ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΜΑΔΙΚΗΣ
ΒΙΩΣΗΣ
(μία ανάμνηση του... περασμένου ....αιώνα)
Βασίλης Ναζλής
Τον περασμένο... αιώνα, είχα την ιδιαίτερη
τύχη, αλλά και... ευτυχία να φοιτήσω από το .. νηπιαγωγείο και να ολοκληρώσω
τις 6η τάξεις του δημοτικού σχολείου, στο οίκημα του 1ου δημοτικού Σχολείου Δράμας, του Πρότυπου όπως ήταν χαρακτηρισμένο, για
την εποχή εκείνη, για τις νέες διδασκαλίες και μορφές εκπαίδευσης που
προσέφερε!!
Ένα πετρόκτιστο οίκημα, που δέσποζε της περιοχής, γιατί η γύρω περιοχή ήταν χέρσα με μεγάλους χώρους και κάποια χωράφια .Ξεχώριζε από μακρυά ο επιβλητικός του όγκος, γιατί τότε η περιοχή διέθετε λίγες οικοδομές μονοόροφες και δυόροφες. Αίθουσες μεγάλες, άνετες με ανατολικό προσανατολισμό, και τεράστια παράθυρα με άπλετο φυσικό φωτισμό.
Λειτουργούσε 2θ νηπιαγωγείο και 6θ δημοτικό σχολείο. Η αυλή του τεράστια για τα δεδομένα της εποχής, όπου στην ΝΑ πλευρά του υπήρχε όμορφο συντριβάνι και μπαίνοντας στο χώρο από την κεντρική περίτεχνη μεταλλική του πόρτα αριστερά υπήρχαν βρύσες για τους μαθητές και δίπλα σύγχρονα αποχωρητήρια για αγόρια και κορίτσια με σύγχρονες λεκάνες και υδραυλικές εγκαταστάσεις συνεχούς ροής νερού.!!
Λίγο πέρα υπήρχε το μαγειρείο, όπου σε παλαιότερες εποχές παρασκευαζόταν και φαγητό, αλλά στις μέρες μου προσφερόταν καθημερινά και.. υποχρεωτικά γάλα... σκόνη γάλα, με το κίτρινο τυρί αμερικανικής βοήθειας και... γεύσης, από την περίοδο του σχεδίου Μάρσαλ, που όμως στήριξαν τις χειμαζόμενες τότε ελληνικές οικογένειες.
Στο χώρο του σχολείου μία ήταν η "δεσπόζουσα" εμβληματική μορφή, μέσα σε όλα και για όλα!! Ο μπάρμπα Θωμάς, ο επιστάτης του σχολείου. Αυτός άνοιγε το σχολείο λίγο μετά τις 07.00 το πρωί και το έκλεινε στις 14.30,εκτός των απογευματινών δραστηριοτήτων, που ήταν πάντα πρώτος.
Ψιλός, λιγνός, φαλακρός, ξυρισμένος πάντα, με πάντα ένα σακάκι ριγμένο στους ώμους. Κτυπούσε το κουδούνι για την είσοδο και έξοδο στις τάξεις και την λήξη των μαθημάτων. Φρόντιζε για όλους και για όλα μέσα στον χώρο, ώστε να πάντα να λειτουργούν "ευσχημόνως και κατά τάξη". Το χειμώνα άναβε όλες τις σόμπες των τάξεων, γιατί τότε το καλοριφέρ ως ύπαρξη και λειτουργία υπήρξε μόνο στις ταινίες του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Μετά την λήξη των μαθημάτων άνοιγε όλα τα παράθυρα των αιθουσών για ανανέωση. Μετά τον καθαρισμό των αιθουσών και του περιβάλλοντος χώρου από τις καθαρίστριες ασφάλιζε τα πάντα και τις εξωτερικές πόρτες και ήσυχος πήγαινε στο σπίτι για την επιβαλλόμενη ξεκούραση από την πολύμοχθη προσπάθεια
Στον τεράστιο υπόγειο χώρο στην μία του πλευρά λειτουργούσε ο ίδιος κυλικείο, όπου πωλούσε κουλούρια, μαντολάτα μπισκοτολούκουμα και διάφορες μικρολιχουδιές και ενίσχυε τον μικρό του μισθό με τα όποια κέρδη.
