Την ώρα που οι Κινέζοι, οι οποίοι έχουν αποταμιεύσει πολλά τσουβάλια ευρώ
σιωπούν επισήμως –κι ας βράζουν από το κακό τους μέσα στο αρωματισμένο με κάρυ ζουμί
τους επειδή επέλεξαν το ευρώ ως αποθεματικό νόμισμα, την ώρα που οι Αμερικάνοι βλέπουν στον ύπνο τους τον εφιάλτη
του GRexit ως
ισοδύναμο με το επεισόδιο της Lehman
Brothers πολλαπλασιασμένο επί δέκα ή εκατό, ανάλογα με τα πόσα
χάμπουργκερ έχουν χλαπακιάσει πριν κοιμηθούν το προηγούμενο βράδυ και ξυπνούν
οι καημένοι μούσκεμα στον ιδρώτα, την ώρα που οι Ιάπωνες,
όπως παρατηρήσαμε
τις προάλλες, ετοιμάζονται να κάνουν χαρακίρι υπό το βάρος του κινδύνου που
διατρέχουν οι επενδύσεις τους στη ζώνη του ευρώ, την ώρα που συμβαίνουν όλα
αυτά και ποιος ξέρει πόσα άλλα κακά και τρισχειρότερα, ακριβώς την ίδια ώρα, οι
μαφιόζικοι θεσμοί, μετά από μήνες
κοπιαστικών διαπραγματεύσεων, μας στέλνουν τηλεγραφικό
τελεσίγραφο.
Λογικό είναι αυτό? Καθόλου λογικό αγαπητό
μου πληκτρολόγιο, αλλά εμείς καλούμαστε να το καταπιούμε αμάσητο,
θριαμβολογώντας εν τω μεταξύ, επειδή η ελληνική κυβέρνηση αντιστέκεται
στην ανοίκεια επίθεση!
Κάτι μυρίζει και
μάλιστα μυρίζει πολύ άσχημα, μόνο που πρέπει να περιμένουμε μερικές ακόμα
εβδομάδες για να φτάσει η μπόχα στις βουλωμένες μας μύτες –και μακάρι να βγω ψεύτης, καλό
μου πληκτρολόγιο.
Διότι,
στο κάτω-κάτω της γραφής, δύο είναι τα
ενδεχόμενα, αν αποκλείσει κανείς την πιθανότητα να είναι οι θεσμοί
κι αυτοί που τους κατευθύνουν, εντελώς ανόητοι:
Το
πρώτο ενδεχόμενο είναι να έχουν διπλαρώσει τίποτα οικονομικοί
δολοφόνοι τον Πρωθυπουργό μας και τους υπουργούς του και να τους
έχουν πει σε όλους τους τόνους: ή θα υπογράψετε ό,τι πρέπει να υπογράψετε γονατιστοί ή θα
σας φάμε ζωντανούς, σαν φρέσκα λαχανάκια Βρυξελλών. Αλλά τι
έχει να φοβηθεί ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του από τους οικονομικούς
δολοφόνους, όταν στη γωνία, εκτός από τις συνιστώσες του Συ.Ριζ.Α, και τους Ανεξέλ πατριώτες, θα τους περιμένει κι ολόκληρος ο
καθημαγμένος ελληνικός λαός, για να τους δαγκώσει τα λαρύγγια, εφόσον
συνθηκολογήσουν? Οι πρασινοφρουροί,
πάντως, και οι μετριοπαθείς ακόλουθοι του Προέδρου της Δημοκρατίας που μέρα με
τη μέρα επανδρώνουν τις κυβερνητικές τάξεις ή διατηρούν παλαιά προνόμια,
δύσκολα θα τους γλυτώσουν από το καρύδωμα!
Αποκλείοντας
αυτό το πρώτο ενδεχόμενο και τη σχετική
θεωρία συνωμοσίας περί οικονομικών δολοφόνων, περνάμε στο δεύτερο σενάριο, αυτό της κυβίστησης
που τόσο φοβόμασταν όλον αυτόν τον καιρό της διαπραγμάτευσης με δημιουργική ασάφεια -και του έντιμου
συμβιβασμού, αλλά που αρνιόμασταν να παραδεχθούμε στους εαυτούς μας. Μόνο που
από την εξέλιξη των πραγμάτων, δείχνει να είναι αρκετά πιθανό ότι από τα πολλά
τα σούρτα-φέρτα στις Βρυξέλλες, στα Παρίσια και στα Βερολίνα,
αγαπηθήκανε σφόδρα με τη Φράου Καγκελάριο
οι, πρώτη φορά αριστερά (και πατριωτικά
δεξιά), κυβερνήτες μας και είπανε να τα βρούνε ευρωπαϊκά, στα καλά
και στα συμφέροντα, αφού στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτή είναι και η βούληση του
ελληνικού λαού, κατά που το ομολογούν κι οι δημο(σ)κόποι.
