Πριν από την αρίθμηση και την ονομασία των
οδών στο Άμστερνταμ, υπήρχε ένας περίεργος τρόπος
ταυτοποίησης των διευθύνσεων. Κάθε σπίτι και κτήριο στην πόλη διέθετε μια
πέτρινη πλάκα, που ονομάζεται gevelstenen στα ολλανδικά, και ήταν σκαλισμένη και ζωγραφισμένη με χρώμα ώστε
να απεικονίζει τη λειτουργία που
εξυπηρετούσε το κάθε κτήριο. Για παράδειγμα, η πέτρινη πλάκα ενός
χαρτοποιείου θα έδειχνε τα διάφορα στάδια της διαδικασίας παραγωγής χαρτιού ενώ
η πέτρινη επιγραφή κάποιου κρεοπωλείου θα έδειχνε το σφάγιο και ανθρώπους με
μπλε γάντια που ήταν οι υπάλληλοι.
Οι πέτρινες επιγραφές ήταν ιδιαίτερα
χρήσιμες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα όταν λίγοι άνθρωποι ήξεραν να διαβάζουν
ή να γράφουν. Οι ζωγραφισμένες ταμπέλες αντιπροσώπευαν το είδος κάθε κτηρίου ή
ποιοι ήταν οι ιδιοκτήτες του κτιρίου χωρίς να προκαλείται καμία σύγχυση. Ένα
στυλό μπορεί να αποδείκνυε ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού είναι συγγραφέας. Ένα
πλοίο μπορεί να υποδείκνυε ότι ο ιδιοκτήτης είναι ναυτικός.
Οι λίθινες επιγραφές έχασαν τελικά τον
πρακτικό τους σκοπό το 1875, το έτος δηλαδή που το Άμστερνταμ εισήγαγε την αρίθμηση των σπιτιών, αν και η παράδοση
συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Περίπου 2.500 από
αυτές τις πέτρινες επιγραφές εντοπίζονται ακόμα και σήμερα στην Ολλανδία, εκ
των οποίων περίπου 850 βρίσκονται στο Άμστερνταμ και
250 στο Μάαστριχτ, ενώ
οι υπόλοιπες βρίσκονται σε διάφορες άλλες πόλεις όπως οι Βρυξέλλες, η Λιλ και η Κοπεγχάγη.
Πολλές πέτρινες επιγραφές έχουν μεταφερθεί από την αρχική τους θέση στο Μουσείο
συντήρησης του Άμστερνταμ.
