Τελειώνει ο Οκτώβρης και οι ζέστες καλά κρατούν!!
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια τον.... περασμένο αιώνα και αναπολώ εκείνη την ανέφελη για την ηλικία μας περίοδο, που όλα φάνταζαν όμορφα, παράξενα και γεμάτα εκπλήξεις από... γνώσεις και επαφές με τον περίγυρο του δρόμου, της γειτονιάς!!
Κάθε εποχή τότε είχε για μας μιά σχεδόν καθημερινή έκπληξη, γιατί είχε τόσα να μάθουμε... τόσα να δούμε!!
Ζεστός και τότε ο Οκτώβρης και η γειτονιά έσφυζε από το παιδομάνι, από τις φωνές των παιδιών που έπαιζαν στον δρόμο, στις αλάνες με αυτοσχέδια παιχνίδια, σε ομαδικές συνεδρίες χαράς και συντροφικότητας. Τότε τα παιχνίδια μας ήταν απλοϊκά ,απόλαυσης και εφευρετικότητας. Μια παλιά τρόμπα από το ¨ΦΛΙΤ" γινόταν φαρέτρα που τοποθετούσαμε τα καλαμένια βέλη μας που στην άκρη του κόμπου του καλαμιού μπήγαμε παλιά σύρματα και τα γυρίζαμε πολλές φορές ώστε να αποκτήσει βάρος μπροστά και να είναι ευθύβολο. Το τόξο μας ήταν κατασκευασμένο από ευλύγιστο αλλά ανθεκτικό κλαδί δένδρου, που από τις δύο άκρες του σε εγκοπές που κάναμε δέναμε χοντρή μπετονιά, λυγίζοντας το ώστε να αποκτήσει την ανάλογη καμπυλότητα. Στο μέσον, μετρημένο με απόλυτη ακρίβεια, δημιουργούσαμε ειδική εγκοπή όπου τοποθετούσαμε το βέλος για την ρίψη. Με δεμένη στην μέση την φαρέτρα με τα βέλη, από παλιά ζώνη και κρεμασμένο στην πλάτη το τόξο με την χορδή μπροστά στο στήθος, νιώθαμε αρχαίοι Έλληνες συμπολεμιστές των Αχιλλέα, Οδυσσέα, Αλεξάνδρου του Μεγάλου του Έλληνα Μακεδόνα στρατηλάτη (όχι τον "ξάδελφο" του νεόκοπου "μακεδόνα¨ Ζάεφ).
Είχαμε και σπαθιά κατασκευασμένα από εμάς, από πλατιές λωρίδες ξύλου και στην επεξεργασμένη λαβή τους είχαμε δεμένο κάθετα άλλο μικρό τμήμα ξύλου σε σχήμα σταυρού για να προφυλάξουμε τους καρπούς μας από τα "εχθρικά" κτυπήματα.. Θα απορήσει ίσως κάποιος στην σημερινή εποχή, προς προφυλαγόμασταν από εχθρικά κτυπήματα των σπαθιών ή, από τον καταιγισμό των εχθρικών βολών βελών. Σας καθησυχάζω... και για αυτό ..., είχε προβλέψει η στρατιωτική μας ευφυϊα. Παλιά και αχρησιμοποίητα ταψιά αλουμινίου ή τσίγκινα , με μικρή επεξεργασία γινόταν αποτελεσματικές ασπίδες προστασίας. Είχαμε και κράνη ναι κυριολεκτώ και κράνη. Την εποχή της παιδικότητας μας δεν υπήρχε τηλεόραση, για να παρακολουθούν οι μανάδες τα χαυνωτικά ξενόφερτα σύγχρονα σήριαλ κυκλοφορούσε όμως το "Ρομάντζο", το "Πάνθεον" και άλλα περιοδικά που οι σύγχρονες γυναίκες διάβαζαν .
Τα εξώφυλλα των περιοδικών αυτών ήταν γυαλιστερά, πολύχρωμα και αρκετά χοντρά. Να και εδώ η στρατιωτική ευφυΪα , μετατρεπόταν σε ένα δίκοχο.
