Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Όταν
βλέπω το ηλιοβασίλεμα ραγίζει η ψυχή μου
Άλλη
μια μέρα έφυγε απώλεια από την ζωή μου
Όταν
βλέπω το ηλιοβασίλεμα μετράω χρόνια ξεβαμμένα
Μετράω
πληγές αγιάτρευτες των καιρών μου περασμένα.
Αυτή
η κοκκινόβαθη που τραβά την προσοχή μου φωτιά
Ο
δίσκος ο πύρινος που φεύγει, παίρνοντας όνειρα μακριά
Αυτή
του ουρανού και της θάλασσας το απόβραδο ανταμωσιά
Την
κοιτάζω από το μπαλκόνι και ποτίζεται η μοναξιά.
Πόσο
με πληγώνει, να μιλήσω δεν μπορώ
Πόσο
με πληγώνει, το κοιτώ τόσο καιρό
Το
κοιτάζω αφηρημένος, στου ατέλειωτου καημού
Το
κοιτάζω αφηρημένος, να χάνεται στη λαχτάρα του μυαλού.
Όταν
βλέπω το ηλιοβασίλεμα μια οπτασία με συντηρεί
Η
εικόνα της με ακολουθεί, όλα τα καίει αυτή η φωτιά
Δεν
θα σβήσει ,να απαλλαγώ ,να στοχαστώ, μέσα στη σιγή
Στο
ηλιοβασίλεμα θέλω, να χαμογελάσω για στερνή φορά.