Γνώριζε τους πάντες και τα πάντα από τους μαθητές, που πέρασαν από το σχολείο μας στα χρόνια της ενεργής του παρουσίας στο χώρο. Γνώριζε τους γονείς όλων των μαθητών και αυτοί προσέφευγαν σ' αυτόν για να μαθαίνουν τα έργα και ημέρες των κανακάρηδων συνήθως και τις τυχόν παρατηρήσεις και... σφαλιάρες που εισέπρατταν για την "σχολική" τους δράση!!
Το "βασίλειο" του ήταν όλοι η χώροι του σχολείου και ιδίως η "αποθήκη" παρασκευής του "σκόνη γάλα" και το υπόγειο που λειτουργούσε το κυλικείο.
Στην 4η δημοτικού που άρχισαν να ανοίγουν τα πνευματικά μας μάτια διαβάσαμε το εξαίσιο βιβλίο της αμερικάνικης λογοτεχνίας "Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ". Να ο τίτλος που έλειπε από το χώρο, αμέσως στην λεκτική μας κολυμβήθρα... τοποθετήσαμε την αποθήκη και ως νονοί δώσαμε το όνομα χωρίς θρησκευτικές και ιερατικές τελετουργίες, Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ.
Περάσαν πολλά χρόνια από τότε (δεν σας γνωστοποιώ την ακριβή χρονολογία... πάντως ήταν του ...περασμένου αιώνα), πολλούς δάσκαλους δεν θυμόμαστε καν τα ονόματα τους, αλλά το όνομα του Μπάρμπα Θωμά, η εμβληματική του φυσιογνωμία του οι "ατάκες" του είναι χαραγμένες στο τότε παιδικό μας μυαλό που μας ακολουθεί τώρα στα χρόνια της μεστότητας μας. Δεν ξέρω αν ζει ο μπάρμπα Θωμάς, γιατί και τότε ήταν μεγάλος ,αλλά αναμφίβολα ζει και θα ζεί στις μνήμες και τα όνειρα μας, γιατί χαράχθηκε βαθιά μέσα μας ως ύπαρξη . Αυτό ως μικρό μνημόσυνο μνήμης και ..υποχρέωσης στους εν ζωή συγγενείς τους και σε όσους μας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην τότε μαθητική μας ζωή!!!
Ένα πετρόκτιστο οίκημα, που δέσποζε της περιοχής, γιατί η γύρω περιοχή ήταν χέρσα με μεγάλους χώρους και κάποια χωράφια .Ξεχώριζε από μακρυά ο επιβλητικός του όγκος, γιατί τότε η περιοχή διέθετε λίγες οικοδομές μονοόροφες και δυόροφες. Αίθουσες μεγάλες, άνετες με ανατολικό προσανατολισμό, και τεράστια παράθυρα με άπλετο φυσικό φωτισμό.
Λειτουργούσε 2θ νηπιαγωγείο και 6θ δημοτικό σχολείο. Η αυλή του τεράστια για τα δεδομένα της εποχής, όπου στην ΝΑ πλευρά του υπήρχε όμορφο συντριβάνι και μπαίνοντας στο χώρο από την κεντρική περίτεχνη μεταλλική του πόρτα αριστερά υπήρχαν βρύσες για τους μαθητές και δίπλα σύγχρονα αποχωρητήρια για αγόρια και κορίτσια με σύγχρονες λεκάνες και υδραυλικές εγκαταστάσεις συνεχούς ροής νερού.!!
Λίγο πέρα υπήρχε το μαγειρείο, όπου σε παλαιότερες εποχές παρασκευαζόταν και φαγητό, αλλά στις μέρες μου προσφερόταν καθημερινά και.. υποχρεωτικά γάλα... σκόνη γάλα, με το κίτρινο τυρί αμερικανικής βοήθειας και... γεύσης, από την περίοδο του σχεδίου Μάρσαλ, που όμως στήριξαν τις χειμαζόμενες τότε ελληνικές οικογένειες.
