Σαν σήμερα... τον περασμένο αιώνα, άρχιζε
ο "γολγοθάς" μου, αυτός της μαθητικής ζωής, ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ.
Τρίτη ήταν θυμάμαι.... που νωρίς, πολύ νωρίς, αξημέρωτα θα έλεγα, με ξύπνησε με το ζόρι η μακαρίτισσα η μητέρα μου.
"Σήκω γρήγορα, θα αργήσουμε".
Την προηγουμένη το απόγευμα έγινε η ιεροτελεστία. Μπάνιο στην σκάφη, κόψιμο νυχιών και ετοιμασία της φρεσκοπλυμένης άν και αχρησιμοποίητης σχολικής ποδιάς. Εκείνης της μπλέ ποδιάς που φορούσαν όλα τα αγόρια από το νηπιαγωγείο μέχρι να αποφοιτήσουν από το δημοτικό και όλα τα κορίτσια εφ όρου σχολικής ζωής, νηπιαγωγείο, δημοτικό και στο εξατάξιο γυμνάσιο.
Μου φόρεσε την καινούργια ποδιά, δοκίμασε την αντοχή των κουμπιών μήπως συμβεί κανένα ατύχημα μου πέρασε τον ολόλευκο γιακά, άσπρη κάλτσα μέχρι τον αστράγαλο και παπούτσια "ελβιέλα" με άσπρο πλαστικό στα πέλματα και στις άκρες των δακτύλων και σκούρο μπλέ αδιάβροχο πανί γύρω γύρω.
Στις 0730,ξεκινήσαμε για το σχολείο, το σχολείο μου, Το 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ, που ήταν κοντά 200μ...μακρυά.Ο αγιασμός ήταν στις 0830,αλλά η έξαψη και η ένταση δεν μας επέτρεπαν να..... καθυστερήσουμε!!
Η μεγάλη αυλή γεμάτη παιδομάνι, γιατί ολα τα παιδιά διακατεχόταν από την ίδια ένταση. Παντού ποδιές, ομοιόμορφες παρουσίες, χαμογελαστά προσωπάκια, φατσούλες γνώριμες της ίδιας ευρύτερης γειτονιά, άσχετα από την τάξη φοίτησης.
Εγώ , χαρούμενος γιατί είμασταν όλοι οι συμμαθητές γνώριμοι από το νηπιαγωγείο. Πασχάλης Χρήστος, Κάργας Γιώργος, οι Σπύριδες που λέγαμε Τσενεσίδης και Βασιλειάδης, ο Βασίλης Σαμαράς, οι Νικολάδες Σαμαράς και Χριστοδούλου, ο ....και παρα δίπλα οι συμμαθήτριες Αθηνά Κοκκινίδου, Βαρβάρα Μίλκα, η Καλλιοπίτσα η Γιαννάκη, η Ελένη η Ποντικού, η Έλλη, η Ιορδάνα η...... (δεν θα σας κουράσω ...άλλο και θα έπαιρνε μάκρος το γραπτό!!) και δίπλα μου κολλητός μου ..ο Βασίλης Ξανθόπουλος, ο πολυαγαπημένος σε όλους, Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ (αυτός ο μέγας επιστήμονας που του στέρησε την ζωή κρητικό δολοφονικό χέρι και βόλι... ) που έχασε η επιστημη εχασε η Ελλαδα ....και γιατί όχι και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Τα πρωτάκια, εμείς μπήκαμε με δέος, αλλά και καμάρι στο σχολείο, η μεγάλη σιδερένια περίτεχνη καλλιτεχνικά και κατασκευαστικά πόρτα, ήταν διάπλατα ανοικτή για την γνώση για την δημιουργία του ήθους και την κοινωνικοποίηση μας.
Μπήκαμε στην καθορισθείσα τάξη σε απόλυτη τάξη και με έμφυτο σεβασμό για τον χώρο!!!
Ο διευθυντής, ο αείμνηστος Χρήστος Παπαδόπουλος μας παρουσίασε την πρώτη μας δασκάλα. Πόσο μας εντυπωσίασε το χαμόγελο της, το γλυκό της ύφος η απαλή μα αυστηρή φωνή της. ΗΤΑΝ Η ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΠΑΝΙΔΟΥ!
Μας έδωσαν το πρώτο αναγνωστικό αυτό που δίδαξε πολλούς μαθητές και τώρα κυκλοφορεί σε εκδόσεις των εφημερίδων και γίνεται ανάρπαστο από εμάς που το ξέρουμε και από ειδικούς συλλέκτες και ενδιαφερομένους γιατί πλέον αποτελεί μουσειακό είδος και κοσμεί τις βιβλιοθήκες.
Λα λα Λόλα, να ένα τόπι και τόσα άλλα που μας έμαθαν να γράφουμε λέξεις και να συντάσσουμε προτάσεις και έννοιες.
Αυτά μη νομίσετε ότι συνέβησαν σήμερα... είναι αναμνήσεις του παρελθόντος αιώνος.... ένας...... αιώνας πέρασε από τότε (κάποια λιγότερα.χρόνια.. βάλτε εσείς όσα ..θέλετε.... ή όσα υπολογίζετε!)
Σήμερα τα θυμήθηκα γιατί σήμερα η εγγονή μου πήγε στο νέο της Σχολείο και... ήδη είναι μαθήτρια της Α. Δημοτικού.
Γύρισα τα χρόνια... πίσω γιατί πιστεύω ότι οι καιροί είναι όμοιοι........ άσχετα αν μεσολαβούν δύο νέες γενιές από τότε.
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ,ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ!!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΟΥ που ως πρωτάκι έρχεται σε πρώτη επαφή με την γνώση. Της εύχομαι να την κατακτήσει όπως οι γονείς της!!
Ας ευχόμαστε η παρεχόμενη γνώση στα ελληνόπουλα να τα οδηγήσει ώστε να ανορθωθεί η πατρίδα σε όλα τα επίπεδα και να φωνάξουν μέ όλη την δύναμη της ψυχής και του σώματος...
ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΟΝΕΣ΄!!
Τρίτη ήταν θυμάμαι.... που νωρίς, πολύ νωρίς, αξημέρωτα θα έλεγα, με ξύπνησε με το ζόρι η μακαρίτισσα η μητέρα μου.
"Σήκω γρήγορα, θα αργήσουμε".
Την προηγουμένη το απόγευμα έγινε η ιεροτελεστία. Μπάνιο στην σκάφη, κόψιμο νυχιών και ετοιμασία της φρεσκοπλυμένης άν και αχρησιμοποίητης σχολικής ποδιάς. Εκείνης της μπλέ ποδιάς που φορούσαν όλα τα αγόρια από το νηπιαγωγείο μέχρι να αποφοιτήσουν από το δημοτικό και όλα τα κορίτσια εφ όρου σχολικής ζωής, νηπιαγωγείο, δημοτικό και στο εξατάξιο γυμνάσιο.
Μου φόρεσε την καινούργια ποδιά, δοκίμασε την αντοχή των κουμπιών μήπως συμβεί κανένα ατύχημα μου πέρασε τον ολόλευκο γιακά, άσπρη κάλτσα μέχρι τον αστράγαλο και παπούτσια "ελβιέλα" με άσπρο πλαστικό στα πέλματα και στις άκρες των δακτύλων και σκούρο μπλέ αδιάβροχο πανί γύρω γύρω.
Στις 0730,ξεκινήσαμε για το σχολείο, το σχολείο μου, Το 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ, που ήταν κοντά 200μ...μακρυά.Ο αγιασμός ήταν στις 0830,αλλά η έξαψη και η ένταση δεν μας επέτρεπαν να..... καθυστερήσουμε!!
Η μεγάλη αυλή γεμάτη παιδομάνι, γιατί ολα τα παιδιά διακατεχόταν από την ίδια ένταση. Παντού ποδιές, ομοιόμορφες παρουσίες, χαμογελαστά προσωπάκια, φατσούλες γνώριμες της ίδιας ευρύτερης γειτονιά, άσχετα από την τάξη φοίτησης.
