του Βασίλη Ναζλή
Τον
περασμένο αιώνα, μικρός, πολύ μικρός, επισκέφτηκα το χωριό καταγωγής των
μακαριστών τώρα γονέων μου, το χωριό που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες
Μικρασιάτες Έλληνες συγγενείς μου. Εκεί μεγάλωσε ο μακαρίτης πατέρας μου, που
νήπιο 11 μηνών μαζί με όλους τους συγγενείς και συντοπίτες, ξεκληρισμένους από
τον γενέθλιο τόπο, ρίζωσαν και... μεγαλούργησαν. Εκεί γεννήθηκε η μακαρίτισσα
μητέρα μου. Στον τόπο αυτό έστησαν την νέα τους ξεσπιτωμένη και ταλαίπωρη ζωή
τους. Εκεί δημιούργησαν την νέα πραγματικότητα, από το ΜΗΔΕΝ και κατόρθωσαν να ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ σωματικά, ψυχικά και... οικονομικά,
να δημιουργήσουν τη νέα ζωή τους, μέσα από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τους σε όλα τα επίπεδα.
Στον νέο αυτό τόπο, που δεν ήξεραν ...αλλά ούτε υπολόγισαν ότι υπήρχε, έστησαν τα ερείπια τους και τα έκαναν κάστρα άπαρτα στις μπόρες της ζωής και των κοινωνικών αντιθέσεων, που την εποχή εκείνη τους θεωρούσε παρείσακτους και εμπόδια... στην πρόοδο.
Ο γεωγραφικός του χώρος περιορισμένος,... αλλά πλέον "δικός" τους, σε μιά ΠΑΤΡΙΔΑ που ήταν δικιά τους τώρα και δεν την διαφεντεύαν άλλοι!!
Ο νέος τους χώρος κατόπιν υποδείξεως του τότε Μητροπολίτη πρώην Προύσσης (σε άλλη ευκαιρία θα αναφερθώ στην ιερατική και εθνική του παρουσία) λεγόταν ΚΟΖΛΟΥΚΙΟΪ ,ανήλιο κατά την τουρκική του ονομασία. Βρισκόταν σε ένα κάμπο μικρής εκτάσεως που καλυπτόταν από βουνά και ο ήλιος συνήθως....... αργούσε να το φωτίσει. Εκεί σε άγνωστο τόπο, με λίγα ρυάκια ,στήσαν τα φτωχικά τους για την επιβίωση, οι κατατρεγμένοι από ανθρώπους, ιστορικές στιγμές και τον όλεθρο του πολέμου , του ολοκληρωτικού αφανισμού, του σωματικού και ψυχικού πόνου, που όλοι είχαν νωπό ..ακόμη και τα βρέφη!!
Αυτός ο τότε ανήλιος τόπος, αναδείχθηκε σε τόπο επαγγελίας και ας ήταν ολότελα φτωχός, ακαλλιέργητος, φτωχός στα τόσα άλλα που κυριαρχούσαν στην μίζερη ζωή τους!!
Εκεί τα χέρια τους έγιναν αξίνες και φτυάρια, τα κορμιά τους μηχανήματα και ξεχερσώσανε πέτρες και κυριολεκτικά μετακινήσανε βουνά έχοντας προ οφθαλμών το βιβλικό "η πίστη και ... βουνά μετακινεί".
Εκεί κτίσανε τα σπίτια τους ανοίξανε πηγάδια και δρόμους κτίσανε το Σχολείο και την Εκκλησία τους και πήρανε με δύναμη χεριών και την αδάμαστη θέληση για πορεία προς την... πρόοδο, την ζωή στα στιβαρά τους χέρια και την μετουσιώσανε σε κάτι νέο, σε κάτι που έδινε νέα πνοή στο νέο που δημιούργησαν.
ΟΙ "μέλισσες" της ζωής σε νέα ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ, τρυγήσανε το νέκταρ του προσωπικού τους μόχθου και αναδείξανε με τις προσπάθειες τους τα πανάρχαια ελληνικά προσόντα τους να δημιουργούν την νέα ζωή, εκεί που υπήρχαν στάχτες και αποκαϊδια!!
Σε λίγα χρόνια γύρισε το χαμόγελο και η αισιοδοξία ως ενεργή παρουσία σε όλα, όμως θυμόταν όλα τα περασμένα και κατά καιρούς έκλαιγαν για όλα τα χαμένα μα ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ, γιατί πίστευαν ότι η λήθη είναι η τελευταία ταφόπετρα που θα έβαζαν ενσυνείδητα στην ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ!!!
Εκεί στον νέο τόπο άνθισε η ζωή και μεγαλούργησε με όλους εκείνους τους πρόσφυγες Μικρασιάτες Έλληνες από όλες τις τοποθεσίες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΓΗΣ.
