http://www.efenpress.gr/
Ο ανθ/γός του Ε.Σ. Αντώνιος Λεοντακιανάκης (ή
Λεοντακιανάκος) ήταν Μανιάτης εθελοντής στον πόλεμο της ανεξαρτησίας
της Β.Ηπείρου ως
λοχαγός του στρατού της αυτόνομης Βορείου
Ηπείρου. Το Σεπτέμβριο
του 1914 υπέστη ηρωικό θάνατο («ήθλησε» κατά την εκκλησιαστική
ορολογία) από τον εχθρό. Τον θάνατό του περιγράφουν ο Περικλής Δρέλλιας στο βιβλίο του «Κατάληψις του Βερατίου» και ο Κ. Σκενδέρης στον «Βορειοηπειρωτικό Αγώνα» (Αθήνα, 1929), σελ.
216-217, ως
εξής.
Ο οπλαρχηγός Λεοντακιανάκης με τον εξάδελφό
του και ακόλουθο Γεώργιο Στεφανάκο έπεσαν σε ενέδρα εχθρικού σώματος κοντά στο
Βεράτιο και συνελήφθησαν. Τους οδήγησαν στο διοικητήριο και ο αρχηγός των
εχθρών Μουσά Κιαζήμ εφέντης με τον μουφτή του Δυρραχίου Χατζή Κιαμήλ τους
υπέβαλαν σε ανάκριση. Μετά την ανάκριση
τους περιέφεραν στην πόλη του Βερατίου (που είχε καταληφθεί από
τουρκαλβανούς) όπου
τους έφτυναν και τους χλεύαζαν οι αλβανοί. Οι έλληνες κάτοικοι του Βερατίου
είχαν κρυφτεί από φόβο.
Το πρωί της 18ης του Σεπτέμβρη, τους έφεραν
μπροστά στο διοικητήριο όπου είχαν στήσει ένα πολυβόλο. Έβαλαν πρώτα τον Στεφανάκο να καθήσει σε ένα
κάθισμα και του έριξαν μια ριπή με το πολυβόλο. Ο Στεφανάκος έπεσε αμέσως νεκρός.
Μετά διέταξαν τον Λεοντακιανάκο να καθήσει στο κάθισμα. Αυτός, αφού σήκωσε το
νεκρό σώμα του εξαδέλφου και συντρόφου του το ησπάσθη και το άφησε κάτω. Κάθησε
στο κάθισμα βάζοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο και καπνίζοντας τσιγάρο με
αταραξία, σαν να βρισκόταν σε καφενείο. Την περιφρόνηση που έδειξε προς τον
θάνατο την διηγούνταν και οι ίδιοι οι εχθροί.
Ο Μουσά Κιαζήμ του είπε «Φώναξε ζήτω ή αλβανία να σου χαρίσω τη ζωή».
Ο Λεωντακιανάκος, απόγονος μανιατών ηρώων του 1821 του απάντησε«Είστε άτιμοι εσείς και η αλβανία σας. Ζήτω η Ελλάς»
και συνέχιζε να καπνίζει. Το πολυβόλο του έριξε περίπου 20 σφαίρες. Όμως αυτός
δεν πέθανε αμέσως και συνέχισε να υβρίζει τους εχθρούς. Τότε ο ίδιος ο Μουσά
Κιαζήμ, συνταγματάρχης του αλβανικού στρατού του έριξε με το περίστροφο πέντε
βολές ενώ ένας ακόμα αχρείος αλβανός τον χτύπησε στην πλάτη με ένα μαχαίρι.
Έτσι ήθλησε ο εθνομάρτυς Αντώνιος
Λεωντακιανάκος. Τα σώματα των δύο ηρώων μεταφέρθηκαν από χριστιανούς και
θάφτηκαν στη θύρα του ελληνικού σχολείου του Βερατίου όπου βρίσκονται μέχρι
σήμερα, για να δείχνουν στους νέους του Βερατίου την ανδρεία των δύο ελλήνων.
