιτών είναι τα πρώτιστα συστατικά.
#δια να μη δύναται η εξουσία να παραβιάζει τους νόμους, απαιτείται πραγματική ευθύνη των υπουργών..... δια της πραγματικής και εντελούς ανεξαρτησίας των δικαστηρίων.
Ας έχουν όλα αυτά υπ'όψη τους οι κυβερνώντες και ας υπακούουν στους νόμους και στο Σύνταγμα, γιατί ο "ανυπάκουος" αντικαθιστά τα δικαστήρια και και καθίσταται "δικτάτωρ"
Καλώ τους κυβερνητικούς ταγούς, ας ακολουθήσουν επιτέλους έστω και τμήματος των προεκλογικών δεσμεύσεων, γιατί..... παραβιάζει βασικά δικαιώματα και προφανείς ανάγκες της συντριπτικής πλειονοψηφίας και ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ>