Το μόνο σίγουρο δεδομένο, ανάμεσα στις
παραπάνω φριχτές κι ίσως νοσηρές εικασίες, είναι ότι η αηδιαστική μυρωδιά της απάτης έχει
αρχίσει να απλώνεται στη στρατόσφαιρα. Διότι δεν είμαστε πια μόνον εμείς οι
γραφικοί, που λέγαμε τόσα χρόνια ότι ο ελληνικός λαός (και όχι μόνον ο ελληνικός)
λιμοκτονεί, ξεσπιτώνεται και αυτοκτονεί, μόνο και μόνο επειδή πριν πέντε χρόνια
τα σκατά χτύπησαν πάνω στον ανεμιστήρα κι έπρεπε τότε να σωθούν οι ιδιωτικές
γαλλικές και γερμανικές τράπεζες εις βάρος του δημοσίου συμφέροντός μας. Τα
ίδια ακριβώς πράγματα που λέμε χρόνια τώρα εμείς οι συνωμοσιολόγοι, έγραψε εν
τέλει κι ο απερχόμενος ανεξάρτητος
εμπειρογνώμονας του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών. Τα ίδια ακριβώς επανέλαβε και ο αντικαταστάτης του τις
προάλλες. Έχει, δυστυχώς τεράστια σημασία το γεγονός ότι αυτές οι σοβαρότατες
επισημάνσεις, αντί να γίνουν η ελληνική παντιέρα, πέρασαν στα ψιλά της
ειδησεογραφίας και θάφτηκαν κάτω από τόνους μελάνης που χύθηκε και περισσότερους
τόνους σάλιου που ξοδεύτηκε στην εκστόμιση όλων όσων έχουν ειπωθεί τον
τελευταίο καιρό μέσα στην ελληνική Βουλή ή έχουν αναμεταδοθεί από τα εθνικά και
τα διεθνή μέσα μαζικού εμπαιγμού. Scripta Manent όμως -και
δυστυχώς περί τούτου του πέπλου της ύποπτης σιωπής, δεν υπάρχει αμφιβολία!
Τι θα χρειαζόταν, λοιπόν, για να καλυφθεί
αυτή η διαπιστωμένη απάτη? Τι άλλο από στάχτη στα μάτια τόσο των Ελλήνων όσο
και των Γερμανών ψηφοφόρων, ώστε να ζήσουμε
όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, μέσα στη μιζέρια μας καλά, κι όλοι αυτοί που ορίζουν
τις τύχες μας, καλύτερα! Αυτό που χρειαζόταν, ήταν από τη μια μεριά
η ελληνική κυβέρνηση να προτείνει ένα μίνι μνημόνιο 47 σελίδων, στέλνοντας στις
ελληνικές καλένδες τις προγραμματικές της δηλώσεις. Το άλλο που χρειαζόταν,
ήταν οι απέναντι να στείλουν ένα τελεσίγραφο τόσο παρανοϊκό ώστε να ισοδυναμεί
με το τράβηγμα της σκανδάλης της ρήξης. Προς επίρρωση το σκηνικού ρήξης και
ανατροπής, αφέθηκαν απλήρωτα και 300 εκατομμύρια ευρώ προς το Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο, για να πανηγυρίζουμε οι ιθαγενείς κι αφελώς να πιστεύουμε ότι
βαράμε τα νταούλια και ότι χορεύουν στο τέμπο μας οι αγορές! Χαράς ευαγγέλια!
Θα περάσουν έτσι μερικές εβδομάδες, η αγωνία
θα κορυφωθεί ακόμα περισσότερο, θα αυτοκτονήσουν εν τω μεταξύ ακόμα μερικοί
απελπισμένοι, θα κλείσουν μερικές ακόμα επιχειρήσεις, θα μείνουν μερικοί ακόμα
στο δρόμο άνεργοι και υπό το βάρος αυτών των αμελητέων παράπλευρων απωλειών,
στο τέλος οι θεσμοί θα κάνουν ορισμένες υποχωρήσεις, σκίζοντας το αισχρό τους
τελεσίγραφο, σκίζοντας μαζί και μερικές από τις 47 σελίδες της ελληνικής
πρότασης. Έτσι, θα μείνουμε όλοι οι επιζώντες ευχαριστημένοι με το πρώτο μας αντιμνημονιακό μνημόνιο… Χαράς
ευαγγέλια, σου λέω, αντιμνημονιακό μου, πληκτρολόγιο κι ας σε καταχτυπώ ετούτη
την ώρα με περίσσια μανία -κι ας ελπίζω έτσι που σε κοπανάω, ότι κάνω
τραγικό λάθος στις εκτιμήσεις μου…
Υ.Γ. Προς επίρρωση
των παραπάνω θεωριών συνωμοσίας, παρόλο που δεν είναι η καταλληλότερη ώρα τώρα
για να πει κανείς περισσότερα, πάντως η κατάθεση του ριζοσπαστικού (sic)
σχεδίου για την «αναδιάρθρωση» του χρέους όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ο
λογιστικός του έλεγχος, είναι τουλάχιστον άστοχη. Ο δημοσιογράφος των Financial Times, συνοψίζοντας, βρίσκει το κείμενο της πρότασης, φιλόδοξο και δημιουργικό. Εμείς
πάλι -το πληκτρολόγιό μου κι εγώ δηλαδή- δεν το βρίσκουμε καθόλου
δημιουργικό... Μόνο δυσοίωνο... Αλλά ελπίζουμε ότι κάνουμε τραγικό λάθος κι
επαναλαμβάνουμε την ελπίδα μας αυτή, όχι μόνο επειδή η ελπίδα πεθαίνει
τελευταία, αλλά και για να ξορκίσομε το κακό...
