Νίκος Ταμουρίδης Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
Το παγκοσμίως γνωστό και ξεχωριστό
δραματικό έργο με τον τίτλο «H Ελλάς» συνεχίζεται.
Μεταπίπτει εν τούτοις πότε σε τραγωδία και πότε σε κωμωδία.
Τούτο συμβαίνει διότι οι εναλλασσόμενοι θίασοι δεν εννοούν να παίξουν σωστά το
ρόλο τους. Οι θεατές δεν θέλουν ούτε σαλτιμπάγκους ούτε μοιρολόγια. Σωστούς
ηθοποιούς θέλουν να τους καθηλώσουν, να τους συγκινήσουν, να τους διδάξουν, να
τους εξαγνίσουν.
Πρόσφατα, οι θεατές αγανακτισμένοι ζήτησαν
την αλλαγή του θιάσου, γιατί στην πολιτική σκηνή έπαψε να τους ικανοποιεί το
συνονθύλευμα εκείνων των ερασιτεχνών ηθοποιών, των μιαρών και βέβηλων, των σούργελων. Οι θεατές αγρίεψαν γιατί ο
χλευασμός και η απαξίωση των πάντων, που ξεπέρασε κάθε όριο και άγγιξε την
ύβρη, περιήλθε και στους ίδιους και άγγιξε ευαίσθητες εθνικές χορδές και αυτό
δεν άρεσε.
Ο απελθών θίασος με την εμπορική επωνυμία «Ο ανθέλλην» προσπάθησε να κρατηθεί στο
προσκήνιο όσο πιο πολύ μπορούσε χρησιμοποιώντας στο παρασκήνιο δυο μεγάλα όπλα
της ελλαδικής πολιτικής πραγματικότητας. Αφενός, τη δύναμη των θελγήτρων της εξουσίας και την αδυναμία
των χαρακτήρων και αφετέρου την δύναμη του
χρήματος και του ψέματος και την συναφή αδυναμία των Ελλήνων.
Παρόλα αυτά η αλλαγή ήταν μοιραία γιατί
υπερέβαλαν εαυτόν στην υποκριτική, ξεπερνώντας κατά πολύ το μέτρο, οπότε
μοιραίως τιμωρήθηκαν γι αυτό.
Έτσι προέκυψε ο νέος θίασος με την επωνυμία
«ο σοβαρός υποκριτής». Νέος
θίασος πολλά υποσχόμενος. Σοβαρά άτομα, κομψά κοστούμια, προσεγμένα προσωπεία,
διαβασμένοι ρόλοι.
Ο κόσμος κουρασμένος αναμένει να
παρακολουθήσει κάτι που θα τον καθησυχάσει, θα του απαλύνει τον καθημερινό
πόνο, θα τον συγκινήσει, θα τον ενθουσιάσει.
Αλλά «πριν αλέκτωρ λαλήσει», κάτι δεν πάει καλά με
την κατανομή των ρόλων. Βλέπουμε πρόσληψη ατόμων που δεν έχουν σχέση με το
δράμα, σε αρκετές δε περιπτώσεις δεν είναι ούτε καν ηθοποιοί, αλλά η υποκριτική
τους ικανότητα εξαντλείται στο γεγονός ότι είναι συγγενείς και φίλοι! Επιπλέον,
βλέπουμε αλλαγές και στην υπόθεση του έργου.
Έτσι δομείται ένας θίασος με πολλές
αντιφάσεις στους πρωταγωνιστές του
δράματος αλλά και στο σενάριο, που από πολύ νωρίς άρχισε να αλλάζει και να
προβληματίζει.
Τι να συμβαίνει άραγε; Τι κάνει ο πολλά υποσχόμενος νέος σκηνοθέτης;
Μήπως ο παραγωγός του επιβάλλει να παίξει το δικό του έργο; Μήπως επιτρέψαμε το
σενάριο και οι παίκτες να ρυθμίζονται εν πολλοίς από άλλους παράγοντες;
Για αυτό απευθυνόμενοι προς τον σκηνοθέτη
και τα μέλη του νέου θιάσου, τους λέμε: Φορέστε προσωπεία ευθύνης ή βγάλτε τα
εάν δεν μπορείτε να παίξετε σωστά το ρόλο σας.
Δεν θέλουμε να δούμε «το ίδιο έργο»!