Στο χώρο του σχολείου μία ήταν η "δεσπόζουσα" εμβληματική μορφή, μέσα σε όλα και για όλα!! Ο μπάρμπα Θωμάς, ο επιστάτης του σχολείου. Αυτός άνοιγε το σχολείο λίγο μετά τις 07.00 το πρωί και το έκλεινε στις 14.30,εκτός των απογευματινών δραστηριοτήτων, που ήταν πάντα πρώτος.
Ψιλός, λιγνός, φαλακρός, ξυρισμένος πάντα, με πάντα ένα σακάκι ριγμένο στους ώμους. Κτυπούσε το κουδούνι για την είσοδο και έξοδο στις τάξεις και την λήξη των μαθημάτων. Φρόντιζε για όλους και για όλα μέσα στον χώρο, ώστε να πάντα να λειτουργούν "ευσχημόνως και κατά τάξη". Το χειμώνα άναβε όλες τις σόμπες των τάξεων, γιατί τότε το καλοριφέρ ως ύπαρξη και λειτουργία υπήρξε μόνο στις ταινίες του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Μετά την λήξη των μαθημάτων άνοιγε όλα τα παράθυρα των αιθουσών για ανανέωση. Μετά τον καθαρισμό των αιθουσών και του περιβάλλοντος χώρου από τις καθαρίστριες ασφάλιζε τα πάντα και τις εξωτερικές πόρτες και ήσυχος πήγαινε στο σπίτι για την επιβαλλόμενη ξεκούραση από την πολύμοχθη προσπάθεια
Στον τεράστιο υπόγειο χώρο στην μία του πλευρά λειτουργούσε ο ίδιος κυλικείο, όπου πωλούσε κουλούρια, μαντολάτα μπισκοτολούκουμα και διάφορες μικρολιχουδιές και ενίσχυε τον μικρό του μισθό με τα όποια κέρδη.
Γνώριζε τους πάντες και τα πάντα από τους μαθητές, που πέρασαν από το σχολείο μας στα χρόνια της ενεργής του παρουσίας στο χώρο. Γνώριζε τους γονείς όλων των μαθητών και αυτοί προσέφευγαν σ' αυτόν για να μαθαίνουν τα έργα και ημέρες των κανακάρηδων συνήθως και τις τυχόν παρατηρήσεις και... σφαλιάρες που εισέπρατταν για την "σχολική" τους δράση!!
Το "βασίλειο" του ήταν όλοι η χώροι του σχολείου και ιδίως η "αποθήκη" παρασκευής του "σκόνη γάλα" και το υπόγειο που λειτουργούσε το κυλικείο.
Στην 4η δημοτικού που άρχισαν να ανοίγουν τα πνευματικά μας μάτια διαβάσαμε το εξαίσιο βιβλίο της αμερικάνικης λογοτεχνίας "Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ". Να ο τίτλος που έλειπε από το χώρο, αμέσως στην λεκτική μας κολυμβήθρα... τοποθετήσαμε την αποθήκη και ως νονοί δώσαμε το όνομα χωρίς θρησκευτικές και ιερατικές τελετουργίες, Η ΚΑΛΥΒΑ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑ.
Περάσαν πολλά χρόνια από τότε (δεν σας γνωστοποιώ την ακριβή χρονολογία... πάντως ήταν του ...περασμένου αιώνα), πολλούς δάσκαλους δεν θυμόμαστε καν τα ονόματα τους, αλλά το όνομα του Μπάρμπα Θωμά, η εμβληματική του φυσιογνωμία του οι "ατάκες" του είναι χαραγμένες στο τότε παιδικό μας μυαλό που μας ακολουθεί τώρα στα χρόνια της μεστότητας μας. Δεν ξέρω αν ζει ο μπάρμπα Θωμάς, γιατί και τότε ήταν μεγάλος ,αλλά αναμφίβολα ζει και θα ζεί στις μνήμες και τα όνειρα μας, γιατί χαράχθηκε βαθιά μέσα μας ως ύπαρξη . Αυτό ως μικρό μνημόσυνο μνήμης και ..υποχρέωσης στους εν ζωή συγγενείς τους και σε όσους μας βοήθησαν με κάθε τρόπο στην τότε μαθητική μας ζωή!!!