Ο νέος τόπος έθρεψε τις νέες γενιές των επιγόνων, τους ανέβασε πνευματικά, μορφωτικά, κοινωνικά
Στον νέο αυτό τόπο, που δεν ήξεραν ...αλλά ούτε υπολόγισαν ότι υπήρχε, έστησαν τα ερείπια τους και τα έκαναν κάστρα άπαρτα στις μπόρες της ζωής και των κοινωνικών αντιθέσεων, που την εποχή εκείνη τους θεωρούσε παρείσακτους και εμπόδια... στην πρόοδο.
Ο γεωγραφικός του χώρος περιορισμένος,... αλλά πλέον "δικός" τους, σε μιά ΠΑΤΡΙΔΑ που ήταν δικιά τους τώρα και δεν την διαφεντεύαν άλλοι!!
Ο νέος τους χώρος κατόπιν υποδείξεως του τότε Μητροπολίτη πρώην Προύσσης (σε άλλη ευκαιρία θα αναφερθώ στην ιερατική και εθνική του παρουσία) λεγόταν ΚΟΖΛΟΥΚΙΟΪ ,ανήλιο κατά την τουρκική του ονομασία. Βρισκόταν σε ένα κάμπο μικρής εκτάσεως που καλυπτόταν από βουνά και ο ήλιος συνήθως....... αργούσε να το φωτίσει. Εκεί σε άγνωστο τόπο, με λίγα ρυάκια ,στήσαν τα φτωχικά τους για την επιβίωση, οι κατατρεγμένοι από ανθρώπους, ιστορικές στιγμές και τον όλεθρο του πολέμου , του ολοκληρωτικού αφανισμού, του σωματικού και ψυχικού πόνου, που όλοι είχαν νωπό ..ακόμη και τα βρέφη!!
Αυτός ο τότε ανήλιος τόπος, αναδείχθηκε σε τόπο επαγγελίας και ας ήταν ολότελα φτωχός, ακαλλιέργητος, φτωχός στα τόσα άλλα που κυριαρχούσαν στην μίζερη ζωή τους!!
Εκεί τα χέρια τους έγιναν αξίνες και φτυάρια, τα κορμιά τους μηχανήματα και ξεχερσώσανε πέτρες και κυριολεκτικά μετακινήσανε βουνά έχοντας προ οφθαλμών το βιβλικό "η πίστη και ... βουνά μετακινεί".
Εκεί κτίσανε τα σπίτια τους ανοίξανε πηγάδια και δρόμους κτίσανε το Σχολείο και την Εκκλησία τους και πήρανε με δύναμη χεριών και την αδάμαστη θέληση για πορεία προς την... πρόοδο, την ζωή στα στιβαρά τους χέρια και την μετουσιώσανε σε κάτι νέο, σε κάτι που έδινε νέα πνοή στο νέο που δημιούργησαν.
ΟΙ "μέλισσες" της ζωής σε νέα ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΨΕΛΗ, τρυγήσανε το νέκταρ του προσωπικού τους μόχθου και αναδείξανε με τις προσπάθειες τους τα πανάρχαια ελληνικά προσόντα τους να δημιουργούν την νέα ζωή, εκεί που υπήρχαν στάχτες και αποκαϊδια!!
Σε λίγα χρόνια γύρισε το χαμόγελο και η αισιοδοξία ως ενεργή παρουσία σε όλα, όμως θυμόταν όλα τα περασμένα και κατά καιρούς έκλαιγαν για όλα τα χαμένα μα ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ, γιατί πίστευαν ότι η λήθη είναι η τελευταία ταφόπετρα που θα έβαζαν ενσυνείδητα στην ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ!!!
Εκεί στον νέο τόπο άνθισε η ζωή και μεγαλούργησε με όλους εκείνους τους πρόσφυγες Μικρασιάτες Έλληνες από όλες τις τοποθεσίες της ΜΕΓΑΛΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΓΗΣ.
Ο νέος τόπος έθρεψε τις νέες γενιές των επιγόνων, τους ανέβασε πνευματικά, μορφωτικά, κοινωνικά
Το χωριό εκείνο έγινε η ΠΛΑΤΑΝΙΑ, Η ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΔΡΑΜΑΣ και όλες οι μετέπειτα γενιές της πρέπει να νιώθουν περήφανες, που οι παππούδες, οι γονείς και όλοι οι συγγενείς τους προσέφεραν τα πάντα για να καλυτερεύσουν τις ζωές τους με συνεχή και κουραστικό αγώνα.
Πολλοί καταγόμενοι από την ΠΛΑΤΑΝΙΑ ξεχώρισαν σε όλους τους τομείς της ζωής... αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν τους προηγούμενους που έδωσαν τα πάντα για την πρόοδο τους αυτή.!!
Αυτές τις λίγες σκόρπιες σκέψεις έκρινα σκόπιμο να στις κοινολογήσω, ως ένα μικρό και ενεργό μνημόσυνο σε όλους αυτούς που πλέον δεν βρίσκονται στην ζωή
Τέτοια περίοδο το 1922 οι καθημαγμένοι συγγενείς μας έστηναν την πρόοδο στην περιοχή.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΛΚΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΜΑΣ
