Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης Υποστράτηγος ε.α.
Είναι γνωστό, ότι κάθε Τάξη της ΣΣΕ, όταν συμπληρώσει την διαδρομή
της στον μάταιο
τούτο κόσμο, ως εν
ενεργεία, ιδρύει έναν
Σύνδεσμο με σκοπό:
«….την διατήρηση των δεσμών κ.λπ.-κ.λπ.», όπως πανομοιοτύπως, αφού είναι
μεταξύ τους ακριβή
αντίγραφα, αναφέρουν όλα τα
Καταστατικά τους.
Η
κυριότερη δραστηριότητα των
Συνδέσμων αυτών, είναι οι
εκδρομές και οι
συνεστιάσεις και δεδομένου
ότι λὀγω της γνωστής
οικονομικής στριμούρας της
Χώρας, οι εκδρομές έχουν
περιορισθεί εις το
ελάχιστον (άντε
μέχρι το Σούνιο καμμιά βόλτα),
απομένουν μόνον οι συνεστιάσεις.
Επειδή
ως γνωστόν μετέχω
ενεργώς στον Σύνδεσμο
της Τάξεώς μας, γνωρίζω
από πρώτο χέρι,
ότι το να διοργανώσεις μία συνεστίαση συμμαθητών
είναι εξ’ ίσου δύσκολο (αν όχι
δυσκολότερο), με
το να διαβείς
τον Ρουβίκωνα, όπως ο μακαρίτης Ιούλιος
Καίσαρ το 49 π.Χ.
Οι
αντιδράσεις αρχίζουν, από
την στιγμή που
θα ανακοινωθεί ο τόπος:
Πιο
μακριά δεν μπορούσατε
να βρείτε ρε
σεις; Διαμαρτύρονται οι
κάτοικοι των Νοτίων
προαστίων όταν επιλέγεται κέντρο
στα Βόρεια προάστια
και τούμπαλιν.
Όμως
δεν είναι μόνον
ο τόπος, Casus Belli. Είναι
οτιδήποτε μπορείτε να φαντασθείτε. Επί παραδείγματι:
Γιατί
ρε δεν το
κάνουμε μεσημέρι, αφού
εμείς το βράδυ δεν
τρώμε! Γκρινιάζουν
οι προσέχοντας την
σιλουέτα τους.
Είκοσι
ευρώ το άτομο;
Ρε πάτε καλά
τέτοιες εποχές;
Παρατηρούν οι νουνεχείς και μετρημένοι.
Α,
παράτα μας ρε
κι’ εσύ με
τις συνεστιάσεις σας. Άλλη
δουλειά δεν έχετε
να κάνετε;
Γρυλίζουν οι μονόχνοτοι.
Θα έχει ζωντανή
μουσική; Ρωτούν
εναγωνίως οι προτιθέμενοι να μερακλώσουν.
Και πού είστε, ρέ! Απαλή μουσικούλα, όχι να μας
πάρουν πάλι τ’
αυτιά όπως πέρσι. Διατάσσουν οι
φιλήσυχοι.
Άντε
τώρα εσύ, μαζί
με το υπόλοιπο
συμβούλιο, να μαζέψεις όλες αυτές
τις απόψεις-γκρίνιες και να τις συγκεράσεις για να ικανοποιήσεις, ει δυνατόν,
όλους. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο.
Με αφορμή λοιπόν μια τέτοια συνεστίαση, που
κάνουμε εκεί τις παραμονές
των Χριστουγέννων, για
την διοργάνωση της
οποίας, το πιο
κολακευτικό σχόλιο που
εισπράξαμε ήταν το «Την χάσαμε
και σήμερα τη
βραδιά μας», άρχισε
να με προβληματίζει
σοβαρώς το θέμα.
Ζήτημα
παραιτήσεως δεν ετίθετο,
διότι είχα τάξει
τον εαυτό μου στην υπηρεσία του
συνόλου και αφού
είχα εκλεγεί θα τιμούσα την ψήφο των συμμαθητών μου. Το ότι βιαίως και μη υπάρχοντος άλλου υποψηφίου
εξελέγην, πολύ λίγη σημασία είχε…
Στη Σχολή Πολέμου, μας
έλεγαν «Μη
πολεμάτε τα δεδομένα του
προβλήματος. Αντιμετωπίστε τα». Ποια ήταν
τα δεδομένα του
δικού μας προβλήματος;
Η απόσταση, το φαγητό,
η μουσική, η άρνηση συμμετοχής και το αντίτιμο.
Όλα αυτά με βασάνιζαν ενώ περίμενα στον
προθάλαμο των εξωτερικών (προς το παρόν ευτυχώς μόνον εξωτερικών) ιατρείων του ΝΙΜΤΣ
για να πάρω αριθμό προτεραιότητος.
Έτσι, σκυθρωπός και
προβληματισμένος, όπως ήμουν,
αισθάνθηκα ένα σκούντημα στον ώμο.
Ρε τι γίνεται πώς από ‘δω;
Είπα να του απαντήσω ότι σήμερα δεν είχα
κάτι καλύτερο να κάνω και είπα «ρε δεν
πετάγομαι μέχρι το ΝΙΜΤΣ να τραβήξω μία
Γενική Ούρων να
περάσει η ώρα
μου», αλλά
έδωσα τόπο στην οργή και γυρίζοντας βλέπω ένα συμμαθητή μου.
Στο ένα χέρι
ο φίλτατος, κρατούσε
το γνωστό δοχείο, που
βάζουμε τα ούρα
και μου τείνει
το άλλο για χειραψία.
Εκεί που τα λέγαμε σκάει μύτη άλλος
συμμαθητής με το μανίκι
σηκωμένο, ενώ το
τσιρότο στο χέρι
του, μαρτυρούσε ότι μόλις είχε
δώσει αίμα για εξετάσεις.
Σε 2 – 3 λεπτά, και τρίτος συμμαθητής
εμφανίζεται, έχοντας παραμάσχαλα κάποιους
τεράστιους λευκούς φακέλους. Σημάδι,
ότι μόλις είχε
τσακώσει πρόσφατες ακτινογραφίες.
Να μη
τα πολυλογώ, επτά (7) συνολικώς συμμαθητές συναντηθήκαμε εκείνο
το πρωί στο ΝΙΜΤΣ (κάποτε τραγουδούσαμε
‘’Εκείνο το πρωί
στην Κηφισιά’’).
Άλλος με ουροσυλλέκτη, άλλος
κουτσαίνοντας, άλλος να
πίνει απανωτά νερά προετοιμαζόμενος για εξέταση
άνω κάτω κοιλίας
και γενικώς όλους τέλος
πάντων κάτι τους
απασχολούσε.
Τότε
ήταν, που στο
συνήθως κοιμώμενο μακαρίως
μυαλό μου, άστραψε ένα
φλας. Εκείνη την
ώρα αν μου
μετρούσαν πίεση, ζάχαρο ( σάκχαρο το λένε οι σοφοί…) ουρικό οξύ και τριγλυκερίδια, θα τα
εύρισκαν όλα στα ύψη, από
την υπέρτατη χαρά
και το φούντωμα. Είχα λύσει το
πρόβλημα!
Αμέσως παίρνω τον Πρόεδρο στο τηλέφωνο.
Πρόεδρε
σωθήκαμε! Πάνε οι
μουρμούρες και οι γκρίνιες.
Τι εννοείς ρε φίλε;
Πρόεδρε
βρήκα πού θα
κάνουμε στο εξής τις
συνεστιάσεις.
Δηλαδή;
Στο ΝΙΜΤΣ Πρόεδρε, στο ΝΙΜΤΣ. Άκου πλεονεκτήματα . Σε κεντρικό σημείο βρίσκεται, άρα είναι εύκολο στην πρόσβαση. Το φαγητό είναι φθηνό.
Δεν εννοώ βέβαια να
γραφτούμε στους συσσιτούντες
(χτύπα ξύλο), αλλά
τα ντιλίβερι πάνε
κι’ έρχονται. Η
μουσική παραείναι απαλή, ενώ όποιος θέλει ακόμα πιο χαλάρωμα μπορεί να
κάνει τρίπλεξ καρωτίδων, μ’ εκείνο το περίεργο, το βουτηγμένο στη μίξα εργαλείο
και θα φαντάζεται ότι του κάνει μασάζ
μια καλλονή. Ουδείς
θα αρνηθεί συμμετοχή,
αφού θα μπορεί
να την συνδυάσει
και με μια εξέταση, που όλο την ανέβαλλε. Το
αντίτιμο, το κανονίζει ο καθένας όσο
θέλει. Είπαμε ντιλίβερι.
Και το σπουδαιότερο,
αν κάτι συμβεί
(ξαναχτύπα ξύλο),
μπορεί και να το προλάβουμε.
Την αντίδραση του Προέδρου, ποτέ δεν την
έμαθα σε όλες τις λεπτομέρειες
της. Κάτι σαν «παλάβωσες ρε;» ακούστηκε και
ακολούθησε ένας γδούπος,
σαν να σωριάσθηκε σακί στο χώμα.
Όταν
αποφασίσει σχετικά το
ΔΣ της Τάξεως
θα σας ενημερώσω.
Υ. Γ. = Η σκηνή
των αλλεπάλληλων συναντήσεων
συμμαθητών στο ΝΙΜΤΣ σε μία ημέρα, είναι πραγματική. Δεν λέμε ονόματα
διότι σεβόμαστε τα
προσωπικά δεδομένα
=
Κάποιος κρύος, όταν
άκουσε την πρότασή
μου για το ΝΙΜΤΣ, αντιπρότεινε:
-
Και γιατί δεν την κάνουμε
στο κυλικείο του κοιμητηρίου Παπάγου, που είναι και υπερπολυτελείας;
- Γιατί
είναι πανάκριβο, του
είπα και τον
αποστόμωσα…
