Όσον αφορά τη χρωματική ποικιλία, η Γροιλανδία αποτελεί την επιτομή της, γιατί τα
σπίτια της όπως θα δείτε είναι βαμμένα σε έντονες αποχρώσεις, μια πρακτική που
διαιωνίζεται μέχρι σήμερα αποκαλύπτοντας
την ταυτότητα των ιδιοκτητών και το σκοπό που εξυπηρετεί το κτήριο.
Πρόκειται για μια έγχρωμη κωδικοποίηση των κτηρίων στη Γροιλανδία που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, όταν στέλνονταν ξύλινα σπίτια από τη Σκανδιναβία με τη μορφή
κιτ. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αριθμοί κατοικιών ή ονόματα οδών, επομένως
όλα τα κτίρια ήταν βαμμένα με ένα από τα πέντε βασικά χρώματα – κόκκινο, μαύρο, κίτρινο, πράσινο
και μπλε – και κάθε χρώμα είχε ιδιαίτερο νόημα.
Το κόκκινο ήταν το χρώμα που χρησιμοποιούσαν
περισσότερο και αντιπροσώπευε την εκκλησία
αλλά και το εμπόριο. Αυτό σήμαινε ότι
όλα τα κτίρια που σχετίζονταν με αυτούς τους δυο τομείς, είτε ήταν πραγματική
εκκλησία ή κατάστημα ή το σπίτι στο οποίο έμενε κάποιος ιερέας είτε ιδιοκτήτης
καταστήματος, θα ήταν χρωματισμένα με κόκκινο χρώμα. Αργότερα το εμπόριο απέκτησε το δικό του χρώμα, το μαύρο. Το κίτρινο αντιπροσώπευε
αρχικά οτιδήποτε είχε σχέση με την υγεία
για αυτό και όλα τα νοσοκομεία ήταν κίτρινα όπως ακριβώς και τα σπίτια όπου
ζούσαν γιατροί και νοσηλευτές.
Το πράσινο ήταν αρχικά το σύμβολο της
ραδιοεπικοινωνίας και με την ανάπτυξη των συσκευών προσωπικής επικοινωνίας, αργότερα
έγινε το χρώμα των τηλεπικοινωνιών. Το μπλε χρώμα,
σηματοδοτούσε την τεχνική οργάνωση της
Γροιλανδίας και τα εργοστάσια.
Το σκεπτικό πίσω από τη χρήση χρωμάτων
ήταν, φυσικά, να διευκολύνεται η διάκριση μεταξύ των κτηρίων και των ιδιοτήτων
τους από τη στιγμή που οι δρόμοι δεν είχαν ονόματα και αριθμούς.
Σήμερα
οι ιδιοκτήτες σήμερα είναι ελεύθεροι να βάφουν το σπίτι τους σε οποιαδήποτε
απόχρωση επιθυμούν, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι αυτό σηματοδοτεί το
επάγγελμά τους ή το είδος του κτηρίου.
