https://thessbomb.blogspot.com
Σε όλα τα σπίτια που στην οικογένεια
υπάρχουν παιδιά, ακούγεται η συζήτηση για το χαρτζιλίκι που «δικαιούνται» για να
κατέχουν. Αποτελεί βασικό «μάθημα» ζωής
καθώς θεωρείται μια σημαντική μέθοδος διαπαιδαγώγησης για την οικονομική
διαχείριση.
Το μέγεθος του ποσού, η αιτιολόγηση, η συχνότητα που θα δίνεται πως θα ξοδεύεται και άλλες τόσες παράμετροι αποτελούν μάθημα στα παιδιά για την οικονομική διαχείριση.
Αποτελεί πρακτική κοινωνικοποίησης, τόσο με συμβολική όσο και με πρακτική σημασία , όταν οι γονείς το συνδέουν με την ανάγκη των παιδιών να ανταποκριθούν στα καθημερινά μικροέξοδα τους. Μέσω της διαχείρισης του χαρτζιλικιού το παιδί αποκτά την αίσθηση του μέτρου και την σημαντικότητα της οριοθέτησης είτε τα όρια τα βάζει το ίδιο (μέσω του να ξέρει πώς να το διαχειρίζεται από τη μια περίοδο που του δίνεται μέχρι την επόμενη) είτε οι συνθήκες (το μέγεθος του ποσού, οι προτεραιότητες στα έξοδα και ούτω καθεξής ). Τα καθιστά υπεύθυνα, καθώς ο γονιός αναγνωρίζει τη σταδιακή κατάκτηση της αυτονομίας τους και της ανεξαρτησίας τους. Προϋποθέτει εμπιστοσύνη και υποστήριξη.
Είναι μια σκληραγώγηση. Μαθαίνει στα παιδιά τη σκληρότητα της οικονομικής διαχείρισης , την ανάγκη συμβιβασμών που αυτή συνεπάγεται το σωστό χρόνο για να διεκδικήσεις και φυσικά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Προσοχή ωστόσο, καθώς όταν δίνεται ως μπόνους προκειμένου να ικανοποιήσουν τα παιδιά τις καταναλωτικές τους επιθυμίες, τότε μετατρέπεται σε αρνητική πρακτική καθώς καλλιεργεί μοντέλα ζωής που συνδέουν την προσωπική ανάπτυξη με υλικές αξίες .
Η κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει να δίνεται είναι όταν το παιδί αρχίζει να ικανοποιεί τις κοινωνικές του ανάγκες με μια σχετική αυτονομία . Δεν έχει τόσο σημασία το ποσό όσο οι αντιλήψεις του γονέα για το χρήμα. Και κυρίως να μη συνδέεται το χρήμα που δίνεται με την όποια επιβράβευση.
Μερικά στατιστικά στοιχεία
– Σε έρευνα στο Ληγουρίο και στη Νίκαια, το 54% των γονέων δίνουν λεφτά επειδή δε βλέπουν πολλές ώρες τα παιδιά τους. Ενώ 3 στους 10 δίνουν αντικείμενα στα παιδιά που δεν έχουν ζητήσει.
– 7 στα 10 παιδιά γνωρίζουν ότι δεν είναι απεριόριστο.
– Το 16% των γονιών παροτρύνουν τα παιδιά να κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους εργαζόμενα.
– Στο 61% είναι συμφωνημένο από πριν, ενώ η υπέρβαση του τιμωρείται από το 35 % των συμμετεχόντων στην έρευνα.
– 66% των παιδιών ζητούν να ξεπεράσουν τους φίλους τους , ενώ το 44% των γονέων είναι αυτοί οι ίδιοι που περνούν το μήνυμα του ανταγωνισμού στα παιδιά.
– Το 44% των γονέων ανταμείβουν τα παιδιά τους όταν συμμετέχουν στις εργασίες του σπιτιού. Προσοχή σε αυτή τη τακτική γιατί ενδέχεται να αναπτυχτεί ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέλφια.
Μη ξεχνάμε ότι το παιδί επηρεάζεται από την όλη στάση της οικογένειας απέναντι στο χρήμα . Επομένως θα πρέπει να υπάρχει η σωστή ισορροπία ανάμεσα στην υπερεκτίμηση του και στην υποτίμηση του. Στην ευκολία που μπορεί να κερδίζεται από κάποιους και στην δυσκολία από κάποιους άλλους.
Το μέγεθος του ποσού, η αιτιολόγηση, η συχνότητα που θα δίνεται πως θα ξοδεύεται και άλλες τόσες παράμετροι αποτελούν μάθημα στα παιδιά για την οικονομική διαχείριση.
Αποτελεί πρακτική κοινωνικοποίησης, τόσο με συμβολική όσο και με πρακτική σημασία , όταν οι γονείς το συνδέουν με την ανάγκη των παιδιών να ανταποκριθούν στα καθημερινά μικροέξοδα τους. Μέσω της διαχείρισης του χαρτζιλικιού το παιδί αποκτά την αίσθηση του μέτρου και την σημαντικότητα της οριοθέτησης είτε τα όρια τα βάζει το ίδιο (μέσω του να ξέρει πώς να το διαχειρίζεται από τη μια περίοδο που του δίνεται μέχρι την επόμενη) είτε οι συνθήκες (το μέγεθος του ποσού, οι προτεραιότητες στα έξοδα και ούτω καθεξής ). Τα καθιστά υπεύθυνα, καθώς ο γονιός αναγνωρίζει τη σταδιακή κατάκτηση της αυτονομίας τους και της ανεξαρτησίας τους. Προϋποθέτει εμπιστοσύνη και υποστήριξη.
Είναι μια σκληραγώγηση. Μαθαίνει στα παιδιά τη σκληρότητα της οικονομικής διαχείρισης , την ανάγκη συμβιβασμών που αυτή συνεπάγεται το σωστό χρόνο για να διεκδικήσεις και φυσικά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Προσοχή ωστόσο, καθώς όταν δίνεται ως μπόνους προκειμένου να ικανοποιήσουν τα παιδιά τις καταναλωτικές τους επιθυμίες, τότε μετατρέπεται σε αρνητική πρακτική καθώς καλλιεργεί μοντέλα ζωής που συνδέουν την προσωπική ανάπτυξη με υλικές αξίες .
Η κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει να δίνεται είναι όταν το παιδί αρχίζει να ικανοποιεί τις κοινωνικές του ανάγκες με μια σχετική αυτονομία . Δεν έχει τόσο σημασία το ποσό όσο οι αντιλήψεις του γονέα για το χρήμα. Και κυρίως να μη συνδέεται το χρήμα που δίνεται με την όποια επιβράβευση.
Μερικά στατιστικά στοιχεία
– Σε έρευνα στο Ληγουρίο και στη Νίκαια, το 54% των γονέων δίνουν λεφτά επειδή δε βλέπουν πολλές ώρες τα παιδιά τους. Ενώ 3 στους 10 δίνουν αντικείμενα στα παιδιά που δεν έχουν ζητήσει.
– 7 στα 10 παιδιά γνωρίζουν ότι δεν είναι απεριόριστο.
– Το 16% των γονιών παροτρύνουν τα παιδιά να κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους εργαζόμενα.
– Στο 61% είναι συμφωνημένο από πριν, ενώ η υπέρβαση του τιμωρείται από το 35 % των συμμετεχόντων στην έρευνα.
– 66% των παιδιών ζητούν να ξεπεράσουν τους φίλους τους , ενώ το 44% των γονέων είναι αυτοί οι ίδιοι που περνούν το μήνυμα του ανταγωνισμού στα παιδιά.
– Το 44% των γονέων ανταμείβουν τα παιδιά τους όταν συμμετέχουν στις εργασίες του σπιτιού. Προσοχή σε αυτή τη τακτική γιατί ενδέχεται να αναπτυχτεί ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέλφια.
Μη ξεχνάμε ότι το παιδί επηρεάζεται από την όλη στάση της οικογένειας απέναντι στο χρήμα . Επομένως θα πρέπει να υπάρχει η σωστή ισορροπία ανάμεσα στην υπερεκτίμηση του και στην υποτίμηση του. Στην ευκολία που μπορεί να κερδίζεται από κάποιους και στην δυσκολία από κάποιους άλλους.