Έτοιμη η εξάρτηση, έτοιμοι και εμείς για τον πόλεμο. Και τον αρχίζαμε σχεδόν κάθε απόγευμα πριν πιάσει ο κακός καιρό, με κρύο, βροχές και χιόνια.
Πολεμούσαμε τον "εχθρό"μας, εμείς των 12 Αποστόλων τους Σαρανταεκκλησιώτες, που μας χώριζε ευεργετικά το Τσάϊ, ο χείμαρρος εκείνος, που δυστυχώς για τις παιδικές μας μνήμες δεν υπάρχει πλέον και έγινε ένα πανέμορφο αστικό πάρκο με πολλές δράσεις στους χώρους του. Στις δύο όχθες του δώσαμε ομηρικές μάχες παιδιά τότε, που τον θεωρούσαμε τον Γρανικό ποταμό της εποχής μας και με πυκνές εφόδους προσπαθούσαμε να νικήσουμε τους αντιπάλους, χωρίς να μπορέσουμε να το πετύχουμε .... μέχρι σήμερα. Τα θύματα ήταν συχνά και από τις δύο πλευρές με συχνά "ανοίγματα των κεφαλιών μας γιατί τα κράνη δεν μας προστάτευαν και ας είχαμε εδραιωμένη πεποίθηση για την αποτελεσματικότητα τους. Μετά από την επιστροφή στα σπίτια μας και την παροχή των πρώτων βοηθειών από τις μανάδες μας με απολύμανση με ιώδιο, σουλφαμινόσκονη και πρόχειρη επίδεση... ακολουθούσε και το ανάλογο ξυλοφόρτωμα αντί για... επαίνους για την μαχητικότητα μας!!!
Στιγμές που πάντοτε αναπολούμε εμείς οι "αρχαίοι" εκείνοι πολεμιστές και ιδίως όταν βρεθούμε με τους αντιπάλους μας τότε πολυχρόνιους φίλους τώρα και δείχνουμε με καμάρι τα τραύματα που φιλοδώρησε ο ένας στον άλλο!! Τραύματα στο κεφάλι και στα πόδια που φέρουμε ως "παράσημα" γενναιότητας και αυτοθυσίας στην προάσπιση των "πατρώων" χωμάτων της γειτονιάς μας!!
Πολλές φορές ρωτούσαμε τους παππούδες και πατεράδες μας "τι κάνατε στον πόλεμο εσείς" (του 1920-1922,1940-1941,1946-1949) αλλά δεν μας έλεγαν θέλοντας να ξεχάσουν τις οδυνηρές μνήμες του πολέμου και του αφανισμού που βίωσαν ενεργά στο σώμα και στην ψυχή και εκείνες οι μνήμες τους βασάνιζαν. Όμως και εμείς είχαμε και έχουμε μνήμες του "πολέμου" μας!!
Τώρα είμαστε σε θέση να πούμε και εμείς στα παιδιά και στα εγγόνια μας τι ΚΑΝΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΣ!!
Ημέρα μνήμης που ξημερώνει, η 28 η Οκτωβρίου 1940 ,ας είναι μία μέρα ενεργής μνήμης των συγγενών μας που έθεσαν φραγμό τα στήθη τους στους σιδερόφρακτους φασισμούς που θέλησαν να αλώσουν την γη,το σώμα και την ψυχή τους.
Ας θυμηθούμε εκείνη την νεολαία που πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας, που πότισε με το αίμα της ευεργετικά τα βουνά... της ελευθερίας, που έμεινε εκεί επιτόπου θαμμένη σε άγνωστες περιοχές, που άφησε κάποια μέλη της εκεί για να διαλαλούν ότι μόνο τα μέλη του σώματος τους εκεί μαζί με τους πεθαμένους μας είναι οι βιγλάτορες της διαχρονικής ελληνικής ανδρείας στα σύνορα της τιμής και της ανδρείας.
Το παρόν είναι μία αντιπολεμική προσφορά, αλλά και υπόμνηση!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΔΡΕΙΑ,ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΔΕΣΜΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