Εγώ , χαρούμενος γιατί είμασταν όλοι οι συμμαθητές γνώριμοι από το νηπιαγωγείο. Πασχάλης Χρήστος, Κάργας Γιώργος, οι Σπύριδες που λέγαμε Τσενεσίδης και Βασιλειάδης, ο Βασίλης Σαμαράς, οι Νικολάδες Σαμαράς και Χριστοδούλου, ο ....και παρα δίπλα οι συμμαθήτριες Αθηνά Κοκκινίδου, Βαρβάρα Μίλκα, η Καλλιοπίτσα η Γιαννάκη, η Ελένη η Ποντικού, η Έλλη, η Ιορδάνα η...... (δεν θα σας κουράσω ...άλλο και θα έπαιρνε μάκρος το γραπτό!!) και δίπλα μου κολλητός μου ..ο Βασίλης Ξανθόπουλος, ο πολυαγαπημένος σε όλους, Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ (αυτός ο μέγας επιστήμονας που του στέρησε την ζωή κρητικό δολοφονικό χέρι και βόλι... ) που έχασε η επιστημη εχασε η Ελλαδα ....και γιατί όχι και η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.
Τα πρωτάκια, εμείς μπήκαμε με δέος, αλλά και καμάρι στο σχολείο, η μεγάλη σιδερένια περίτεχνη καλλιτεχνικά και κατασκευαστικά πόρτα, ήταν διάπλατα ανοικτή για την γνώση για την δημιουργία του ήθους και την κοινωνικοποίηση μας.
Μπήκαμε στην καθορισθείσα τάξη σε απόλυτη τάξη και με έμφυτο σεβασμό για τον χώρο!!!
Ο διευθυντής, ο αείμνηστος Χρήστος Παπαδόπουλος μας παρουσίασε την πρώτη μας δασκάλα. Πόσο μας εντυπωσίασε το χαμόγελο της, το γλυκό της ύφος η απαλή μα αυστηρή φωνή της. ΗΤΑΝ Η ΚΥΡΙΑ ΚΟΥΛΑ ΠΑΝΙΔΟΥ!
Μας έδωσαν το πρώτο αναγνωστικό αυτό που δίδαξε πολλούς μαθητές και τώρα κυκλοφορεί σε εκδόσεις των εφημερίδων και γίνεται ανάρπαστο από εμάς που το ξέρουμε και από ειδικούς συλλέκτες και ενδιαφερομένους γιατί πλέον αποτελεί μουσειακό είδος και κοσμεί τις βιβλιοθήκες.
Λα λα Λόλα, να ένα τόπι και τόσα άλλα που μας έμαθαν να γράφουμε λέξεις και να συντάσσουμε προτάσεις και έννοιες.
Αυτά μη νομίσετε ότι συνέβησαν σήμερα... είναι αναμνήσεις του παρελθόντος αιώνος.... ένας...... αιώνας πέρασε από τότε (κάποια λιγότερα.χρόνια.. βάλτε εσείς όσα ..θέλετε.... ή όσα υπολογίζετε!)
Σήμερα τα θυμήθηκα γιατί σήμερα η εγγονή μου πήγε στο νέο της Σχολείο και... ήδη είναι μαθήτρια της Α. Δημοτικού.
Γύρισα τα χρόνια... πίσω γιατί πιστεύω ότι οι καιροί είναι όμοιοι........ άσχετα αν μεσολαβούν δύο νέες γενιές από τότε.
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ,ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ!!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΟΥ που ως πρωτάκι έρχεται σε πρώτη επαφή με την γνώση. Της εύχομαι να την κατακτήσει όπως οι γονείς της!!
Ας ευχόμαστε η παρεχόμενη γνώση στα ελληνόπουλα να τα οδηγήσει ώστε να ανορθωθεί η πατρίδα σε όλα τα επίπεδα και να φωνάξουν μέ όλη την δύναμη της ψυχής και του σώματος...
ΑΜΕΣ ΔΕ ΓΕΣΟΜΕΘΑ ΠΟΛΛΩ ΚΑΡΟΝΕΣ΄!!
