Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Προχωρώ
μες΄τα έρημα δρομάκια
Συντροφιά
ν΄αναζητήσω προσπαθώ
Μα
οι σκέψεις μου σκορπούν πνιγμένες τώρα
Σε
παράξενους αιθέρες, σε ανέμους που ποθούν
Να
κερδίσουν ζωντανές αγάπες, αγωνίες μυστικές
Σε
αντίθετους ανέμους, με πυκνούς αστερισμούς.
Τι
και αν ζω μονάχος μεσ΄τα έρημα δρομάκια
Τι
και αν ο νους μου τρέχει και ζητά αστροφεγγιά
Το
τραγούδι συντροφεύει ρυθμικά κυματιστά
Που
θαμπώνουν σαν ομίχλη των ονείρων τα φτερά.
Απόμεινα
χωρίς να γνωρίζω της πυξίδας την μορφή
Παράξενη
η μοίρα της ανθρώπινης σιωπής
Όμως
η περπατησιά μιας νέας ξύπνησε την προσμονή
Χρωμάτισε
τα σκούρα μάτια και έπλεξε ερωτική σκηνή.
Ήθελα
να χαρώ τώρα την δύναμη του κρυφού πάθους
Το
γλυκοχάραμα μιας δροσερής αυγής
Που
γκρέμισε το όνειρο που ζούσα
Και
σκόρπισε το όραμα της άβουλης ψυχής.
Μες
την μοναξιά και την παθητική σιωπή μου
Μες
το ξύπνημα του άλλου μου εαυτού
Συνάντησα
τα πράσινα ματάκια,
Την
γοητεία του άψογου κορμιού,
Το
τρυφερό χαμόγελο ηδονικού προσώπου
Και
το παράξενο σύνθημα του άκρατου ερχομού.
Ξέσπασμα
ορμής ξεχείλισε στα σωθικά μου μέσα
Έτοιμος
να αφουγκραστώ τα μυστικά της σκέρτσα
Μόνο
που ένα ψιλόβροχο ανέκοψε τις σκοτεινές μου βλέψεις
Μα
προχωρώ μονάχος μου γεμάτος αναμνήσεις
Στα
ερημικά δρομάκια μου, φευγάτος ερημίτης.
